— Lieverd, we stellen de aankoop van het kinderbedje even uit. Van het gespaarde geld heb ik mijn moeder op vakantie gestuurd — zei mijn man.

— Lieverd, we stellen de aankoop van het kinderbedje even uit. Van het gespaarde geld heb ik mijn moeder op vakantie gestuurd — zei haar man.

— Hoezo uitstellen? Naar welke zee dan nog? Ik ben bijna acht maanden zwanger! De baby komt straks. Het bedje is nodig, en snel, we hebben er toch voor gespaard — vroeg ze hem verbaasd.

— Mama heeft al jaren niet gerust. Heeft ze die reis dan niet verdiend? — zei Denis kalm.

— Precies nu?

— Wanneer dan? Als dat parasietje geboren wordt en al het geld in hem verdwijnt, als in een bodemloze put?

— Parasiet? Put? — fluisterde ze bijna onhoorbaar, haar keel dicht van woede en opkomende tranen.

— Ja, precies. Je begrijpt toch dat met de komst van dit kindje al onze plannen en uitgaven voor onszelf voorbij zijn…

— Weet je wat, Denis, pak je spullen en ga naar je moeder. Nu ben je echt over de grens gegaan! — schreeuwde ze terwijl ze van tafel opstond.

Daar stond ze tegenover haar man, met een enorme buik, hem met beide handen vasthoudend. Denis rolde met zijn ogen, maar discussieerde niet en ging zijn spullen pakken.

Hij vertrok, demonstratief de deur dichtslaand, en zij ging zitten en begon te huilen. Juist op dat moment belde haar moeder. Toen ze hoorde wat er was gebeurd, kwam ze meteen naar haar dochter.

— Kom op, laten we niet treuren. Zeker nu mag je niet verdrietig zijn, denk aan de baby. Je kleinzoon voelt alles. Kom op, maak je klaar, dan gaan we het bedje kopen.

Tegen haar moeder protesteren had geen zin. Zelfs haar vader hield het voor gezien als mama op die toon sprak. Svetlana glimlachte door haar tranen heen, ging zich wassen en klaarmaken. Ze zwierven een halve dag door een enorm kindwarenhuis. Wat was daar niet te vinden! Ze kozen meteen een praktische blauwe transformeerbare kinderwagen – horizontaal voor pasgeborenen en rechtop voor oudere kinderen.

Ze vonden een wieg die hen beiden beviel. Haar moeder weerhield haar meteen van een schommelwieg:

— Voor nu is het nog een klein kindje, op een slee wiegen is prima. Maar als hij iets groter wordt, grijpt hij de rand en valt eruit. Denk er niet eens aan. Neem een gewoon, vast bedje. Jij sliep erin tot je vijf was, later halen we een paar spijlen van de voorkant weg, klaar.

Voor het beddengoed kozen ze maar liefst acht sets – met konijntjes, zoals Svetlana wilde, en ook effen. Van uitstekende poplin en satijn. De mobiel met vlinders was vrij duur, maar haar vader zei dat dit zijn persoonlijke cadeau aan zijn kleinzoon zou zijn.

Ze kwam dolgelukkig van de aankopen thuis. Nu was echt alles klaar voor de komst van de baby.

Denis zweeg twee weken, en kwam daarna met een bos bloemen en chocolade om haar om vergiffenis te vragen. Ze was nog steeds erg gekwetst en boos, vooral toen hij vertelde dat zijn moeder nog steeds op vakantie was. Door de grillen van de grootmoeder had haar kind bijna op de grond moeten slapen!

Bij de ontslagdag uit het ziekenhuis kwamen alleen haar ouders met Artemka. Noch haar man, noch haar schoonmoeder was te zien. Ze keerden thuis terug, en anderhalve maand later diende ze de echtscheidingspapieren in. Daarmee eindigde haar relatie met Denis definitief.

Haar ouders hielpen haar enorm met de kleine. Artemka groeide gezond op, at goed en sliep bijna de hele tijd, zonder problemen te veroorzaken. Haar vader belde of schreef niet, alsof ze uit zijn leven waren geschrapt. Niemand weet precies hoe het zo is gekomen. Ze kenden elkaar immers sinds de middelbare school, en uiteindelijk… uiteindelijk bleek Denis een volkomen vreemde voor haar te zijn. Het enige echt waardevolle dat van haar ex overbleef, was Artemka. Haar zoon gaf haar kracht om te leven, te lachen en vooruit te gaan. Zij, haar grootmoeder en grootvader hielden dol veel van hun lieve uk. Alles was goed, en op een dag vroeg haar moeder of ze zich niet eenzaam voelde.

— Als je een kind hebt, bestaat eenzaamheid niet, mam.

Haar moeder glimlachte begrijpend en omhelsde haar stevig. Artemka sliep in zijn wieg, zijn vuistje onder zijn bolle wangetje, zacht snurkend.

Tot op heden werken we met mijn cliënte nog steeds aan wat er is gebeurd; ze heeft veel psychologische blokkades en complexe gevoelens die nog serieuze aandacht nodig hebben. De hoofdpersoon blijft de sessies volgen.