— Lada, we dachten dat we van het geld van de verkoop van jouw woning de renovatie voor mama konden vernieuwen — zei mijn echtgenoot tegen mij.
Toen ik hoorde hoe Maksim die woorden uitsprak, dat mijn familie-erfstuk verkocht moest worden om aan de grillen van zijn moeder te voldoen, klikte er iets in mijn hoofd. Vijf jaar samenleven, vijf jaar geduld en compromissen, vielen in enkele minuten in stof uiteen. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Alles begon die noodlottige avond toen we van plan waren naar een restaurant te gaan. Maksim kwam thuis van zijn werk, donkerder dan een onweerswolk.
— Valentina Petrovna had commentaar op je outfit, Lada, — zei hij zonder zelfs maar hallo te zeggen. — Het stond haar niet aan.
— En jij? Is haar mening voor jou zo belangrijk? — in mijn stem klonk een uitdagende toon, waarop mijn man zich meteen begon te verdedigen.
— Ik begrijp niets van damesmode. Het ziet er normaal uit, vind ik.
Het verhaal van mijn relatie met mijn man was onafscheidelijk verbonden met eindeloze conflicten met mijn schoonmoeder. Valentina Petrovna was de belichaming van grilligheid en heerszucht. In haar ogen was ik nooit goed genoeg voor haar geliefde, unieke Maksimka. Ik denk dat geen enkele vrouw haar goedkeuring had kunnen winnen, maar aangezien er geen alternatief bestond, kreeg ik alle verwijten.
Na het huwelijk huurden we een aparte woning. Toen ik Maksim leerde kennen, woonde hij nog steeds in het ouderlijk huis, maar ik stelde duidelijk dat samenleven met zijn moeder uitgesloten was, en hij besloot een appartement te huren. Mijn carrière als verkoopmanager bloeide — een constante stroom klanten en een behoorlijk inkomen bewezen dat. Maksim daarentegen wijdde zich aan pedagogisch werk: hij gaf karate-les aan kinderen in een gemeentelijke instelling.
Het salaris daar was bescheiden, maar hij beleefde plezier aan zijn werk, en ik heb hem nooit verweten dat zijn loonstrookjes kleine bedragen vermeldden. Overigens was het Valentina Petrovna zelf die haar zoon de onderwijswereld in had gebracht. Zij had haar hele leven als lerares gewerkt, en dat was haar trots — ze beschouwde zichzelf als een vertegenwoordiger van de hogere kringen, de ware culturele elite.
Zowel moeder als zoon konden uit het hoofd klassieke auteurs in vertaling voordragen, de werken van grote dichters en schrijvers, lazen veel en hanteerden bestek met de verfijning van aristocraten. Ik deelde hun snobisme niet: afkomstig uit een afgelegen taigadorp was ik erin geslaagd naar de metropool te verhuizen, de universiteit cum laude af te ronden en nu drie keer zoveel te verdienen als mijn man.
Ja, ik kon geen klassiekers citeren, ik beheerste geen drie vreemde talen zoals mijn echtgenoot en schoonmoeder — maar was dat werkelijk zo belangrijk? Ik zorgde oprecht voor Maksim — ik hield zijn sportoutfits en kleren netjes, kookte gevarieerde maaltijden. Overigens werd ook dat vaak een twistpunt met Valentina Petrovna.
— Jij begrijpt helemaal niets van gezonde voeding, Lada! Wat zijn dat voor boerse pasteitjes met groen en ei, en dan nog gebakken in plantaardige olie! Bakken moet uitsluitend in roomboter gebeuren, of beter nog in de oven. En jij, van alle mensen, moet al helemaal niet te veel meelproducten eten!
Die vermaningen kreeg ik van een dame van meer dan negentig kilo, terwijl ik bij een lengte van 1 meter 70 zestig kilo woog. Meestal glimlachte ik slechts in mezelf en zweeg — een oudere vrouw verander je immers niet meer. Ze is zoals ze is. Gelukkig bezocht Valentina Petrovna ons niet vaak, maar elk van haar bezoeken ging vergezeld van een verplichte lezing over huishoudkunde.
