— Ga zitten, — zei ze. Haar stem was zacht, vlak, zonder enige emotie. Het was geen schreeuw en geen smeekbede. Het was een bevel.
Hij verstijfde halverwege, niet door de woorden, maar door die dode, rustige toon. Daarin zat geen hysterie die hij kon bespotten, geen woede die hij kon breken. Er was alleen een definitief, onbetwistbaar punt.
— Wat zei je? — vroeg hij, en voor het eerst klonk er onzekerheid in zijn stem.
— Ik zei: ga zitten, — herhaalde ze, terwijl ze een klein stapje naar voren zette. — Het opvoedingsproces is nog niet afgerond. Alleen hebben we vandaag van rol gewisseld.
Hij keek naar haar gezicht en herkende het niet. Het was als een masker, kalm en geconcentreerd. En op dat moment werd hij bang. Niet voor de pan of de deegroller. Hij was bang voor deze nieuwe, onbekende vrouw die in zijn woonkamer stond. Hij zakte langzaam, onhandig terug in de stoel.
— Olya, wat voor onzin… Laten we praten. Je bent moe, ik begrijp het…
— Nee, — onderbrak ze hem met dezelfde ijzige toon. — Jij begrijpt het niet. Jij hebt het nooit begrepen. Maar ik zal je leren. Mijn moeder zei dat jij het volste recht hebt mij op te voeden. Dat als een man een vrouw slaat, dat betekent dat ze het verdiend heeft. Een heel eenvoudig principe. Ik heb er gewoon lang over gedaan om het te leren. En nu wil ik zien of het ook andersom werkt.
Ze zette nog een stap. Nu scheidde hen niet meer dan een meter. Het gelach uit de televisie verstomde en maakte plaats voor een opdringerige reclamemelodie.
— Dit is voor de zoute soep, — zei ze, en ze maakte een scherpe, precieze stoot met de deegroller. Ze sloeg niet uit, ze stootte, als een schermer. Het zware uiteinde van het beukenhout boorde zich met een doffe, krakende klap in zijn knieschijf.
De kreet die uit zijn keel losbrak, was niet mannelijk, niet woedend, maar hoog, bijna gilachtig, vol dierlijke angst en pijn. Hij greep naar zijn verbrijzelde knie, zijn gezicht verwrongen van schok. Hij gleed uit de stoel naar de grond, niet in staat te geloven wat er gebeurde.
— En dit, — vervolgde ze, terwijl ze naar hem toeliep en zich over hem heen boog, — is voor het feit dat ik te veel nadenk.
Ditmaal gebruikte ze de pan. Ze sloeg niet plat. Ze draaide hem en sloeg met een kort, berekend gebaar de zware gietijzeren rand tegen de hand waarmee hij zich probeerde te beschermen. Er klonk een misselijkmakend gekraak van brekende botten. Hij schreeuwde opnieuw, maar zachter nu, stikkend van de pijn.
Ze stond boven hem. Hij, haar sterke, zelfverzekerde man, haar meester, kronkelde op de vloer als een verpletterd insect, keek haar op met tranen en oerverdrietige angst in zijn ogen. Zij keek neer op hem zonder haat, bijna met onderzoekende nieuwsgierigheid.
— Zie je? — zei ze zacht, alsof tegen hem of tegen de leegte. — De regel werkt. Je begrijpt het. Je bent een heel bekwame leerling.
Ze zweeg even, gaf hem de kans om de volle diepte van de les te voelen. Toen liet ze, met een oorverdovend gekletter dat door de stille woning echode, de pan en de deegroller naast hem op de vloer vallen.
Ze deed een stap terug, stapte met afkeer over zijn uitgestrekte been heen. Haar missie was volbracht. Het opvoeden had plaatsgevonden.
Ze liep naar de gang, pakte haar telefoon van het kastje en draaide een vertrouwd nummer. In de hoorn klonken een paar tonen en daarna de slaperige, geïrriteerde stem van haar moeder.
— Mam? — zei Olga met haar nieuwe, rustige stem. — Maak je geen zorgen. Ik ben thuis. Ik heb hem opgevoed. Precies zoals jij het me geleerd hebt. Hij begreep alles.
Ze verbrak de verbinding zonder het antwoord af te wachten. In de woning was het heel stil. Alleen van het televisiescherm, waar alweer een of ander programma begon, klonk zorgeloos, op band opgenomen gelach…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
