— Mama heeft schulden gemaakt, tien miljoen! Dus jouw cottage zal verkocht moeten worden, — zei haar man.
Julia zette de theepot op tafel, pakte het brood — de ochtend begon zoals altijd. Buiten miezerde een fijne oktoberregen, een grijze hemel hing boven de stad. Julia zette het fornuis aan, verwarmde de koekenpan en haalde eieren uit de koelkast.
Artem zat aan tafel, bladerde door iets op zijn telefoon en fronste. Julia merkte dat haar man die ochtend gespannen was, maar besloot geen vragen te stellen. Misschien is het iets op zijn werk, dacht ze.
Julia brak de eieren in de pan, zoutte ze en roerde. Artem legde zijn telefoon weg, schonk thee in en zweeg. Julia schepte de roerei op de borden en ging tegenover haar man zitten. Ze begonnen te ontbijten. Artem kauwde langzaam en staarde ergens in de verte. Julia at de helft van haar portie op en depte haar lippen met een servet.
Artem zat tegenover haar en zei plotseling, zonder op te kijken:
— Mama zit in de schulden. Tien miljoen. We zullen jouw cottage moeten verkopen.
Julia verstijfde met de kop in haar hand, en begreep niet meteen wat haar man had gezegd. Zijn woorden klonken alsof hij iets alledaags meldde, alsof hij het over het weer had of dat de suiker op was. Julia zette langzaam het kopje terug op het schoteltje en keek naar haar man. Artem keek haar nog steeds niet aan en prikte met zijn vork in de roerei.
— Wat? — vroeg Julia kalm, terwijl ze probeerde te begrijpen wat ze zojuist had gehoord.
Artem keek haar eindelijk aan:
— Ik zeg dat mama problemen heeft. Ze heeft in een bedrijf geïnvesteerd, en dat is failliet gegaan. Nu heeft ze een schuld. Een grote.
Julia fronste:
— Tien miljoen?
— Ja.
— En wat heeft mijn cottage daarmee te maken?
Artem zuchtte en legde zijn vork neer:
— Julia, je begrijpt het toch wel. Mama heeft hulp nodig. Als de schuld niet wordt afbetaald, nemen ze haar appartement af. De incassobureaus bellen al, ze bedreigen haar.
Julia leunde met haar rug tegen de stoel. Haar hoofd tolde. De schoonmoeder had schulden gemaakt, en Artem stelde voor de cottage van Julia te verkopen. De cottage die zij van haar grootmoeder had geërfd. Het huis waar ze haar hele jeugd had doorgebracht, waar ze iedere zomer kwam, waar al haar warmste herinneringen lagen.
Artem legde uit dat zijn moeder geld had geïnvesteerd in het bedrijf van een kennis en dat dat mislukt was. Schoonmoeder Valentina Sergejevna was altijd een actieve, energieke vrouw geweest. Op haar drieënzestigste zag ze er jonger uit, verzorgde ze zichzelf, droeg make-up en modieuze kleding.
Valentina Sergejevna zat nooit stil, ze zocht voortdurend naar manieren om geld te verdienen. Soms stapte ze in netwerkmarketing, soms in dubieuze projecten. Artem had zijn moeder meer dan eens gewaarschuwd om voorzichtig te zijn, maar ze luisterde niet.
— Wat voor bedrijf? — vroeg Julia.
— Iets met investeringen. Mama heeft geld in de start-up van een kennis gestoken. Hij beloofde gouden bergen, winst binnen een half jaar. Maar uiteindelijk is hij verdwenen. Nu zit mama met de schuld.
— Ze heeft een lening afgesloten?
— Ja. Tien miljoen. Met haar appartement als onderpand.
Julia sloot haar ogen. Tien miljoen, met het appartement als onderpand. Valentina Sergejevna woonde in een driekamerappartement in het centrum van de stad, ongeveer twintig miljoen waard. Als de bank het afnam, zou de schoonmoeder op straat belanden.
