Lesha ging zonder een woord naar beneden. Ze liep haar appartement binnen, waar de geur van stof, oude boeken en warmte — een warmte die ze zo koesterde — bleef hangen. Ze moest dit appartement verkopen. Niet voor het geld — ze had genoeg gespaard. Maar haar hart riep haar naar het platteland, naar het land, naar de stilte. Tomaten planten, naar vogels luisteren, frisse lucht ademen, in plaats van trappen te beklimmen met pijnlijke knieën.
Lang geleden was haar oom op bezoek gekomen met zijn zoon — toen was Lesha een mager, verlegen kind. Sindsdien leken de familieleden verdwenen. Niemand belde, schreef, of toonde belangstelling. En nu verscheen hij plotseling weer. Maar er was iets vreemds aan hem… Hij rookte als een stoomlocomotief, en op zijn slechts achtentwintigste waren zijn tanden geel en zijn ogen moe. In zijn blik zat een hebzucht die hij probeerde te verbergen achter een glimlach.
Toch koos Valentina Petrovna ervoor zich niet te laten meeslepen door cynisme. Hij was gekomen, hij hielp — en dat was iets. Ze wilde geen makelaar inhuren. Beter haar neef betalen voor zijn hulp. Maar hij weigerde:
Lalentina Petrovna was al lange tijd alleen. Haar man was tien jaar geleden overleden. Ze had geen kinderen. En nu, op drieënzeventigjarige leeftijd, droomde ze van simpele dingen: een huis met een kachel, een tuin, een paar kippen, stilte. Een leven waarin ze niet bang hoefde te zijn om van de trap te vallen zonder dat iemand het hoorde.
Aan het einde van de herfst kwam er een koper voor het appartement. De prijs was goed. Maar plotseling werd Valentina Petrovna bang:
“— Morgen is het winter. Laten we de verkoop uitstellen. In het voorjaar gaan we op zoek naar een huis.”
“Maar alles is in het voorjaar duurder!” protesteerde Lesha. “En nu kunnen we de verwarming, de fundering, het dak checken. Bovendien is er al een koper — die kunnen van gedachten veranderen.”
“Maar ik heb nog geen huis gevonden! Waar ga ik dan wonen?” zuchtte ze. “We zoeken een geschikte plek om te wonen, en dan verkopen we.”
Tot haar verbazing ging Alexei akkoord. En een paar dagen later stuurde hij haar tien aanbiedingen voor huizen in naburige dorpen. Allemaal met foto’s, beschrijvingen en prijzen. Valentina Petrovna koos er één — comfortabel, met een tuin, maar duidelijk aan reparaties toe. Het dak lekte, de vloeren kraakten, de muren brokkelden af.
“Dat is geen probleem,” zei Lesha. “Ik weet een beetje van bouwen. Ik zal je vertellen wat de renovatie gaat kosten: materialen, arbeiders. Ik help je, tante. We laten je niet in de steek!”
Zijn woorden klonken als een troost. Maar in het hart van Valentina Petrovna nestelde zich onrust. Waarom had hij het zo druk? Waarom drong hij zo aan op snelle verkoop? Wat wilde hij precies?
Toch schoof ze haar twijfels opzij. “Misschien wil hij echt helpen. Niet iedereen is slecht.”
De verkoop had plaatsgevonden. De koper was gearriveerd, evenals de notaris. Alexei had sterke thee gezet en die in kopjes gegoten. Valentina Petrovna zat, haar handen gevouwen, en keek naar de muren waar foto’s uit haar jeugd hingen. Daar was ze met haar man aan zee, hier bij het chalet, daar met vrienden. Het ging allemaal weg. Voor altijd.
“Daar,” zei Lesha toen de documenten waren getekend. “Nu kunnen we naar het nieuwe huis!”
“Wacht, zomaar?” riep ze uit. “Ik heb de borden nog niet eens in de kast gezet! En mijn spullen…”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
