— Laat degene voor je zorgen aan wie je het appartement hebt geschonken, — antwoordde de kleindochter tegen haar grootmoeder.

— Laat degene voor je zorgen aan wie je het appartement hebt geschonken, — antwoordde de kleindochter tegen haar grootmoeder.

— Laat degene voor je zorgen aan wie je het appartement hebt geschonken.
De woorden bleven in de benauwde keuken hangen als scherven van gebroken glas. Julia legde langzaam haar telefoon op tafel, naast de onaangeroerde mok met afgekoelde thee. Het scherm lichtte nog een paar seconden op met het contact “Oma”, en doofde toen uit.

Het meisje liet zich tegen de rugleuning van de krakende stoel zakken en sloot haar ogen. Alles in haar borst trilde — van woede misschien, of van opluchting. Eindelijk had ze het gezegd. Na zoveel jaren van zwijgen, geforceerde glimlachjes en beleefde “natuurlijk, oma”, had ze eruit gegooid wat al die tijd had geknaagd.

Buiten de huurstudio aan de rand van de stad raasden auto’s voorbij. Iemand sloeg ergens een portiekdeur dicht, de vuilstortkoker rammelde. Het was het gewone leven van een doorsnee slaapwijk, waar Julia inmiddels haar tweede jaar het appartement huurde.

Alles was lang vóór dat telefoontje begonnen. Toen Julia vijf was, kon haar grootmoeder, Margarita Ivanovna, geen genoeg van haar krijgen. Het meisje met haar kastanjebruine vlechtjes hielp in het huishouden: ze stofte de planken af, gaf de viooltjes op de vensterbank water en rolde deeg uit met een klein deegrollertje.
— Jij bent mijn zonnestraaltje, — zei oma terwijl ze haar op het hoofd kuste. — Als je groot bent, word je de mooiste en slimste van allemaal.

Niet lang daarna scheidde Julia’s vader, Sergej, van haar moeder en trouwde hij met Larisa — een strenge vrouw met strak opeengeperste lippen. En een jaar later kwam Vladislav ter wereld. Vladik. De erfgenaam, de voortzetter van de familienaam, de langverwachte kleinzoon.

Julia herinnerde zich nog de dag waarop ze voor het eerst het verschil voelde. Ze was acht. Samen met haar vader gingen ze een weekend naar oma. Margarita Ivanovna fladderde druk rond de tweejarige Vladik en kwijlde bij elke beweging die hij maakte.

— Hier, Juletje, — oma duwde haar een verkreukeld briefje van honderd roebel in de hand. — Koop maar een ijsje voor jezelf.

Maar voor Vladik haalde ze een gloednieuwe radiografisch bestuurbare auto van drieduizend roebel tevoorschijn.
— Kijk eens hoe pienter hij is! — riep ze uit. — Twee jaar oud en hij snapt al hoe je op de knopjes moet drukken!

Tijdens familiefeesten fluisterden de volwassenen achter de tafel, terwijl ze af en toe naar de kinderen keken. “Een jongen heeft meer kansen”, “Vladik komt er wel”, “Met zulke gaven…” Julia zat stilletjes, prikte met haar vork in de salade en voelde zich overbodig op dit feest des levens.

Met de jaren werd het verschil alleen maar groter. Toen Julia met een beurs naar de universiteit ging, feliciteerde oma haar droogjes via de telefoon. Toen Vladik naar de vijfde klas van het gymnasium ging, organiseerde ze een familiediner met taart.

Op de universiteit woonde Julia op een studentenkamer. Vier mensen in één ruimte, een gedeelde keuken per verdieping en douchen volgens rooster. Haar vader maakte af en toe geld over — “voor het hoogstnoodzakelijke”. Oma informeerde nergens naar.

Op een ijskoude januarimiddag, toen Julia na haar bijbaantje in het café terugkeerde naar de verkleumde slaapzaal, opende ze haar sociale media. Op het scherm verscheen een foto: Margarita Ivanovna en de vijftienjarige Vladik aan een feesttafel. Bloemen, cadeaus, stralende gezichten. “Mijn gouden kleinzoon!” — luidde het onderschrift.

Julia stond bij de bushalte, terwijl de sneeuw onder haar capuchon waaide. Op dat moment brak er iets definitief in haar. Het gevoel van gekwetstheid dat ze jarenlang had geprobeerd weg te duwen, te verklaren, te verontschuldigen, veranderde in een koude, harde overtuiging van onrechtvaardigheid.

— Waarom? — vroeg ze aan de lege, besneeuwde straat. — Waarom ik niet?
Geen antwoord. Alleen de wind sloeg haar vlijmscherpe sneeuwvlokken in het gezicht.

In de slaapzaal lagen haar kamergenoten al te slapen. Julia liep stil naar haar bed zonder het licht aan te doen. Ze ging zitten zonder zich uit te kleden. Op het nachtkastje lagen studieboeken en collegeaantekeningen. Morgen was er een examen, ze moest studeren. Ze sloeg het schrift open, maar de letters vervaagden voor haar ogen.

Op haar vierentwintigste verjaardag kreeg Julia van vrienden eenvoudige maar lieve cadeaus: een mok met katjes, een notitieboekje, een paar oorbellen. Haar moeder, bij wie ze na de scheiding was gaan wonen, schonk haar een bescheiden zilveren ringetje.
— Vergeef me, lieverd, — zei ze en sloeg haar armen om haar heen. — Zodra ik een bonus krijg, koop ik je iets mooiers.
— Mam, hoeft niet, — glimlachte Julia oprecht. — Dit is genoeg.

Van oma kwam een envelop. Erin zaten vijfduizend roebel en een kaart met standaard wensen.

Twee maanden later werd Vladik achttien. Julia hoorde toevallig over het feest — haar vader sprak met Larisa aan de telefoon en had niet gemerkt dat zijn dochter binnenkwam om wat documenten te halen.
— Ja, het restaurant is gereserveerd… Nee, Margarita Ivanovna zei dat zij alles zelf betaalt… Het hoofdgeschenk blijft een verrassing…

Wat voor verrassing dat was, hoorde Julia een week later toen haar vader met een vriend sprak.
— Stel je voor, mijn moeder heeft Vladik een appartement cadeau gedaan! — Sergej Nikolaevitsj klonk niet bepaald bescheiden. — Twee kamers, midden in het centrum. Ze zegt: laat mijn kleinzoon zijn eigen woning hebben.

Julia stond achter de deur van het kantoor, de map met papieren stevig tegen haar borst gedrukt. Haar oren suisden. Een appartement. Twee kamers. In het centrum.

Ze dacht aan haar gehuurde studio aan de rand. De afgebladderde muren, de lekkende kraan, de buren achter de dunne wand. Ze herinnerde zich hoe ze in de slaapzaal op instantnoedels leefde, versleten spijkerbroeken droeg en elke roebel omdraaide.

Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !