— Kom op, kom op, niet treuzelen! Koffers in de hand en wegwezen! Vanaf nu wonen wij hier, mijn vrouw en ik met de kinderen, — verklaarde Nikolaj brutaal.
— Hoezo jullie? Op basis waarvan? Dit huis is van míj! Volgens de wet. Het testament is in mijn voordeel opgesteld en dat weet jij heel goed, — zei Larisa, terwijl ze probeerde kalm te blijven.
— Nou en? Ik kan dat testament gemakkelijk aanvechten bij de rechtbank, maar daar heb ik geen zin in! Jij bent alleen, Larka, een oude, eenzame vrouw! Waarom zou jij in je eentje zo’n huis nodig hebben, denk nou zelf. Ga bij je moeder wonen! Wij hebben een gezin, kinderen. Wie heeft volgens geweten meer recht om hier te wonen? Natuurlijk wij, Lidka en ik.
Vandaag kwam Larisa laat terug naar huis vanuit de stad. Toevallig ontmoette ze daar haar oude vriendin Raetsjka, met wie ze twintig jaar geleden op het medisch college had gestudeerd.
De vroegere vriendinnen raakten diep in gesprek; Raisa nodigde haar bij haar thuis uit, liet haar zien hoe ze woonde en stelde haar voor aan haar gezin. En Larisa bleef zo lang zitten bij haar vriendin dat ze bijna te laat kwam voor de laatste bus naar Rassyıpnoje.
Om eerlijk te zijn had de vrouw geen haast om naar huis te gaan. In het grote huis dat ze van haar grootmoeder Marfa had geërfd, wachtte niemand op haar. Ondanks haar respectabele leeftijd had ze geen gezin.
Zo kwam het dat ze op haar zevenendertigste erg eenzaam was. Nee, Lara was geen oude vrijster. Na een kort huwelijk van slechts een paar maanden dacht Larisa niet meer aan nieuwe romances. Ze beschouwde haar huwelijk als een vergissing, en het verraad van Vitali, die haar had ingeruild voor een leeg stadsmeisje dat op bezoek was bij de buren, had ze lang en pijnlijk verwerkt.
Een andere reden was dat er in hun kleine dorp gewoon niemand was met wie ze een nieuwe relatie kon opbouwen die tot een gezin zou kunnen leiden. En andere soorten relaties wilde de fatsoenlijke en streng opgevoede Larisa niet.
Toen ze bij de bushalte uitstapte, vlak bij de lokale kruidenierswinkel — die samen met het gemeentekantoor en het postkantoor in één cluster stond — besloot de vrouw iets lekkers voor het avondeten te kopen. Ze had zin om zichzelf eens te verwennen. En hoewel de schemering de straat langzaam in zijn greep kreeg — in de herfst werd het vroeg donker — besloot Larisa niet te haasten.
Het lichte, verfrissende vrieskoude briesje was aangenaam na de benauwde bus. De lucht, gevuld met de geuren van de naderende winter, maakte haar een beetje duizelig. Ze wilde blijven lopen over de vertrouwde straat en deze frisheid inademen.
Op dat moment dacht Larisa dat ze eigenlijk niet mocht klagen over haar lot. Ja, ze had geen man, zo was het nu eenmaal gelopen. Maar was zij de enige? Kijk eens hoeveel vrouwen er in Rassyıpnoje zonder man leven. En ze redden zich prima. Ze werken, voeden hun kinderen op en slaan zich erdoorheen zonder echtgenoten.
Het belangrijkste is gezondheid. En daarin had God Larotsjka niet tekortgedaan. En ze had een beroep — ze werkte als verpleegkundige op het lokale medische hulppostje. Dat betekende dat ze altijd een salaris had, stabiel, al was het niet groot. En ze had nu ook een huis. Haar eigen, persoonlijke. Grootmoeder Marfa had het juist aan haar nagelaten, aan Larisa, haar geliefde kleindochter.
En onlangs had de vrouw een idee gekregen, zelfs een plan, dat ze koste wat kost wilde uitvoeren. En die gedachte, eenmaal neergestreken in het bewustzijn van de eenzame Larisa, liet haar niet meer los.
“Ja, precies zo zal ik het doen. En dan zal ik niet langer eenzaam zijn. En mijn lege leven zal eindelijk zin krijgen,” overtuigde Larisa zichzelf van de juistheid van haar besluit.
Vandaag was ze naar de stad gegaan om te beginnen met het verzamelen van documenten voor adoptie. Onlangs had ze een kindertehuis bezocht, en van daar was ze vertrokken met een nieuwe droom die haar hart verwarmde.
Er zijn zoveel kansarme kinderen in de wereld, en zij leefde helemaal alleen. Jong, gezond, met zoveel onverbruikte liefde. Hoe kon ze, na alles wat ze in het tehuis had gezien, blijven leven zoals voorheen? Nee, Larisa zou zeker een jongen of meisje in huis nemen.
Ja, de vrouw begreep dat dit een verantwoordelijke stap was. Zelfs haar moeder had het besluit van haar dochter vijandig ontvangen.
— Wat heb je nou bedacht, Larotsjka? Waarom een vreemde? Je kunt zelf een kind baren, je bent nog jong genoeg. Tegenwoordig plannen vrouwen zelfs na hun veertigste nog kinderen, en jij bent pas zevenendertig. Waarom zet je me zo voor schut tegenover de mensen, dit is een dorp, geen stad. Denk er niet eens over!
— Maar hoe zet ik jou dan voor schut, mama? — vroeg de dochter verbaasd.
