— Mam, waarom sprak de nieuwe papa gisteravond laat met iemand aan de telefoon en zei hij dat we jou niet meer nodig hebben? Svetlana VAL bijna OM.
— Ma…
De lepel viel uit Svetlana’s handen. Het geluid van de klap tegen de rand van de kop galmde door de stille, nog slapende keuken.
— Mam, — herhaalde Nika — waarom zei stiefvader gisteravond aan de telefoon dat je niet meer nodig bent?
Door een abrupte beweging van haar hand liep de pap in de kopjes over op de schoteltjes. Nika, in haar oude pyjama, zat op een stoel en keek met kinderlijke vertrouwen; in haar ogen lag bezorgdheid.
— Wat zeg je nou, lieverd? — vroeg Svetlana, terwijl ze probeerde kalm te blijven in haar stem.
— Mam, waarom sprak de nieuwe papa gisteravond met iemand aan de telefoon en zei hij dat we jou niet meer nodig hebben?
Svetlana VAL bijna OM, de grond leek onder haar voeten weg te zakken.
Svetlana legde automatisch de lepel neer en streek haar schort recht.
— Misschien heb je iets verkeerd begrepen, schat… — zei ze aarzelend.
De ochtend ging zijn gewone gang: op het fornuis pruttelde de pap, de waterkoker sissend, door het openstaande raampje kwam de frisse lentelucht binnen, met de geur van smeltende sneeuw en stedelijk asfalt. Haar man, Michail, was zoals altijd vroeg vertrokken. De deur klikte zachtjes al om half zeven, terwijl Svetlana net wakker werd.
Maar nu leek er een sluier van haar ogen te vallen. Alsof ze in het schemerlicht van een vreemd appartement stond – alle spullen waren bekend, maar er hing iets vreemds in de lucht.
“Niet meer nodig” — de woorden van haar dochter echoden door haar hoofd.
Het voelde zwaar op haar hart en leeg in haar hoofd.
— Mam, ben je boos? — vroeg Nika voorzichtig, terwijl ze met de lepel door de pap roerde. — Ik vroeg het gewoon…
Svetlana slikte moeizaam.
— Alles is goed, lieverd…
Maar in werkelijkheid was er niets goed.
Er kwam iets aan.
De ochtendchaos, normaal voor doordeweekse dagen, vulde elke hoek van het appartement: Nika klaarmaken voor school, haar eigen voorbereidingen voor werk, gedachten aan het avondeten. Maar plotseling vervaagde alle helderheid, alsof een stroom troebel water de kristallen bodem bedekte, en alleen vage contouren overbleven.
Svetlana zakte onwillekeurig weg in herinneringen aan de avond ervoor. Alles verliep volgens het gebruikelijke patroon: een luchtig gesprek, een oude film kijken, haar dochter viel in slaap op de bank, en haar man trok zich terug in zijn kantoor om “te werken”. Zijn kantoor was een geliefde plek: boekenkasten vol dikke boeken, een imposant bureau en een oude lamp die hij van zijn grootmoeder had geërfd. Svetlana had altijd geloofd dat iedere man zijn eigen plek voor rust en gedachten nodig had. Maar nu werd die deur, altijd van binnen op slot door haar man, door haar ervaren als… een teken van afstand.
Ze voelde zich afgezonderd, alsof ze muziek van ver hoorde. Andrej was zoals gewoonlijk vroeg vertrokken. Plots viel Svetlana’s blik op een plank, waar tussen papieren iets fel opviel, slordig bedekt met boeken. Het was haar paspoort. Tot dat moment had ze zich zelfs niet herinnerd dat ze haar man ooit had gevraagd documenten te bekijken — en waarom zou hij dat nodig hebben?
Eerder had ze al een soortgelijke angst ervaren: na de tragische dood van haar eerste man wekten officiële documenten altijd nervositeit, alsof overal een val lag. Maar Andrej leek altijd zo betrouwbaar en rustig. Of… leek het maar?
— Svet, wat is er met je? — riep haar vriendin Olga, die altijd op de moeilijkste momenten opdook, haar uit haar trance.
Ze had Olga tijdens haar lunchpauze gebeld.
— Ik ben helemaal in de war, Ol… Je had moeten horen wat Nika vandaag zei… En hij heeft mijn paspoort meegenomen, belt ’s avonds naar iemand!
Na een korte pauze sprak Olga, als een chirurg voor een ingewikkelde operatie:
— Laat mij proberen uit te zoeken. Misha kent een notaris. Laat hem kijken met wie jouw man sprak, misschien kwam hij iets te weten over jouw appartement…
Appartement. Een klein tweekamerappartement dat ze had gekregen na de dood van haar eerste man — licht en gezellig — leek de laatste draad die haar met het verleden verbond, en bleek nu bron van nieuwe zorgen.
— Ik zal alles uitzoeken, — stelde Olga gerust, — maak je niet te vroeg druk.
Maar de dag sleepten de uren zich pijnlijk voort — alles irriteerde: krakende deuren, hakken die klonken, gesprekken van collega’s.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
