— Maak dat je wegkomt hier! — schreeuwde mijn schoonmoeder in míjn huis. Maar ze had niet verwacht dat zíj als eerste weggestuurd zou worden.
Lena vouwde piepkleine rompertjes op toen de sleutel in het slot rammelde. Haar hart zakte in haar schoenen — Andrej was op zijn werk, en de reservesleutel lag bij haar schoonmoeder “voor noodgevallen”. Alleen beschouwde Galina Petrovna elke doordeweekse dag als een noodgeval.
— Lenotsjka! Waar ben je?
Ze liep de hal in terwijl ze haar trui over haar buik recht trok. Haar schoonmoeder stond daar met tassen van de bouwmarkt en was haar jas al aan het uittrekken.
— Goedemiddag, Galina Petrovna.
— Wat nou goedemiddag — het is al bijna avond, — de schoonmoeder liep de woonkamer in en bekeek kritisch elke hoek. — Zit je weer de hele dag thuis? In mijn tijd werkten we tot het laatst.
In drie jaar had Lena geleerd: instemmen is makkelijker dan discussiëren. Ze wonen apart — wat maakt het uit wat de schoonmoeder vindt?
— Ik heb verf meegenomen, — Galina Petrovna kieperde de blikken op de bank. — Blauwe. Normaal, niet jullie gele onzin.
Lena keek naar de blikken. Zij en Andrej hadden twee weken lang verf uitgezocht voor de babykamer, ervan gedroomd…
— Maar we hebben al geverfd…
— En? Dan verf je het over, — de schoonmoeder liep al richting de babykamer. — Een jongen heeft een echte jongenskleur nodig, geen deze vaagheid.
In de babykamer bleef Galina Petrovna midden in de kamer staan met haar armen over elkaar.
— Wat een ramp. Het bedje staat verkeerd — niet bij het raam. En die gordijnen met konijntjes… Voor een pasgeborene of zo?
— Wij vinden het mooi…
— Ik niet. En mijn kleinzoon ook niet. — De schoonmoeder raakte de gordijnen aan met afkeer. — Morgen doen we alles opnieuw.
Lena zweeg. Zoals altijd. De baby trapte in haar buik — alsof hij protesteerde tegen de plannen van een ander voor zijn kamer.
Andrej kwam laat thuis. Lena trof hem in de keuken, waar de blikken verf stonden die zijn moeder had laten staan.
— Was mama hier?
— Ze bracht verf. Ze wil de babykamer overschilderen.
Andrej wreef over zijn neusbrug — hét teken dat praten over zijn moeder hem irriteert.
— Misschien is blauw inderdaad beter…
— We hebben toch samen voor geel gekozen.
— Ja, maar… — hij vermeed haar blik. — Ze bedoelt het goed.
— En ik dan?
De vraag bleef hangen. Andrej opende de koelkast en deed alsof hij iets belangrijks zocht.
’s Ochtends stond de schoonmoeder op de stoep met een schilder — een magere jongen die duidelijk spijt had van zijn instemming.
— Dit is Maksim. Hij is zo klaar, — Galina Petrovna commandeerde alsof zij de eigenares was. — Begin bij het plafond.
— Galina Petrovna, kunnen we niet even wachten? Andrej heeft het nog niet gezien…
— Waarom hem lastigvallen? Mannen hebben geen verstand van interieur. — De schoonmoeder droeg al speelgoed uit de babykamer. — Dit is vrouwenwerk.
Merkwaardig — zodra het om geld voor de verbouwing ging, werd het opeens uitsluitend mannenwerk.
Lena ging de keuken in. Ze luisterde naar de geluiden van een vreemde verbouwing in haar eigen huis en streelde haar buik. De baby woelde onrustig.
— Dikker verven! Zie je, het geel schijnt erdoorheen! — commandeerde Galina Petrovna vanuit de babykamer.
Tegen de avond was de kamer blauw. Koud. Vreemd.
— Nou? — de schoonmoeder bewonderde het resultaat. — Nu zie je tenminste dat hier een man opgroeit.
Lena stond in de deuropening en herkende de kamer niet meer die ze met zoveel liefde had ingericht.
Een week later kwam de schoonmoeder met nieuwe gordijnen — donkerblauw, met strepen.
— Konijntjes passen niet. Een jongen heeft een serieuze omgeving nodig.
Ze haalde de oude gordijnen er al af — dezelfde die Lena en Andrej hadden gekocht op de geluksdag waarop ze over de zwangerschap hoorden.
— Galina Petrovna, ze zijn nog maar net nieuw…
— Nieuw betekent niet goed.
Er knapte iets vanbinnen. Stil, maar onomkeerbaar.
— Stop.
— Wat?
— Leg die gordijnen neer. Nu meteen.
Galina Petrovna draaide zich langzaam om met de gordijnen in haar handen.
— Ben je gek geworden?
— Dit is mijn huis. En mijn babykamer.
De schoonmoeder staarde haar aan alsof Lena ineens Swahili sprak.
— Wat bedoel je, jouw huis? Dit is het huis van mijn zoon!…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