— Ze vraagt het ook nog! Lidka, jouw jongere zus, heeft alles al voor elkaar — ze is al voor de tweede keer getrouwd en heeft drie kinderen gekregen. En jij lijkt wel van een andere planeet. Wat voor mens ben jij, Larisa! Je kon niet eens met je man samenleven…
— Mama!
— Wat mama?! Wat? Nou, jouw Vitalik ging toen vreemd, hij had een slippertje. Nou en? Dat is toch geen ramp! Ze gaan bijna allemaal vreemd. Wat een drama! Waarom heb je zo’n goede man dan meteen weggejaagd? Als vrouwen in ons dorp iedere keer hun man wegstuurden om zoiets, dan zou hier geen enkele man meer getrouwd zijn, — sprak de moeder cynisch.
— Mam, waarom begin je hierover? Dat is verleden tijd, laat het gaan, — antwoordde Larisa droevig.
— Als je Vitalik niet had weggestuurd, had je nu al lang je eigen kinderen grootgebracht. Ze zouden al bijna van school af zijn! En nu kom jij met onzin — een kind uit het weeshuis halen! In het uiterste geval was je maar met iemand een relatie begonnen. Genka Leontjev is gek op jou, dat weet je, Lara.
En je vroegere klasgenoot, Pet’ka Chorochoerin uit de hoofdstad, komt af en toe op bezoek. Ik herinner me dat hij je toen leuk vond. Moet ik jou als een klein kind leren? Gebruik je vrouwelijke charme, dan krijg je jouw eigen kind. Dan hoef je geen vreemde in huis te halen.
— Nee, mam. Zo wil ik het niet… Het is één ding als het uit liefde is, en iets heel anders als bij honden, alleen maar om samen te komen. Alleen maar om een kind te maken. Dat is niets voor mij, — redeneerde Larisa.
— En een vreemd kind in huis halen, dat is wél goed? Past dat beter bij jou, ja? Hoe weet jij wie zijn ouders waren? Wat voor erfelijkheid dat kind heeft, — hield haar moeder koppig vol.
— Ik heb mijn besluit genomen, en probeer me niet meer tegen te houden, — zei Larisa vastberaden.
Toen grootmoeder Marfa overleed en bleek dat ze haar grote houten huis, dat haar echtgenoot Fjodor ooit had gebouwd, aan Larisa had nagelaten, was de hele familie nogal verrast. En om het zacht uit te drukken — erg ontstemd.
— Waarom aan háár? — riep de jongere zus Lidia verontwaardigd uit. — Is zij soms iets bijzonders? Ik heb drie kinderen, en Nikolaj en ik kruipen samen met zijn moeder in een bouwvallig hokje. En Lariska krijgt in haar eentje een heel huis! Waar is de rechtvaardigheid? Oma was al niet meer goed bij haar hoofd aan het eind van haar leven, daarom deed ze zulke onzin!
— Je had tenminste af en toe bij oma langs moeten gaan, haar opzoeken. Ik heb je gewaarschuwd dat mijn schoonmoeder een lastig karakter had, en nu heeft ze ons teruggepakt, — verweet Larisa’s moeder haar jongste dochter. — Larka was slimmer dan jij, ze draaide de hele tijd om oma heen. En de andere kleinkinderen kwamen al zeker vijftien jaar niet meer bij de oude vrouw. Dus werd onze Lariska haar lievelingskleindochter.
— Nou zeg! Wanneer had ik tijd om bij die oude vrouw op bezoek te gaan? Ik heb drie kleine kinderen! Zoveel drukte en zorgen met hen, — bleef Lidia zich opwinden. — Wat een oude feeks! En terecht dat ik haar niet mocht en niet naar haar toe ging. Ik kon dat mens niet uitstaan. Maar goed, mijn Kolja komt straks terug van het werk, en dan herstellen we de rechtvaardigheid! Dat beloof ik je, mam.
— Rustig nou. We hebben geen problemen met de politie nodig. Alles is volgens de wet, het huis is van Larka, en tegen de wet kun je niets beginnen, — antwoordde Lidia’s moeder geërgerd.
Maar de jongere zus van Larisa was helemaal niet van plan deze flagrante onrechtvaardigheid te verdragen. En de gesprekken tussen haar en haar man over het huis van oma werden steeds frequenter.
— Lidoesj, zeg het maar, en ik jaag jouw Lariska er in één klap uit, — beloofde Nikolaj zijn vrouw zelfverzekerd. — Zodra ik terug ben van mijn shift, zullen we haar netjes vragen het huis te verlaten. En begrijpt ze dat niet op een beleefde manier, dan zeggen we het anders. Bereid je maar voor op de verhuizing, lieverd.
Vanaf dat moment herinnerde de man zijn vrouw er voortdurend aan dat ze binnenkort in het grote huis van oma zouden wonen, weg uit het krappe huisje van zijn moeder.
Terwijl ze rustig door de avondlijke straten naar huis liep, keek Larisa met een vleugje weemoed in de verlichte ramen van bekende huizen. Ze dacht eraan dat achter elk van die ramen iemands geluk leefde. In de warme gezelligheid klonk kinderlach, echtparen bespraken levendig hun problemen en maakten plannen. En haar wachtte niemand. Helemaal niemand — en dat was zo verdrietig… Maar spoedig zou alles veranderen!
Toen Lara, verdiept in haar gedachten, de steeg in sloeg waar haar huis stond, bleef ze plotseling staan van verbazing. In alle ramen brandde licht, wat heel vreemd was.
“Wat moet ik nu doen? Misschien moet ik de politie bellen, want ik verwachtte niemand op bezoek. En bovendien heb ik niemand de sleutel van mijn huis gegeven,” dacht de vrouw in verwarring.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