Julia vroeg wat zij daarmee te maken had. Artem haalde zijn schouders op:
— Julia, als we niet helpen, heeft mama geen dak meer boven haar hoofd. We moeten haar redden.
— Reddend? — Julia herhaalde zijn woorden. — Hoe dan?
— De cottage verkopen. Het geld gebruiken om de schuld af te lossen.
Julia ging rechter zitten en keek haar man met ijzige verbazing aan:
— Jij stelt serieus voor om mijn eigendom te verkopen om haar roekeloze avonturen te dekken?
Artem fronste:
— Wat voor avonturen? Mama is in een moeilijke situatie terechtgekomen. Mensen worden nu eenmaal bedrogen, dat gebeurt.
— Het is normaal dat iemand een lening van tien miljoen afsluit zonder mogelijkheid om die terug te betalen?
— Ze rekende op winst!
— En ze heeft haar zakenpartner niet gecontroleerd? Geen jurist geraadpleegd? Gewoon op zijn woord vertrouwd?
Artem verhief zijn stem:
— Ben jij dan geen mens? Het is mama! Mijn moeder! Ze zit in de problemen!
Julia stond op en zette haar bord in de gootsteen. Haar handen trilden, maar ze hield zich in. Artem stond ook op en liep naar haar toe:
— Julia, ik begrijp dat die cottage voor jou belangrijk is. Maar het is maar een huis. En mama is een mens van vlees en bloed. Zij heeft nergens om heen te gaan.
Julia draaide zich naar hem om:
— Artem, de cottage is niet zomaar een huis. Het is het enige dat ik van mijn grootmoeder over heb. Het is van mij. En jij hebt niet het recht om daarover te beschikken.
— Ik beschik er niet over! Ik vraag om hulp!
— Om hulp? Jij stelt me voor een voldongen feit! Je hebt al besloten dat de cottage verkocht wordt!
Artem zweeg. Zijn gezicht werd rood, rode vlekken verschenen in zijn nek. Julia zag dat hij boos was, maar zich probeerde in te houden.
— Goed, — wist Artem eruit te brengen. — Goed. Ik heb niets besloten. Ik stel het voor. Laten we rustig praten.
Julia kruiste haar armen:
— Er valt niets te bespreken. Ik ga de cottage niet verkopen.
— En wat dan? Mama heeft geen tijd meer! De bank is het proces van onteigening al begonnen!
— Laat ze haar appartement verkopen, — antwoordde Julia. — Ze lost de schuld af en koopt iets kleiners voor zichzelf.
Artem staarde zijn vrouw aan:
— Haar appartement verkopen? Besef je wat je zegt? Mama heeft daar haar hele leven gewoond! Het is haar thuis!
— En de cottage is mijn thuis. En ik ben niet van plan het te verliezen door andermans fouten.
— Andermans?! Het is mijn moeder!
— Ja, jouw moeder. Niet de mijne. Ik heb geen lening afgesloten, ik heb niet geïnvesteerd in dubieuze projecten. Waarom zou ík moeten betalen?
Artem balde zijn vuisten en ademde zwaar:
— Omdat we een gezin zijn! Omdat je elkaar in een gezin helpt!
— Je helpt wanneer je wordt gevraagd. Niet wanneer je voor een voldongen feit wordt geplaatst, — antwoordde Julia.
Artem draaide zich om en liep de keuken uit. Julia hoorde hoe haar man naar de slaapkamer liep en de deur dichtsloeg. Julia bleef bij de gootsteen staan. De trillingen in haar handen gingen niet weg. Ze zette het water aan, spoelde haar gezicht en droogde zich af met een handdoek.
De cottage. Oma’s cottage. Een huis met twee verdiepingen aan de rand van de stad, met een groot perceel, een tuin en een veranda. Oma was drie jaar geleden overleden en had de cottage aan Julia nagelaten. Julia was haar enige kleindochter, en oma had haar bijna alleen opgevoed. Julia’s ouders werkten voortdurend, en oma nam het meisje elke zomer bij zich.
