Dus voerden Svetlana en Denis minimale renovaties uit en begonnen de overige benodigdheden voor de baby te verzamelen. Ze zocht naar een kinderwagen, bedje, kocht geleidelijk rompertjes en shirtjes, speelgoed en bijtringen. Ze vond charmante zachte bumpers voor het bedje en een mobiel met vlinders. Haar man bemoeide zich nauwelijks met de keuzes, alleen het bed en de kinderwagen interesseerden hem, omdat die het duurst waren.
Er waren veel uitgaven – ze kreeg een enorme hoeveelheid vitamines voorgeschreven, en babykleding was niet goedkoop. Bovendien stond de eigenares van de salon waar Svetlana werkte erop dat ze cursussen volgde voor nieuwe kleurtechnieken, ondanks haar zwangerschap. Dat duurde bijna een maand – ze vertrok om tien uur ’s ochtends en kwam om tien uur ’s avonds thuis. Haar man mopperde dat ze oververmoeid raakte.
Maar ze kreeg er extra voor betaald, dus ze klaagde niet. In het algemeen was haar plan om tot zeven en een halve maand te werken. Gelukkig verliep de zwangerschap gemakkelijk. Alleen in het begin was ze soms misselijk en constant slaperig, maar dat ging later voorbij. Toen begon een periode van constante honger. Ze stond ’s nachts zelfs op om iets te eten. Toch kwam ze niet veel aan, waarschijnlijk omdat de baby veel voeding nodig had voor een gezonde ontwikkeling.
Toen haar schoonmoeder van de zwangerschap hoorde, was ze eerlijk gezegd teleurgesteld:
— Nu zal ik Denechka helemaal niet meer zien! Jij zult alleen maar bezig zijn met de baby — zei ze tegen Svetlana.
— Helemaal niet, hij zal jullie zeker bezoeken! — probeerde Svetlana Galina Petrovna gerust te stellen. — En kom zelf ook eens langs, dan kunnen jullie bij de baby zitten.
Het laatste zei ze puur uit beleefdheid. In principe werd Galina Petrovna, zodra bekend werd dat Svetlana zwanger was, behoorlijk brutaal. Ze belde haar zoon voortdurend, zelfs laat op de avond, en eiste aandacht alsof ze een verwend kind was. Bovendien vroeg ze voortdurend geld aan haar schoonzoon. Dat laatste was nu volledig ongepast, aangezien het jonge paar spaarde voor het kinderbedje.
Het bedje was niet goedkoop, en daar kwamen nog zachte randkussens, speelhangers, een mobiel, een kwaliteitsmatras, beddengoed en een goed kussentje bij. Svetlana’s moeder was het met haar dochter eens: de slaapplaats van de baby moest uitstekend zijn.
— Pasgeborenen slapen immers heel veel, alles moet van het hoogste niveau zijn! Maar je vader en ik zijn bereid financieel te helpen. De kinderwagen is sowieso voor onze rekening. Maar het bedje kunnen jullie zelf regelen?
— Mam, jullie hebben ons al zo veel geholpen. Voor het bedje zullen wij zelf wel zorgen — antwoordde Svetlana.
Ze voelde zich echt ongemakkelijk om nog iets van haar moeder te vragen. Uiteindelijk zijn zij de ouders, zij moeten zelf bedenken hoe en waarmee ze hun kind opvoeden. Ze bleef werken tot het laatst, probeerde zo veel mogelijk klanten op een dag te bedienen. De baby groeide, ze liep al wiebelend zoals een eendje, en het werd steeds moeilijker om bij de stoel van een klant te staan. Ze probeerde niet te klagen – haar man en ouders maakten zich al genoeg zorgen.
Ze bleef opgewekt, want eerlijk gezegd hield ze erg van haar werk. Gelukkig verzekerde de salon-eigenares haar meteen dat zodra de baby naar de kinderopvang ging, ze met plezier weer welkom zou zijn.
Op zeven en een halve maand besloot ze: het is genoeg! Haar buik was al enorm en urenlang staan op het werk werd ondraaglijk. Zelfs bij een normale zwangerschap is het op zo’n termijn tijd om de belasting te verminderen.
Nu maakte ze veel wandelingen, probeerde te bewegen en frisse lucht te ademen, maar stond ze zo min mogelijk stil. Ze begon langzaam het huis op orde te brengen. Ze kreeg een enorme opruimdrang, draaide hele dagen rond, stofte, sorteerde spullen in kasten, maakte badkamer en vloeren schoon. Men zegt dat dit normaal is wanneer een vrouw bijna moeder wordt. Zo’n drukte om het huis voor te bereiden is door de natuur ingebouwd en heet het ‘nesteldrang’-syndroom. Ze richtte haar nestje dan ook volledig in en probeerde haar man te verblijden met smakelijke ontbijtjes en diners.
Toen Denis zei dat hij na het werk naar zijn moeder zou gaan, was Svetlana oprecht van streek. Ze hadden namelijk gepland om samen naar de winkel te gaan om het bedje te bekijken. Ze hadden er al genoeg geld voor, dus het was slechts een kwestie van kopen, in de kinderkamer zetten en ’s avonds rustig literatuur over pasgeborenen lezen.
— Sveta, ik ga na het werk even langs bij mama, verveel je niet — zei haar man.
— Maar we zouden toch babybedjes gaan bekijken — antwoordde ze verward. — Nou ja, het is niet kritisch, we redden het nog wel.
Denis kuste haar op de wang en haastte zich naar buiten, trok zijn jas aan en verdween in de donkere portiek.
Maar ze duwde de sombere gedachten weg. Het was tenslotte vrijdag; laat hem na het werk maar naar Galina Petrovna gaan, en morgen, op zaterdag, gaan ze samen de aankoop doen. Met dat besluit ging ze de kookplaat schoonmaken en de keukendoeken wassen…
’s Avonds zag haar man er erg moe uit en ging vrijwel meteen naar bed. Hij sloeg het avondeten over en zei dat hij bij zijn moeder had gegeten. ’s Ochtends sliepen ze tot half elf. Svetlana maakte een geurige omelet met kruiden en tomaten, knapperige volkoren toast en koffie. Terwijl ze ontbeten, vertelde ze welke wieg ze wilde hebben.
— En het beddengoed moet echt met konijntjes zijn. En nog een paar sets effen, want we moeten het vaak wassen. Voor de luiers heeft mama al lang katoen gekocht, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken – genoeg voor tien. Denis, waarom zeg jij niets? — zei ze verbaasd toen ze zag dat haar man geen woord zei en wegkeek.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
