toen alleen maar om steun. Geen geld, geen hulp — alleen maar woorden.
Hij sloeg zijn ogen neer.
— Ik weet het. Te laat begrepen.
— Ja, — zei ze. — Te laat.
Hij zuchtte, keek naar haar alsof hij elk detail wilde onthouden.
— Dus… dat was het dan?
Ze glimlachte een beetje.
— Nee. “Alles” is wanneer je niets meer voelt. En ik voel nog wel wat. Alleen iets anders. Vermoeidheid, denk ik. En rust.
Hij knikte.
— Ik zal je niet vergeten.
— Dat hoeft ook niet, — zei Lena. — Leef gewoon goed.
Toen ze uit het café kwam, begon het buiten al te sneeuwen — zeldzame, natte vlokken, de eerste van het jaar. Lena sloeg haar kraag op en liep naar het metrostation. Het was stil.
Op kantoor was in die paar dagen alles op zijn kop gezet.
Het onderzoek bevestigde: de documenten waren inderdaad gewijzigd. Vanaf Margarita’s computer.
Sergej Nikolajevitsj hield een korte vergadering:
— Volgens besluit van de directie werkt Margarita niet langer bij het bedrijf. Lena, jouw afdeling heeft het project gered en onze reputatie behouden, dank je wel.
Er volgden geen applaus, slechts een kort moment van stilte.
Het team keek nu anders naar haar — niet meer met argwaan, maar met respect.
’s Avonds, toen iedereen weg was, stond Lena bij het raam van haar kantoor.
Beneden stroomden de autolichten voorbij, de sneeuw viel steeds dichter.
Ze pakte haar telefoon en schreef aan haar moeder:
Lena: “Het is voorbij. Ik heb het gered.”
Moeder: “Dat wist ik al. Ga nu gewoon leven, in plaats van overleven.”
Ze glimlachte. Legde de telefoon op haar bureau.
En voor het eerst sinds lange tijd voelde ze dat ze kon uitademen.
Een paar weken later zat alles in een goed ritme.
Het werk liep rustig, de afdeling stond stevig.
Soms, laat op de avond, wanneer ze weer als laatste vertrok, merkte Lena dat ze geen angst meer voelde.
Alleen de zekerheid dat alles wat kapotging — niet voor niets was geweest.
Op een avond, onderweg naar huis, zag ze in de etalage van een boekwinkel een poster:
“Cursus projectmanagement voor vrouwelijke leidinggevenden. Hoe je carrière op te bouwen zonder jezelf te verliezen.”
Ze bleef staan, keek ernaar.
En kocht meteen een ticket voor de cursus. Gewoon. Zonder plannen.
In het voorjaar stond ze weer voor datzelfde koffietentje, waar ze ooit met Ilja had afgesproken.
Geen sneeuw meer, alleen de geur van nat asfalt en een warme bries.
In haar hand — een latte, in haar hoofd — het plan van een nieuw project.
Een jong stel liep langs, lachend.
Ze keek hen na — en merkte ineens dat het niet meer pijn deed.
Het leven veranderde niet in één klap. Het hield gewoon op vreemd te voelen.
Die avond, thuisgekomen, haalde ze een oude doos tevoorschijn — dezelfde met brieven, kaartjes, foto’s.
Ze bekeek alles nog een keer en gooide het zorgvuldig weg.
Zonder tranen. Zonder spijt.
Op de vensterbank stonden de twee cactussen — gegroeid, voller geworden.
Lena glimlachte en fluisterde:
— Goed zo. We houden stand.
Ze deed het licht uit, ging liggen, en sliep voor het eerst in lange tijd rustig in — zonder zware gedachtes, zonder verwachtingen, gewoon met het gevoel dat alles verloopt zoals het moet.
En diep vanbinnen werd het eindelijk stil.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
