ADVERTENTIE

— Maak dat je wegkomt hier! — schreeuwde mijn schoonmoeder in míjn huis. Maar ze had niet verwacht dat zíj als eerste weggestuurd zou worden.

ADVERTENTIE
ADVERTENTIE

 

— Jouw zoon staat hier ingeschreven. En ik ben de eigenaar van het huis.

— Hoe durf je?! — Galina Petrovna werd lijkbleek, de gordijnen vielen uit haar handen. — Ik doe alles voor jullie, ik denk aan mijn kleinkind!

— U denkt alleen aan uzelf. Aan hoe u alles naar uw hand kunt zetten.

Lena liep naar de kast en pakte een map met documenten. Haar handen waren rustig — wonderbaarlijk rustig.

— Maak dat je wegkomt hier! — de schoonmoeder gilde hysterisch. — Dit is het huis van mijn zoon, en ik heb volledig het recht…

— Nee. — Lena legde het koopcontract op de commode. — Hier. De papieren. Het appartement is vóór het huwelijk met míjn geld gekocht.

Ze sprak zacht, maar elk woord sneed door de stilte.

— Dus degene die hier vertrekt — dat bent u. Nu meteen.

Galina Petrovna griste de papieren met bevende handen en vloog met haar ogen over de regels. Haar gezicht werd grauw.

— Andrej! — krijste ze. — Andrej, kom onmiddellijk hier!

— Andrej is op zijn werk. En als hij thuis komt — bespreken we alles samen.

— Jij… jij maakt dit gezin kapot! Je zet mijn zoon tegen me op!

— Ik bescherm mijn gezin tegen iemand die drie jaar lang ons huis als haar eigen domein beschouwde.

Galina Petrovna liep rusteloos heen en weer tussen de blauwe muren — een monument van haar “zorgzaamheid”.

— Andrej laat mij niet vallen! Ik ben zijn moeder!

— En ik ben zijn vrouw. En de moeder van zijn kind. — Lena stond op en liep naar het raam. — We zullen zien wie hij kiest.

— Wat denk jij wel niet?!

— Niks bijzonders. Ik heb gewoon eindelijk begrepen dat stilte wordt opgevat als instemming.

Lena draaide zich om naar haar schoonmoeder.

— Drie jaar lang dacht ik: ik houd het wel vol, ze went vanzelf. Maar u went niet — u veróvert.

— Ik wilde alleen maar het beste!

— U wilde macht. En die had u, zolang ik zweeg.

Andrej kwam een uur later thuis. Galina Petrovna zat in de keuken met rode ogen, Lena — in de woonkamer met de documenten in haar handen.

— Wat is dit voor voorstelling? — hij keek verbijsterd van zijn moeder naar zijn vrouw.

— Je vrouw is gek geworden! — de schoonmoeder sprong overeind. — Ze jaagt me weg! Ze bedreigt me!

— Lena?

— Ik heb uitgelegd wie hier de eigenaar is, — zei Lena kalm. — En ik heb grenzen gesteld.

— Welke grenzen?

— Simpele. Niet binnenkomen zonder uitnodiging. Niet de baas spelen in andermans huis. De babykamer niet veranderen zonder toestemming van de ouders.

Andrej zweeg en keek van de een naar de ander.

— Andjoesja, zeg haar wat! — Galina Petrovna greep zijn hand. — Ik ben je moeder! Ik heb het recht…

— Waarop? — Lena reikte hem de documenten aan. — Waarop hebt u recht in míjn appartement?

Andrej pakte de papieren en las ze zorgvuldig door. Zijn gezicht werd ernstig.

— Mam, — zei hij eindelijk, zonder op te kijken. — Lena heeft gelijk.

— Wat?!

— Je gaat echt… te ver. — Hij keek haar aan. — Dit is haar huis. Ons gezin.

Galina Petrovna wankelde alsof ze een klap had gekregen.

— Dus je kiest haar?

— Ik kies mijn vrouw en mijn kind.

— Prima, — de schoonmoeder griste haar tas en liep naar de deur. — Als zij je laat zitten, kom dan niet bij mij uithuilen.

— Als u leert de grenzen van anderen te respecteren — bent u welkom, — zei Lena zacht. — Zo niet — dan niet.

De deur sloeg dicht. Het werd stil in huis.

— Was het niet te hard? — Andrej sloeg zijn armen om haar heen. — Ze wilde alleen maar…

— Territorium veroveren. Langzaam maar zeker. — Lena leunde tegen hem aan. — Nog een jaar — en zij zou bepalen hoe we ons kind voeden. Over twee — naar welke school hij gaat.

— En als ze nooit meer komt?

— Ze komt wel. Als ze de spelregels begrijpt.

Galina Petrovna belde een maand later. Haar stem klonk ongewoon nederig.

— Mag ik… langskomen? Even kijken hoe het gaat?

— Natuurlijk. Morgen na de lunch, goed?

— En… mag ik iets meenemen voor de baby?

— Dat mag. Maar ik beslis wat blijft.

— Begrijpelijk.

De volgende dag kwam de schoonmoeder met een knuffeltje en een klein boeketje. Ze deed beleefd haar schoenen uit en vroeg of ze naar de babykamer mocht.

— Jullie hebben het weer geel geverfd, — constateerde ze terwijl ze in de deuropening stond.

Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !

ADVERTENTIE
ADVERTENTIE