Blijkbaar had haar intuïtie haar niet bedrogen: ze had niemand uit de familie een sleutel nagelaten, juist om dit soort situaties te voorkomen.
Toen ze dichterbij kwam, zag ze in een van de ramen de gestalte van Lida met haar jongste zoontje in haar armen.
— Dat kan niet waar zijn! Hebben zij en Kolja dit echt gedaan? — Larisa kon haar ogen niet geloven. — Wat een schande! Wat verschrikkelijk!
Ze zuchtte diep, terwijl ze zich voorstelde welk schandaal er nu zou losbarsten. Haar zus was immers niet zomaar op bezoek gekomen — ze hadden het slot opengebroken. Zo komt men niet op visite. Samen met haar brutale man was ze binnengedrongen in Larisa’s wettige woning. En dat slechts met één doel — om er te blijven wonen. Ze hadden hun kinderen meegenomen en waarschijnlijk ook al hun spullen verhuisd terwijl Larisa in de stad was.
Wetend hoe opvliegend haar jongere zus was, en dat haar tweede man niet minder driftig kon zijn, besloot Larisa haar kalmte te bewaren en niet zelf in het vuur te stappen. De beste oplossing was hulp in te roepen.
— Hallo, Nadjoesj, hoi! — ze toetste het nummer van haar dorpsgenote, met wie ze al vele jaren bevriend was. — Zeg eens, heb jij het nummer van onze nieuwe wijkagent? Je had het ergens liggen, toch? Oh, kijk even alsjeblieft, ik heb het nu echt dringend nodig. Ja, ja, voor mij! Ik leg het later uit, heb nu geen tijd. Ik wacht!
Ze verbrak de verbinding en wachtte op het bericht met het telefoonnummer. Nog niet zo lang geleden was er eindelijk een wijkagent naar hun dorp gekomen, waar iedereen al zo lang op had gewacht. Niemand wilde hierheen verhuizen, en lange tijd was de orde in Rassyıpnoje slechts op eerlijke afspraken gebaseerd geweest.
Er piepte een bericht, en met een sprankje hoop draaide Larisa het nummer dat haar vriendin had gestuurd. Maar er kwam geen antwoord. Eerst klonken lange tonen, daarna zei een elektronische stem dat het nummer niet bereikbaar was of buiten het dekkingsgebied.
— Nou ja, geweldig… Ik wilde hulp vragen, maar het lijkt erop dat ik het weer allemaal zelf moet oplossen, — zei Larisa treurig. — Zoals altijd eigenlijk. Waarom verbaast me dat nog?
Toen belde Nadja.
— Hallo, Larotsjka, hoe is het daar? Heb je Jewgeni Leonidovitsj kunnen bereiken? — vroeg ze belangstellend.
— Wie bedoel je? — reageerde Larisa verbaasd.
— Hoe bedoel je wie? De wijkagent toch! Ik had je net zijn nummer gestuurd. Heb je hem al kunnen bereiken of niet?
— Nee, hij neemt niet op. Mijn problemen zijn hem blijkbaar niet waard, hij heeft wel wat beters te doen. Het wordt toch alles op mijzelf afgewenteld, — antwoordde Larisa berustend.
— Wat is er dan gebeurd? Je hebt het nog steeds niet verteld. Lida zit weer in de knoei, hè? — bleef nieuwsgierige Nadja aandringen.
— Als dat het maar was! Zij en Nikolaj zijn van woorden inmiddels tot daden overgegaan. Ze zijn ingetrokken in mijn huis terwijl ik vandaag in de stad was.
— Dat meen je niet! Wat brutalen! Hoe durven ze zoiets? Dat is gewoon rechtsvervolging waard. Daar kom je niet mee weg met smoesjes als “dit huis was van mijn oma”, dat werkt niet.
— Goed, Nadjoesj, ik ga ze eruit zetten. Ik zal het zelf moeten doen. Het is al koud buiten, en op wie zou ik nog wachten? Niemand komt me helpen, — zei de vrouw somber.
— Hou je taai! — riep Nadja opgewekt en hing op.
Toen Larisa het huis binnenstapte dat vol licht en kinderstemmen klonk, raakte ze eerst in de war. Lidia en haar man hadden werkelijk al hun spullen hierheen gesleept. Een deel was al uitgepakt, andere spullen stonden nog in tassen en enorme bagagekisten bij de voordeur.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