— Een vrouw moet altijd een vrouw blijven! Kijk eens hoe je jezelf hebt verwaarloosd! — berispte mijn schoonmoeder mij weer, toen ik uit de kamer kwam met verward haar en een van de verkoudheid rode neus.
Ik was al vier dagen ziek en zag er beroerd uit. Maar volgens de reactie van Valentina Petrovna had ik haar bijna in avondjurk, met kapsel en brood en zout op een geborduurde doek moeten ontvangen.
— Wat een kleinburgerlijke gewoontes, sokken stoppen! Je verdient genoeg om nieuwe voor Maksim te kopen! — viel Valentina Petrovna me een andere keer aan.
— Ze slijten bij hem snel, en ik zie er niets schandelijks in om een klein gaatje in de hiel dicht te maken.
— Je bent verhuisd, maar je dorpse aard is in jou gebleven! En je hebt een universiteit afgerond die niemand kent, werkt ergens waar niemand van gehoord heeft, en in het algemeen… Wat mijn zoon ooit in jou heeft gezien, begrijp ik niet. Zo’n getalenteerde jongeman, een geboren pedagoog, met zo’n voortreffelijke opleiding destijds.
Ik zuchtte diep, zonder te proberen mijn schoonmoeder te overtuigen van mijn opleiding, de waarde van mijn beroep, of hoe goed ik het huishouden deed. Mijn strategie van geduld leverde resultaat op — conflicten met Valentina Petrovna kwamen niet vaak voor.
Toch verminderde dit de opgebouwde bitterheid jegens deze vrouw niet. Bovendien koos Maksim meestal de kant van zijn moeder, en soms leek het alsof ik voor altijd een bijfiguur in zijn leven zou blijven.
Hij was het enige kind van Valentina Petrovna. Maksims vader wilde niet met haar trouwen, wat in die tijd volkomen ongebruikelijk was. Een alleenstaande moeder had het erg zwaar, vooral omdat de baby met veel gezondheidsproblemen ter wereld kwam. Daardoor bracht Valentina Petrovna haar jeugd, die samenviel met Maksims kinderjaren, door in ziekenhuizen en slapeloze nachten. De band tussen moeder en zoon was dus ongelooflijk sterk, en ik kon weinig doen om de aandacht van mijn man op mezelf te vestigen.
Mijn schoonmoeder had een ruim huis in een particuliere wijk. Haar vader was ooit een bekend wetenschapper en had al in de Sovjettijd een aanzienlijk inkomen. Na zijn overlijden, en later dat van Valentina Petrovna’s moeder, erfde mijn schoonmoeder als enige erfgenaam meerdere appartementen en twee buitenhuizen. Door alles te verkopen, kocht Valentina Petrovna zichzelf een prachtig herenhuis.
Maar omdat ze nu leefde van de rente van kleine spaartegoeden en haar onderwijspensioen, kon ze een grondige renovatie van zo’n woning niet betalen. Toch brandde mijn schoonmoeder van verlangen om het te realiseren.
— We zouden mama moeten helpen met de renovatie… — opperde mijn man eens voorzichtig over dit onderwerp.
— Maksim, wij zijn van plan een huis te kopen op krediet, het wordt tijd om aan kinderen te denken. Als jouw moeder zich haar herenhuis niet kan veroorloven, laat haar dan verhuizen naar een bescheidener woning, en klaar is Kees. Iedereen zal er beter van worden. Ze verveelt zich in haar paleis, vindt niets om te doen en bemoeit zich met onze zaken.
— Natuurlijk, dat klinkt logisch, maar ze is gehecht aan haar huis. En jij hebt een buitenhuis…
— Het buitenhuis heb ik geërfd van mijn grootvader, daar valt helemaal niet over te praten! — onderbrak ik hem scherp.
Ik had inderdaad een buitenhuis, al stond er een redelijk oud huis op. Het lag in een volkstuincomplex en had ooit mijn grootvader toebehoord, die hierheen was verhuisd na het overlijden van mijn grootmoeder.
Mijn grootvader had in zijn jonge jaren vaardige handen en was uitstekend in houtbewerking. Ondanks het verstrijken van de jaren stond het ruime tweeverdiepingenhuis nog stevig overeind, en de houtsnijwerken waren eindeloos bewonderenswaardig.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
