— Mama gaat nergens heen! Jij bent degene die het huis uit gaat! — riep de man, vergetend wie de eigenaar van het appartement was.
Marina stond bij het raam. De julihitte drukte op de stad. Op de binnenplaats renden kinderen tussen de bomen door, op zoek naar schaduw.
— Marinka, waar is mijn overhemd? — klonk het uit de slaapkamer. — Dat geruite!
— Het hangt in de kast, — antwoordde ze zonder zich om te draaien. — Op de bovenste plank.
Aleksej verscheen in de deuropening van de woonkamer terwijl hij het gevonden kledingstuk dichtknoopte. Lang, stevig, met de werkhanden van een monteur. Ooit leken die handen haar betrouwbaar.
— Luister, — begon hij, terwijl hij zijn kraag rechtzette. — Mijn moeder komt vandaag. Zorg dat het netjes is, de vorige keer klaagde ze de hele avond over stof.
Marina draaide zich langzaam naar haar man toe. Vanbinnen kromp ze ineen van het vertrouwde ergernisgevoel.
— Jouw moeder klaagt altijd over iets, — zei ze zacht. — Vorige keer was de borsjtsj te dun, de keer daarvoor waren de koteletten te zout.
— Nou, dan moet je je verbeteren, — haalde Aleksej zijn schouders op, alsof ze het weer bespraken. — Een ervaren vrouw geeft advies en jij voelt je beledigd.
Marina balde haar vuisten. Dit appartement behoorde alleen haar toe. Ze had dit tweekamerappartement nog voor hun ontmoeting gekregen, ingericht naar haar smaak en al haar spaargeld in de renovatie gestoken. En nu schoof Valentina Petrovna telkens de meubels en bepaalde waar wat moest staan.
— Lesha, we wonen in míjn appartement, — herinnerde Marina hem. — Misschien moet je daar rekening mee houden?
Haar man verstijfde, met één hand al op de deurklink.
— Wat bedoel je daarmee? — Aleksejs stem werd donkerder. — Dat ik hier een vreemde ben?
— Ik bedoel dat jouw moeder zich gedraagt als de baas, — Marina deed een stap dichterbij. — En jij steunt haar daarin.
— Moeder zorgt voor ons! — Aleksej draaide zich met zijn hele lichaam om. — Voor haar gezin! Trouwens, ze heeft voor haar jongste zoon haar eigen appartement opgegeven!
Marina glimlachte wrang. Dit verhaal over “zorg voor het jonge gezin” kwam haar de keel uit.
— Je moeder heeft twee jaar geleden dat eenkamerappartement aan Igor gegeven, — sprak ze langzaam. — En dus? Betekent dat dat zij in mijn huis mag heersen?
— In ons huis! — snauwde Aleksej. — We zijn toch getrouwd!
— Met jouw salaris van dertigduizend zouden we ergens aan de rand een kamer huren, — de woorden floepten eruit voor Marina ze kon tegenhouden.
Het gezicht van haar man werd donker. Hij stapte op haar af, zijn hele gestalte dreigend boven haar.
— Dus je verwijt me nu? — zijn stem trilde van woede. — Dat ik te weinig verdien?
— Ik verwijt je niets, — Marina hief haar kin. — Ik herinner je gewoon aan de realiteit. Jouw moeder huurt omdat ze haar appartement aan Igor cadeau deed. En ons vertelt ze hoe we moeten leven.
— Igor had die steun echt nodig! — Aleksej wendde zich naar het raam. — Een jong gezin, ze plannen kinderen!
— Kinderen, — herhaalde Marina. — Altijd weer over kinderen.
Haar man draaide zich bruusk om. In zijn ogen flikkerde een bekend vuur.
— En is het daar geen tijd voor? — Aleksej stapte opnieuw dichterbij. — Vijf jaar getrouwd en jij blijft het uitstellen. Een echte vrouw moet kinderen baren!
— Waarvan moeten we die kinderen grootbrengen, Lesha? — Marina spreidde haar armen. — Van jouw salaris? Weet je hoeveel babyvoeding kost? Kleren? Medicijnen?
— We redden het wel, — wuifde haar man het weg. — Anderen redden het toch ook!
— Anderen! — Marina schudde haar hoofd. — En ik zou in zwangerschapsverlof zonder een cent zitten, terwijl jij op de fabriek voor een hongerloon krom zou liggen?
Buiten kwetterden de vogels in het loof. Aleksej zweeg, zijn blik afgewend. Marina zag hoe zijn kaken gespannen stonden.
— Weet je wat, — zei hij eindelijk, zich naar zijn vrouw kerend. — Genoeg geruzie. Mijn moeder heeft problemen.
— Wat voor problemen nu weer? — Marina deed een stap weg van het raam.
— Ze kan haar appartement niet meer huren, — Aleksej wreef over zijn achterhoofd. — Haar pensioen is te laag en de verhuurster heeft de prijs verdubbeld.
Marina knikte. Valentina Petrovna klaagde al maanden over de hoge huur. Logisch dat ze bij haar jongste zoon zou intrekken, in dat eenkamerappartement dat ze hem gegeven had.
— Begrijpelijk, — zei Marina. — Dan moet Igor wat inschikken met zijn gezin.
Aleksej richtte zich bruusk op. Zijn blik werd hard.
— Mama komt hier wonen, — zei hij scherp. — Tijdelijk, tot ze iets vindt.
Marina verstijfde. De woorden van haar man bereikten haar alsof van ver.
— Hier? — herhaalde ze. — In ons appartement?
— Ja, hier! — Aleksej verhief zijn stem. — Wat maakt het uit? Er is plaats genoeg.
— Lesha, waar moet ze dan slapen? — Marina spreidde haar handen. — In de woonkamer?
— Wat is daar mis mee? — haar man kruiste zijn armen. — Mijn moeder heeft haar hele leven voor haar kinderen opgeofferd, en jij bent gierig!
Marina week achteruit tot tegen de muur. Verontwaardiging woelde door haar heen.
— Waarom niet bij Igor? — vroeg ze zachter. — Hij heeft toch dat appartement van je moeder.
— Ze hebben een kind! — brulde Aleksej. — Ze hebben ruimte nodig! En wij dan, zijn wij geen gezin?
— We zijn een gezin, maar dit appartement is van mij, — herinnerde Marina hem.
Het gezicht van haar man werd nog donkerder. Hij deed een stap naar haar toe.
— Egoïste! — spuwde hij uit. — Je denkt alleen aan jezelf! Een normale vrouw zou haar man in een moeilijke tijd steunen!
Marina drukte haar rug tegen de muur. Aleksej stond te dicht bij haar, zijn aanwezigheid beklemmend.
— Je wilt geen kinderen baren, help de familie dan op z’n minst op een andere manier! — ging hij door. — Mijn moeder heeft haar hele leven voor ons gezwoegd!
— Lesha, luister… — begon Marina, maar haar man viel haar in de rede.
— Misschien heb jij helemaal geen gezin nodig? — zijn stem beefde van woede. — Zeg het dan maar rechtuit!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
