Ik keek nu naar mijn man als naar een volkomen vreemde. Een kind van hem? Een hypotheek aangaan met hem? Gelukkig vielen de maskers van mijn echtgenoot nog voordat we onze familie naar een veel complexer niveau hadden gebracht. Met een kind en een lening zou alles veel moeilijker zijn geweest!
— Pak je spullen, mijn beste, neem je moeder mee en weg hier met jullie beiden! — barstte ik los.
Mijn man probeerde me te kalmeren, terwijl mijn schoonmoeder juist begon te schelden en te beledigen. Ik dreigde de politie te bellen, en mijn, inmiddels bijna voormalige, familie werd als het ware weggeblazen. Ik bleef alleen achter. Een uur later kreeg ik een bericht van mijn man: “Wanneer kan ik mijn resterende spullen ophalen?” Ik antwoordde dat het morgenochtend kon.
Zelf stond ik vroeg op en vertrok naar het bos, want we hadden gepland om het weekend samen daar door te brengen. Maar een aanstaande scheiding is geen reden om plannen te wijzigen en van kleine genoegens af te zien, toch?
Toen ik thuis terugkwam, kon ik mijn ogen niet geloven. Ten eerste was het meteen duidelijk dat Maksim hier was geweest met zijn moeder — ze had een knoop laten vallen van een trui die ik drie jaar geleden had gegeven. Alles was meegenomen — zelfs de mooie blauwe kopjes die Valentina Petrovna mij voor mijn verjaardag had gegeven in het eerste jaar van ons huwelijk met Maksim. Gestopte sokken, een doosje met garen en scharen, een deel van het servies en zelfs… zout! Het laatste deed me lachen.
Ik stelde me voor hoe mijn schoonmoeder de helft van een klein beetje zout in een zakje deed en de “kostbare inhoud” in de gemeenschappelijke tas pakte. Zo’n kleinzieligheid deed me natuurlijk walgen. Maar aan de andere kant was ik blij dat we zo uit elkaar waren gegaan met Maksim, en dat ik zijn moeder nooit meer hoefde te zien.
Toen de drukke periode op mijn werk voorbij was, nam ik in oktober zoals gepland een paar weken vakantie en vertrok naar het buitenhuis van mijn grootvader. Het gesneden huisje deed denken aan een sprookjesachtig paleisje. Oktober was verrassend warm, en de gouden bladeren bedekten de paden en steegjes.
Ik zwierf door het bos en sliep in het huis van mijn grootvader, dat zoveel herinneringen bewaarde. Op een dag ging ik thee drinken bij de al erg oude buurvrouw tante Klava, die nog bevriend was met mijn grootmoeder. We hadden een hartelijk gesprek en bleven tot laat in de avond zitten.
Valentina Petrovna belde me een paar keer, maar ik nam niet op. Maksim had mijn nummer geen enkele keer gebeld, waar ik overigens geen spijt van had. Gelukkig liep alles precies zoals het liep. Was het nu anders gegaan, dan had ik Igor niet ontmoet. Mijn toekomstige man bleek een geweldig mens. Ook met mijn schoonmoeder had ik geluk — zijn moeder zag mij als een geschenk voor haar zoon.
Kort daarna kregen Igor en ik een prachtig zoontje, Semjon. Over Maksim en Valentina Petrovna was ik allang heen, gelukkig met mijn nieuwe man en dol op ons kleine zoontje. Zoals men terecht zegt: als er geen ongeluk was geweest, zou er geen geluk zijn gekomen!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
