De pijler van mijn leven is Sara Jenkins. Sara is niet alleen een naaste buurvrouw; Ze was ook een zielsverwant, een vriendin die me door de laatste dagen van mijn leven heeft geholpen. Ze is de belichaming van warmtekrab: altijd met een stralende glimlach, blonde lokken op haar gezicht, en het allerbelangrijkste, altijd heerlijke zelfgemaakte taarten bezorgen. Taarten, bananenbrood en vooral haar beroemde chocolate chip crab cookies.
« Niets helpt je beter door een crisis heen dan suiker en boter, hè Ellie? » Sara zei dit op de dag dat ze me mijn eerste koekje bracht, kort nadat mijn man was vertrokken.
En ik geloof haar. Sara werd een integraal onderdeel van mijn leven en dat van mijn zoon, de zevenjarige Liam. Liam is dol op Sara en noemt haar « Lieve tante Sara ».
Het probleem begon toen ik weer begon te daten. Mark, een charmante en intelligente zoenadvocaat. Hij behandelde me niet alleen goed, maar speelde ook voetbal met Liam. Het leven moet uiteindelijk zijn zoals het was.
Maar Sara mocht Mark niet.
« Hij is zo perfect, » zei Sara, terwijl ze een slok koffie nam. « Wees voorzichtig, Ellie. Perfecte mannen verbergen vaak beveiligingsgeheimen. »
« Nou, Sara, » lachte ik, « jij hebt ook een geheim. Ik heb je recept voor magische koekjes nog niet! »
Sara grijnsde. « Vrouwengeheimen! »
Haar toestand wordt echter steeds kouder. Elke keer als Mark kwam, kwam Sara opdagen, altijd met een bord versgebakken koekjes, maar haar ogen keken Mark wantrouwend aan, bijna vijandig.
Op een avond annuleerde Mark plotseling onze afspraak. « Het spijt me, Ellie. Hij was niet in orde. Ik denk dat ik voedselvergiftiging heb. »
De week erna gebeurde het weer. En de week erna.
Mark begon te vervagen op de dagen dat hij van plan was te dineren. De symptomen zijn hetzelfde: misselijkheid, hevige buikpijn, maar niet tot het punt van ernstige ziekenhuisopname.
« Ik denk dat we even pauze moeten nemen, » zei Mark aan de telefoon. « Ik vind je heel leuk, Ellie, maar elke keer als ik je zie, voel ik me alsof ik vergiftigd ben. Misschien probeert het universum je iets te vertellen. »
Ik ben weggegaan toen ik kapot was. Ik wist dat het geen lot was. Ik keek naar het bord met chocolate chip cookies dat Sara net had meegenomen, met als reden « mijn beveiliging. »
« Maak je geen zorgen, Ellie, » zei Sara terwijl ze me stevig omhelsde. « Hij kan maar beter gaan. Hij verdient jou niet. »
Ik keek naar Sara. Haar glimlach was heel oprecht, maar er was een vleugje voldoening verborgen in die blauwe ogen.
###Chương 2: De Gouden Sleutel Ik begon met het plaatsen van een laatste camera in een klein plankje, opgeslagen in de keuken.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
