— En Julia dan? — vroeg de vriend van haar vader. — Wat kreeg zij?
— Ach, ze is een meisje, — wuifde Sergej Nikolaevitsj het weg. — Die trouwt wel, dan zorgt haar man voor haar.
Het telefoontje kwam op zaterdagochtend. Julia maakte ontbijt — twee eieren in de pan en thee. Zuinig, zoals altijd.
— Julia, met oma, — klonk Margarita Ivanovna’s geïrriteerde stem. — Stel je voor, Anja, mijn zus, begint weer! Ze zegt dat ik Vladik verkeerd opvoed, dat ik hem verwen! Hoe durft ze!
Julia zweeg en roerde de eieren in de pan.
— Luister je wel? — mopperde oma.
— Ik luister.
— Ze is altijd al jaloers geweest. Zelf geen kinderen, maar wel met adviezen strooien. En ik geef Vladjoesjka alles wat het beste is, hij is immers een jongen, hij moet zich in het leven zien te redden!
— Ja, hoor, — antwoordde Julia mechanisch.
— Nou ja, laat maar. Als ik oud en hulpbehoevend word, zorg jíj voor mij. Vladik zal een drukbezet man worden, met carrière, gezin…
Er knapte iets in Julia. Alsof een gespannen snaar brak.
— En ik dan? Ben ik geen mens? — vroeg ze zacht.
— Wat zeg je? Natuurlijk ben je een mens. Maar jij bent een meisje, het hoort dat jíj voor de ouderen zorgt.
— Het hóórt? — Julia draaide het fornuis uit. — Het hoort bij míj?…
— Nou ja. Dat is nu eenmaal een vrouwenplicht.
Herinneringen overspoelden haar als een golf. De envelop met vijfduizend roebel voor haar verjaardag. Het appartement voor Vladik. “Koop jezelf een ijsje.” Dure cadeaus voor het lievelingskleinkind. De ijskoude studentenkamer. Goedkope noedels. Afgedragen kleding.
— Weet je wat, oma, — Julia’s stem klonk kalm en kil. — Laat degene voor je zorgen aan wie je dat appartement hebt gegeven.
Na die woorden verbrak Julia de verbinding. Haar handen trilden niet. Vanbinnen was het leeg en rustig.
Een half uur later belde haar vader.
— Hoe durf je zo te doen?! — brulde hij in de telefoon. — Hoe kun je zo met je oma praten?!
— Ik praat normaal.
— Zij heeft je opgevoed, voor je gezorgd!
— Wanneer? — vroeg Julia. — Wanneer heeft ze voor mij gezorgd, pap?
— Waag het niet zo te praten! Bel haar meteen terug en bied je excuses aan!
— Nee.
— Wat bedoel je met “nee”?!
— Precies wat ik zeg. Ik ga geen excuses maken voor de waarheid.
Haar vader schreeuwde verder, maar Julia luisterde al niet meer. Ze legde de telefoon op tafel en ging bij het raam zitten. Buiten viel sneeuw — grote, zachte vlokken.
’s Avonds ging ze naar de winkel. Ze liep door de besneeuwde straten met een tas vol boodschappen in haar hand. Simpele boodschappen voor een eenvoudig avondeten in een eenvoudige huurwoning. Maar voor het eerst in jaren voelde Julia zich vrij.
Geen geforceerde glimlach meer. Geen doen alsof alles goed was. Geen liefde meer verdienen die nooit heeft bestaan.
Thuis zette ze de waterkoker aan, sneed brood en pakte kaas. Een gewone maaltijd van een eenzaam mens. Maar in die eenzaamheid school iets moois — niemand verwachtte dankbaarheid voor een kruimel aandacht, niemand eiste dat ze een “braaf meisje” zou zijn.
Julia ging aan tafel zitten en steunde haar kin op haar hand. In het raam spiegelde zich een jonge vrouw met een vermoeid maar rustig gezicht. Vierentwintig jaar. Het hele leven nog voor zich. Haar eigen leven.
Een half jaar ging voorbij. Julia wisselde van baan — ze ging werken bij een klein maar veelbelovend bedrijf. Haar salaris steeg, ze kon eindelijk geld opzijzetten. Ze woonde nog steeds in dezelfde huurwoning, maar nu was het haar keuze, geen noodzaak.
Met haar vader had ze nauwelijks contact. Hij had een paar keer gebeld en geëist dat ze “tot bezinning” zou komen en “zou ophouden met dwarsliggen”. Julia antwoordde rustig dat alles goed met haar ging en beëindigde het gesprek.
Haar oma had nooit meer gebeld. Via kennissen had Julia gehoord dat Margarita Ivanovna nu overal vertelde over haar ondankbare kleindochter die zich van de familie had afgekeerd. Laat haar maar praten.
Soms, heel soms, dacht Julia nog aan Vladik. Hij had nergens schuld aan. Hij had gewoon het geluk gehad als jongen geboren te worden in een familie waar dat telde. Hij had een appartement, een auto van zijn vader, en de onvoorwaardelijke liefde van oma. Julia wenste hem geen kwaad. Hun wegen waren gewoon gescheiden.
Op een winteravond, bijna een jaar na dat gesprek, zat Julia bij het raam met een grote mok thee. Buiten gonste de stad – auto’s, mensen, leven. Op tafel lag een contract — ze had eindelijk genoeg gespaard voor de aanbetaling van haar eigen woning. Een kleine studio aan de rand van de stad, maar wél van haarzelf.
Haar telefoon trilde. Een onbekend nummer.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