Daar, in de cottage, had Julia leren lezen, daar proefde ze voor het eerst zelfgemaakte zwartebessengelei, daar bracht ze de mooiste jaren van haar jeugd door. Toen oma stierf, rouwde Julia lang en diep. De cottage was voor haar een heilige plek geworden, een plek vol herinneringen.
Julia kwam er soms nog. Ze zat op de veranda en dacht aan haar oma terug. De cottage verkopen — dat voelde als verraad, alsof ze het verleden wegvaagde.
Julia ging terug naar de woonkamer en ging op de bank zitten. Artem kwam uit de slaapkamer en ging tegenover haar zitten. Hij zag er vermoeid uit, zijn schouders hingen, zijn ogen waren rood.
— Julia, sorry dat ik tegen je uitviel, — zei Artem zacht. — Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Mama heeft de hele week gebeld, huilend. Ze zegt dat ze bang is. De incassomensen komen langs, bedreigen haar. Ze is alleen, ze is doodsbang.
Julia keek naar haar man:
— Artem, ik begrijp dat het moeilijk voor je is. Dat je je zorgen maakt om je moeder. Maar de cottage is mijn erfenis. Ik kan die niet zomaar verkopen.
— Niet zomaar. Om te helpen.
— Helpen kan ook op een andere manier.
— Hoe dan?
Julia dacht na. Er waren opties, maar die vroegen allemaal offers van Valentina Sergejevna — niet van Julia.
— Laat je moeder haar appartement verkopen. Ze lost de schuld af en koopt een klein appartement aan de rand van de stad. Of ze huurt iets. Of ze woont tijdelijk bij ons, totdat ze een oplossing vindt.
Artem schudde zijn hoofd:
— Mama zal nooit haar appartement verkopen. Dat is haar thuis.
— En de cottage is míjn thuis, — herhaalde Julia. — Waarom zijn mijn belangen minder belangrijk?
— Omdat mama in een noodsituatie zit! Ze kan haar huis kwijtraken!
— Dan moet ze haar problemen zelf oplossen. Ze is volwassen. Ze heeft zelf die lening genomen, zelf geïnvesteerd. Laat haar er zelf voor opdraaien.
Artem stond op en begon door de kamer te lopen:
— Je bent hard.
Julia zuchtte:
— Misschien wel. Maar ik ga mijn eigen bezit niet opofferen voor iemand die geen verantwoordelijkheid kan nemen voor haar daden.
— Het is mijn moeder!
— Dat weet ik. Maar dat verplicht mij niet om haar op mijn kosten te redden.
Artem stopte en keek haar aan:
— Dus je weigert te helpen?
— Ik weiger de cottage te verkopen. Wil je je moeder helpen? Zoek dan andere oplossingen.
— Die zijn er niet! We hebben niet zo veel geld!
— Dan verkoopt je moeder haar appartement.
Artem klemde zijn kaken op elkaar, liep de kamer uit. Julia hoorde hoe hij zijn jas aantrok, zijn schoenen aandeed en de voordeur dichtsloeg. Hij vertrok. Julia bleef alleen achter.
De hele dag bleef Julia piekeren. Het werk vorderde niet — haar gedachten draaiden voortdurend om hetzelfde. De cottage, de schoonmoeder, de schuld. Julia begreep dat Artem op haar medelijden inspeelde, haar wilde dwingen toe te geven. Maar Julia wilde niet wijken. De cottage was van haar, en alleen zij besliste over de verkoop.
’s Avonds kwam Artem laat thuis, rond tien uur. Hij was nuchter, maar somber. Hij liep direct door naar de slaapkamer, ging op bed liggen en staarde in zijn telefoon. Julia volgde hem:
— Artem, we moeten praten.
— Waarover? — vroeg hij zonder op te kijken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
