— Mama heeft gezegd dat jij ons het datsja moet geven, aangezien jullie toch geen kinderen hebben, — verklaarde de schoonzus zodra ze het huis binnenstapte.

— Mama heeft gezegd dat jij ons het datsja moet geven, aangezien jullie toch geen kinderen hebben, — verklaarde de schoonzus zodra ze het huis binnenstapte.

— Mama heeft gezegd dat jij ons het datsja moet geven, aangezien jullie toch geen kinderen hebben, — herhaalde Valeria, zodra ze de drempel van het appartement overstapte.

Marina verstijfde met de theeketel in haar handen. Het hete water bleef in de theepot stromen, die al overliep, maar ze merkte het niet. Die woorden troffen haar als een klap in het gezicht — scherp, pijnlijk en totaal onverwacht. De schoonzus stond in de gang, nog in haar jas, alsof ze gekomen was om een schuld op te eisen. Achter haar doemde de figuur van haar schoonmoeder, Galina Vasiljevna, die deed alsof ze het patroon van het behang bestudeerde.

Het datsja. Precies dat houten huisje bij Klin dat Marina slechts een half jaar geleden van haar grootmoeder had geërfd. Een klein houten huisje met uitgesneden kozijnen, een oude appelboomgaard en een prieel overwoekerd met wilde wingerd. Het enige plekje op aarde dat uitsluitend van haar was. Waar ze vrij kon ademen zonder rekening te hoeven houden met de mening van haar mans familie.

— Waarom zou ik dat moeten? — Marina kwam eindelijk tot zichzelf en zette de ketel op tafel. Haar handen trilden lichtjes van verontwaardiging.

Valeria rolde met haar ogen, alsof ze een onbegrijpelijk kind iets vanzelfsprekends uitlegde.
— Hoezo waarom? Ik heb twee kinderen die moeten opgroeien met frisse lucht en natuur. En jullie gaan er met Pavel toch bijna nooit heen. Waarom zou zoiets goeds ongebruikt blijven?

Galina Vasiljevna mengde zich meteen in het gesprek, en kwam de kamer binnen alsof zij de gastvrouw was:
— Marisjenka, waarom doe je zo afstandelijk? We zijn toch één familie. In een familie is alles gemeenschappelijk. Voor Valeritsjka en de kinderen is het veel nuttiger. Jij bent een lief meisje, jij zult het begrijpen.

“Lief meisje.” Die woorden sprak de schoonmoeder altijd uit wanneer ze iets van haar wilde. Toen de oude, maar nog werkende wasmachine aan Valeria gegeven moest worden, want “zij heeft toch kinderen”.

Toen er een groot bedrag geleend moest worden “tot het salaris”, dat nooit werd terugbetaald. Toen ze een vrije dag van haar werk moest opnemen om op de neefjes en nichtjes te passen terwijl Valeria naar de schoonheidssalon ging.

Marina keek op de klok. Pavel zou over een uur thuiskomen. Ze wist dat ze eigenlijk moest wachten en het samen bespreken. Maar er brak iets in haar. Misschien was dit de laatste steen die de dam van haar geduld deed breken.

— Nee, — zei ze vastberaden.
Valeria snoof:
— Wat betekent “nee”? Je hebt het niet eens met Pasha overlegd!

— Het datsja staat op mijn naam. Het is mijn erfenis van mijn grootmoeder. En ik ben niet van plan het aan iemand af te staan.

Galina Vasiljevna sloeg dramatisch haar handen in de lucht:
— O, Marisjka, wat ben jij voor een mens! Je wilt je eigen familie niet helpen! Wacht maar, als Pasha thuiskomt, zal hij je uitleggen hoe het in normale gezinnen gaat!

Op dat moment ging de voordeur open. Pavel kwam vroeger thuis dan gewoonlijk. Toen hij zijn moeder en zus zag, was hij eerst blij, maar vervolgens merkte hij de gespannen sfeer.
— Wat is er aan de hand? — vroeg hij terwijl hij zijn jas uittrok.

Valeria sprong meteen op hem af:
— Pash, je vrouw is helemaal brutaal geworden! We vragen het datsja voor de kinderen, en zij is gierig!
Pavel keek verbaasd naar Marina. In zijn ogen las ze die vertrouwde uitdrukking — hij stond alweer op het punt partij te kiezen voor zijn familie, zoals altijd.

