In het hoekcafé liep ze voorzichtig naar hem toe. « Goedemorgen, » zei ze zacht. « Je moet bevriezen. Kan ik je iets warms te eten brengen? »
De ober aarzelde, maar knikte toen. Binnen, terwijl hij een bord pannenkoeken verslond, vroeg ze: « Hoe heet je? »
Hij keek op. « Noah, » zei hij zacht. « Nou… zo noemde de vrouw die me opnam me. »
Lauren benam haar de adem. « Wie was zij? »
« Ze is op een avond weggegaan, » mompelde hij. « Ze zei dat ze terug zou komen. Ze is nooit teruggekomen. »
Lauren keek weg, tranen welden op in haar ogen. Toen ze zich omdraaide, zag ze een ketting om haar nek – een klein zilveren hangertje in de vorm van een vliegtuig. Ze herkende hem meteen. Het was degene die ze Noah voor zijn vijfde verjaardag had gegeven.
Haar handen trilden. « Noah, » fluisterde ze. « Waar heb je dat vandaan? »
« Mijn moeder heeft het me gegeven, » zei hij. « Voordat ik haar verloor. »
Marissa nam discreet een DNA-monster terwijl Lauren hem afleidde met het dessert. De resultaten kwamen de volgende dag.
99,9% match.
Noah Carter – haar Noah – leefde nog.
Lauren zakte snikkend op de grond. Jaren van schuldgevoel, pijn en slapeloze nachten vielen in een oogwenk op haar.
Toen Lauren het weeshuis binnenkwam waar Noah verbleef, vond ze hem zittend bij het raam en naar de regen kijkend. Hij glimlachte niet bij het zien ervan – hij keek er alleen naar met de voorzichtigheid van degenen die vrezen dat de wereld weer zal verdampen.
Ze knielde naast hem neer. « Noah, » zei ze zacht. « Dat ben ik. Ik ben je moeder. »
Hij keek naar het kleine zilveren vliegtuigje om zijn nek. « Je hebt het me gegeven, hè? »
Ze knikte, tranen welden op in haar ogen. « Ja, lieverd. Ik ben nooit gestopt met zoeken naar je. »
Er ging een lange stilte voorbij zonder een woord te zeggen. Toen reikte Noah langzaam uit en raakte haar hand aan.
Haar hand was klein en trillend, maar het was genoeg.
Later die avond kwam Ethan met een vreemde verlegenheid de kamer binnen. « Mijn moeder vertelde me dat je mijn broer was, » zei hij. « Wil je spelen? »
Noah aarzelde, maar glimlachte toen—een lichte, onzekere glimlach die Laurens hart pijn deed en genas.
Weken gingen voorbij. Lauren wijdde zich aan therapiesessies, rechtszaken en het helpen van Noah bij het aanpassen aan zijn nieuwe leven. Ze richtte ook een vereniging op voor vermiste en dakloze kinderen, die ze de Angel’s Mark Foundation noemde – ter ere van Noah’s Mark.
Op een avond, terwijl hij de jongens in slaap bracht, fluisterde Noah: « Mam… Ik dacht dat niemand me ooit zou vinden. »
Lauren streelde zijn haar en kuste hem op het voorhoofd.
« Ik ben nooit gestopt met proberen, » zei ze. « En ik zal nooit stoppen. »
Buiten is de regen gestopt.
