Het kleine meisje knikte.
Hij keek weer naar Emily. “Je blijft vannacht niet weg. De logeerkamer is klaar.”
“Ik kan niet blijven,” zei ze snel.
“Dat ga je wel,” zei hij vastberaden. “Je bent niet zomaar iemand — je bent de moeder van mijn kind.”
Ze verstijfde. “Geloof je echt dat ze van mij is?”
Julian stond rechtop. “Ik heb geen test nodig. Ik zie het in haar.”
Later die nacht, nadat Lila boven sliep, stond Julian op het balkon en staarde naar de door storm verlichte lucht. Emily kwam naast hem staan, gehuld in een badjas van een van de dienstmeisjes.
“Ik wilde je leven niet verpesten,” fluisterde ze.
“Dat deed je niet,” antwoordde hij zacht. “Je hebt jezelf er alleen uitgewist.”
Er hing stilte tussen hen in.
“Ik vraag niets,” zei Emily. “Ik was wanhopig.”
Hij draaide zich naar haar toe. “Jij was de enige vrouw die ik ooit heb liefgehad. En jij bent weggegaan zonder me te laten vechten.”
Tranen stroomden over haar gezicht.
“Ik hou nog steeds van je,” mompelde ze. “Ook al haat je me.”
Hij zei niets. Zijn blik ging naar het raam waar Lila vredig sliep.
Eindelijk zei hij: “Blijf. Tenminste totdat we weten wat de volgende stap is.”
Ochtendlicht sijpelde zachtjes door de wolken en wierp een gouden gloed over het landgoed. Voor het eerst in jaren voelde het niet meer leeg aan.
Beneden roerde Julian in een pan met roerei — een zeldzaam tafereel — terwijl de geur van boter en geroosterd brood de keuken vulde. Hij hoorde zachte voetstappen achter zich.
Emily stond in de deuropening, Lila’s hand in de hare. Het kleine meisje droeg schone pyjama’s en haar haar was netjes gekruld.
“Jij kookt tegenwoordig?” vroeg Emily met een flauwe glimlach.
“Ik doe een poging,” zei Julian, terwijl hij Lila een bord aangaf. “Voor haar.”
Lila klom op een stoel en at alsof ze in tijden geen fatsoenlijke maaltijd had gehad.
“Ze mag je,” zei Emily zacht.
Julian keek op. “Ze is makkelijk om van te houden.”
In de dagen die volgden ontstond er een onzekere routine. Emily hield afstand, onzeker of dit echt was of slechts tijdelijk. Julian observeerde elke blik, elk gebaar, alsof hij de verloren jaren probeerde terug te winnen.
Maar niet iedereen was blij met hun komst.
Op een middag kwam Julian terug van een vergadering en trof zijn assistente Charlotte op hem wachtend.
“Je hebt nu een vrouw en kind in huis?” vroeg ze, armen over elkaar.
“Ja,” antwoordde hij. “Dat zijn Emily en haar dochter.”
“Jouw dochter?”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
