— Mam heeft al gekozen welke kamer ze in jouw huis gaat nemen! — zei haar man de dag na de bruiloft.
Lena had nooit gedacht dat de dag na haar eigen huwelijk het begin zou worden van een strijd om het recht in haar eigen appartement te wonen. De septemberochtend was fris, buiten dwarrelden langzaam de eerste gele bladeren, en in huis hing nog de geur van trouwbloemen.
De bruiloft was bescheiden verlopen — alleen het tekenen in het gemeentehuis en een klein etentje voor de naaste familie in een restaurantje vlak bij huis. Lena had bewust voor een intiem formaat gekozen: ze wilde dat deze dag herinnerd zou worden om zijn warmte en oprechtheid, niet om de opgeblazen sfeer van een feestzaal. De ouders van haar man hadden wel wat gefronst bij die eenvoud, maar Lena hield voet bij stuk. Het geld kon beter worden besteed aan iets dat echt nodig was.
Het jonge paar kwam rond tien uur ’s avonds terug in Lena’s appartement. Het driekamerappartement in een goede wijk was een cadeau geweest van haar ouders voor haar vijfentwintigste verjaardag. Haar vader en moeder hadden er lang voor gespaard, zichzelf veel ontzegd, maar ze wilden hun dochter een betrouwbare start in het leven geven.
Lena, moe maar gelukkig, ruimde zorgvuldig de cadeaus en boeketten op in de woonkamer. Witte rozen en chrysanten zette ze in een grote vaas op de vensterbank, en dozen met servies en textiel ordende ze op de planken. Elk voorwerp droeg de warmte van de wensen van vrienden en familie.
Alexej zat intussen aan de keukentafel door zijn telefoon te scrollen, af en toe hummend en iets typend. Zijn gezicht had een vreemde uitdrukking van verwachting, alsof hij op een belangrijk bericht wachtte. Lena had hem meerdere keren gevraagd of alles in orde was, maar hij wuifde het weg en zei dat hij gewoon moe was.
De avond verliep rustig. De pasgetrouwden dronken thee met taart die van het etentje was overgebleven, deelden hun indrukken van de dag en maakten plannen voor hun gezamenlijke toekomst. Alexej was ongewoon stil, maar Lena schreef dat toe aan de vermoeidheid na een drukke dag.
De volgende ochtend werd Lena wakker met een gevoel van lichtheid en vreugde. De zon scheen door het vitragegordijn en vulde de slaapkamer met zacht licht. Ze wilde de eerste dag van hun huwelijk bijzonder beginnen. Ze stond vroeg op, maakte ontbijt — roerei met spek en verse koffie — en dekte de tafel met een mooie tafelloper die ze van haar tante had gekregen.
Alexej kwam rond negen uur de keuken binnen, geeuwend en zich uitrekkend. Hij ging aan tafel zitten, pakte een kop koffie en zei terloops:
— Trouwens, mam heeft al een kamer voor zichzelf uitgezocht in jouw huis. Morgen verhuist ze bij ons in.
Lena verstijfde met de vork in haar hand en keek haar man vol ongeloof aan. Gisteren was ze nog een vrije vrouw in haar eigen appartement, gisterenavond was ze een echtgenote geworden, en vandaag bleek er plotseling nog een inwoner bij te komen. En dat zonder te vragen of het goed was.
— Wat zei je daar? — vroeg Lena langzaam, hopend dat ze het verkeerd had gehoord.
— Mam komt bij ons wonen, — zei Alexej rustig terwijl hij boter op zijn brood smeerde, alsof hij het over het weer had. — Ze voelt zich niet prettig waar ze nu woont. Hier is het ruimer en er zijn genoeg kamers.
Lena knipperde een paar keer met haar ogen, terwijl ze probeerde te bevatten wat hij net had gezegd. Ze voelde hoe langzaam de bloeddruk in haar wangen steeg — een teken van haar groeiende verontwaardiging.
— Alexej, ben je gek geworden? Welk recht heeft jouw moeder om zomaar een kamer uit te kiezen in mijn appartement?
Haar man trok zijn wenkbrauwen op, alsof hij verbaasd was over zo’n reactie.
— Len, we zijn nu man en vrouw. Wat van jou is, is van ons. En een familie moet bij elkaar blijven. Het is zwaar voor mam, vooral nu haar gezondheid de laatste tijd achteruitgaat.
Lena stond abrupt op, de stoel schuurde over de vloer. Alexej sprak op een toon alsof hij een herschikking van meubels besprak, en niet de inwoning van een vreemde in andermans huis zonder toestemming van de eigenaar.
— Ho, ho, ho, — zei Lena terwijl ze haar hand opstak om zijn uitleg te stoppen. — Was je eigenlijk van plan mijn mening te vragen? Of dacht je dat ik, nu we getrouwd zijn, automatisch verplicht ben om jouw moeder te onderhouden?
— Zeg dat niet zo scherp, — fronste Alexej. — Galina Michajlovna is een goede vrouw, dat weet je. Ze kan heerlijk koken en helpt in het huishouden. Dat zal het jou juist makkelijker maken.
Lena liep door de keuken, op zoek naar haar kalmte. In de anderhalf jaar dat ze Alexejs moeder kende, had ze haar als een lieve oudere vrouw gezien, zij het met een eigen karakter. Maar het is één ding om elkaar met feestdagen te zien, en iets heel anders om dagelijks onder één dak te wonen.
— Alexej, luister goed naar me, — Lena bleef staan tegenover haar man en keek hem recht in de ogen. — Dit appartement is van mij. Alleen van mij. De papieren staan op mijn naam; mijn ouders hebben dit huis speciaal voor mij gekocht. Niemand heeft het recht om over mijn eigendom te beslissen zonder mijn toestemming.
— Ja, formeel is het jouw appartement, — haalde Alexej zijn schouders op. — Maar we zijn nu een gezin. En in een gezin maakt men geen onderscheid over wie wat bezit.
Lena trok een frons en liep langzaam naar de kast in de hal. Ze haalde een map met documenten eruit en keerde terug naar de keuken. Met een doffe klap legde ze de papieren op tafel voor haar man.
— Hier is het koopcontract. — Lena wees met haar vinger naar de regel met haar naam. — Lena Viktorovna Sokolova. Zie je? Niet Petrova, zoals ik nu heet na het huwelijk, maar Sokolova. Omdat het appartement vóór het huwelijk is gekocht. En volgens de wet is dit bezit geen gemeenschappelijk eigendom.
Alexej wierp slechts een vluchtige blik op de documenten en wuifde het weg.
— Goed, laten we niet over juridische finesses praten. Daar gaat het niet om. Mam heeft echt hulp nodig. Ze heeft hartproblemen gekregen, haar bloeddruk schommelt. Het is zwaar voor haar om alleen te zijn.
— Laat haar dan bij jou en je vader intrekken, — stelde Lena kalm voor. — Of huur een appartement voor haar, dichter bij jullie. Er zijn genoeg mogelijkheden.
— Lena, ben jij helemaal harteloos? — Alexej hief voor het eerst zijn stem. — Mam heeft haar hele leven voor ons gewerkt, zichzelf alles ontzegd. En nu, wanneer ze steun nodig heeft, stel jij voor om een oude vrouw ergens ver weg te stoppen?
Lena sloeg haar armen over elkaar. Klassieke tactiek — je een schuldgevoel aanpraten. Eerst wordt er een voldongen feit gepresenteerd, en daarna verwijten ze je kilheid als je niet gewillig toegeeft.
— Alexej, ik ben er niet tegen om je moeder te helpen. Maar wel binnen redelijke grenzen. We kunnen Galina Michajlovna bezoeken, haar uitnodigen voor diners, helpen met boodschappen of artsen. Maar samenwonen is een heel ander niveau van nabijheid. Zulke beslissingen neem je samen, niet eenzijdig.
— Wat maakt het uit of je het samen beslist of niet! — Alexej sloeg met zijn vuist op tafel, de kopjes rinkelden. — Mam heeft haar spullen al gepakt! Morgen komt de verhuiswagen, dan brengen we de meubels!
Lena verstijfde terwijl ze de nieuwe informatie verwerkte. Dus het besluit was definitief en onomkeerbaar. Ze waren zelfs al van plan de meubels te halen. Blijkbaar was de schoonmoeder niet van plan tijdelijk te komen helpen in het huishouden, maar had ze serieus het plan zich te vestigen.
— Welke meubels? — vroeg Lena zacht.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