— Marin, maar eerlijk, wat moeten wij met dat datsja? We zijn er maar een paar keer in de zomer geweest. En Lera heeft kinderen…
— Valeria heeft een man die goed verdient, — onderbrak Marina hem. — Als ze een datsja willen, moeten ze er zelf een kopen of huren.

— Hoe durf je! — riep de schoonmoeder verontwaardigd. — Terwijl er nog familie leeft, gaan huren? Schande! Wat zullen de mensen wel zeggen!
Marina voelde een golf van woede in zich opkomen. Jaren van zwijgende instemming, toegevingen en compromissen veranderden plots in lava, klaar om naar buiten te barsten.

— En wat zullen de mensen zeggen als ze horen dat jullie andermans eigendom opeisen? — vroeg ze en keek haar schoonmoeder recht in de ogen. — Of telt dat niet?

Galina Vasiljevna liep rood aan:
— Andermans? Jij bent in onze familie gekomen als een nul! Wij hebben je opgenomen, verwarmd! Pasha is met jou getrouwd terwijl hij elke andere vrouw had kunnen krijgen!

Die woorden waren de druppel. Marina stond op, richtte zich op en zei eindelijk wat ze al jaren had weggeslikt:

— Weet u wat, Galina Vasiljevna? Ik ga dit niet langer verdragen. Al die jaren hebben u en Valeria mij behandeld als een dienstmeid. Ik moest altijd toegeven, helpen, afstaan. Mijn vrije dagen besteedde ik aan uw kleinkinderen.

Mijn geld — aan uw behoeften. Mijn zenuwen — aan uw grillen. En al die tijd herinnerde u mij eraan dat ik dankbaar moest zijn omdat ik was “opgenomen”. Nou, bedankt, dat is niet meer nodig. Ik wil geen deel meer uitmaken van zo’n “familie”.

Pavel probeerde tussenbeide te komen:
— Marina, je overdrijft. Mama maakt zich gewoon zorgen om de kleinkinderen…

Marina draaide zich naar haar man om. In haar ogen zag hij iets nieuws — geen gekwetstheid, geen tranen, maar kille vastberadenheid.

— Pasha, jouw moeder maakt zich alleen zorgen om haar macht over jou. En dat weet jij heel goed. Maar voor jou is het makkelijker om te doen alsof alles in orde is, dan één keer “nee” tegen haar te zeggen. Jij kiest altijd de weg van de minste weerstand, en ik betaal daarvoor de prijs.

— Hoe durf jij! — gilde Valeria. — Pasha, hoor je dat? Ze beledigt onze moeder!

Maar Marina luisterde al niet meer. Ze liep de slaapkamer in en haalde een reistas uit de kast. Ze begon haar spullen in te pakken — methodisch, rustig, zonder acht te slaan op de kreten achter haar.
Pavel stormde de kamer binnen:

— Marina, stop! Waar ga je heen?
— Naar het datsja, — antwoordde ze terwijl ze de tas dicht ritste. — Naar MIJN datsja. Ik moet nadenken.
— Maar… maar we moeten toch praten…

— We hébben gepraat, Pasha. Heel vaak. En telkens koos jij hun kant. Misschien wordt het tijd dat jij eens met hen zonder mij leeft en zelf begrijpt wat dat je kost.

Ze pakte de tas en liep de slaapkamer uit. In de woonkamer wachtten haar woedende schoonmoeder en schoonzus haar op.
— Nou, verdwijn dan maar naar dat stomme datsja! — spuwde Valeria. — Zit daar maar in je eentje, als een hond die in de manger ligt! Pasha zal wel een normale vrouw vinden, eentje die de familie respecteert!

Galina Vasiljevna voegde er met gespeelde droefheid aan toe:
— Ik heb altijd al gezegd dat er nooit iets goeds van haar terecht zou komen. Een onvruchtbare egoïste.

Het woord “onvruchtbaar” sneed door haar hart als een mes. Drie jaar lang hadden zij en Pavel geprobeerd een kind te krijgen. Drie jaar van onderzoeken, behandelingen, teleurstellingen. En haar schoonmoeder wist dat maar al te goed. Toch koos ze ervoor om haar in de pijnlijkste wond te treffen…

Marina bleef staan bij de deur. Ze draaide zich om en keek naar hen drieën — haar verwarde man, de triomferende schoonzus en de schoonmoeder met een masker van rechtvaardige verontwaardiging op haar gezicht.

Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !