Julian heeft het erg druk.
"Ik wilde niet dat je moest kiezen tussen je rijk en een stervende vriend," vervolgde Emily met tranen in haar ogen. "Dus ben ik verdwenen. Ik ben alleen bevallen. Ik heb de chemotherapie alleen bestreden. En op de een of andere manier... heb ik het overleefd."
Julians handen balden zich tot vuisten. Woede, verdriet, verraad – alles groeide tegelijk in hem.
"Vertrouwde je me niet genoeg om aan je zijde te vechten?"
Emily snikte zachtjes. "Ik vertrouwde mezelf niet om te overleven."
Een handje trok aan haar mouw.
"Mam... ik ben moe," fluisterde Lila.
Julian knielde neer tot zijn ogen op gelijke hoogte waren met die van het kind. Zijn stem werd zachter. "Wil je vannacht in een warm bed slapen?"
Het meisje knikte.
Hij draaide zich naar Emily om, zijn toon vastberaden en onverzettelijk.
"Je gaat niet weg. Vanavond niet."
Emily schudde haar hoofd. "Julian, ik kan niet..."
"Jawel," onderbrak hij. Zijn ogen brandden van woede en verlangen. "Je bent geen vreemde. Je bent de moeder van mijn kind. En ik ben je al eens kwijtgeraakt. Ik zal je niet nog eens kwijtraken."
Emily staarde hem aan, terwijl de tranen over haar vermoeide gezicht stroomden. Voor het eerst in jaren stond ze zichzelf toe om adem te halen.
En in dat enorme, stille landhuis, waar eenzaamheid zo lang had geheerst, roerde zich iets – kwetsbaar, onaf, maar toch weer levend.
Meer daarover op de volgende pagina
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
