— Katja, het is nog te vroeg voor jou om aan je eigen kinderen te beginnen. Eerst moet je voor Olya zorgen — zei mijn schoonmoeder.

— Slecht moment… — zei Viktor droog.
Valentina Petrovna kleurde rood van opwinding.
— Katja, het is nog te vroeg voor jou om aan je eigen kinderen te beginnen. Eerst moet je voor Olya zorgen, — zei mijn schoonmoeder.

Verward keek ik naar mijn man en zijn moeder.
— En hoe stelt u voor “even te wachten”? Wilt u zeggen dat ik mijn eigen kindje moet afstaan? …

— Precies! Olya is genoeg voor ons. We hebben haar met zoveel moeite van die koekoek afgepakt!

Op dat moment verloor ik volledig mijn geduld.

— Dus koekoek of broedster? Jullie zullen mij hier niet meer terugzien!

Ik begon mijn spullen te pakken, terwijl mijn man achter me aanliep en probeerde me tot bedaren te brengen. Ik luisterde niet, haastte me om dit huis te verlaten.

Onderweg nam ik contact op met de huurders en vroeg hen het appartement vrij te maken. Tot mijn verbazing waren ze blij — ze hadden net goedkeuring voor een hypotheek voor hun eigen woning gekregen en waren van plan te verhuizen.

Thuis, in mijn eigen vertrouwde muren, zette ik de computer aan. De naam van Viktors ex-vrouw kende ik exact — Elizaveta Vladimirovna Orlova. Haar vinden was niet moeilijk; ik herinnerde me haar foto goed. Het sociale netwerk gaf haar profiel als moeder van Olya. Ik schreef haar en stelde me voor.

Elizaveta reageerde onmiddellijk en vroeg om mijn telefoonnummer om te bellen. Ik gaf het door, en de ex-vrouw van mijn bijna-exman belde meteen.

— Katja, je hebt juist gehandeld door te vertrekken! Dit zijn verschrikkelijke mensen. Ze hebben mij alles afgenomen, in de eerste plaats Olya. Mijn man draaide alles zo dat ik zogenaamd een slechte moeder zou zijn, terwijl ik gewoon geen werk had omdat ik bij de baby bleef.

Hij heeft een vriend-advocaat, en met hem hebben die rotzakken alles geregeld. Ze verbieden me zelfs mijn kind te zien. Ren weg, Katjenka, maak niet dezelfde fouten als ik!

Na het gesprek met Elizaveta was ik compleet geschokt. Alles wat men me over deze vrouw had verteld, was leugenachtig. Ze had haar dochter niet verlaten — het kind was uit haar leven verwijderd.

Daarna belde mijn schoonmoeder, dreigend om mijn eigendommen en mijn nog ongeboren kindje af te nemen. Ik stuurde haar weg, blokkeerde haar overal en diende een verzoek tot echtscheiding in.

Semen werd zeven maanden later geboren, en ik gaf hem mijn achternaam. Ondanks alle inspanningen van de vriend-advocaat kon Viktor mij niets afnemen.

Voorhuwelijkse eigendommen, auto — alles bleef in ons bezit, voor mij en mijn zoon. Ik vestigde me rustig in mijn eigen driekamerappartement en richtte de babykamer in tijdens mijn zwangerschap. Op mijn werk kreeg ik zwangerschapsverlof toegezegd, met de verzekering dat men mijn terugkeer zou afwachten.

Ik genoot van het moederschap. Semen werd de zin van mijn bestaan, mijn bron van licht. Ik had zo gevreesd voor eenzaamheid, had gedroomd van een huwelijk. Het bleek dat ik moest dromen over dit kleine mensje met zijn schattige kuiltjes in zijn mollige handjes en wangetjes. Hij was een kopie van mijn vader — een echte opa-zoon.

Zelfs zijn neus was hetzelfde, met karakteristieke smalle neusgaten. Ik was blij dat hij niet op Viktor leek. Met die man wilde ik niets meer te maken hebben. Tegen de tijd dat Semen werd geboren, had mijn ex-man mijn bestaan al vergeten — geen berichten, geen telefoontjes. Ook mijn schoonmoeder was van het toneel verdwenen, iets waar ik ontzettend blij mee was.

Ik dompelde me volledig onder in de zorg voor mijn kind. De wereld veranderde voor altijd met zijn komst. Mijn ouders kwamen regelmatig op bezoek — mama en papa. Grootmoeder en grootvader waren dol op Semen en hielpen met plezier. Mijn moeder steunde me met alles wat ze had, moedigde me aan.

Maar ik had die steun niet eens nodig. Ik had nergens spijt van — alles werd goedgemaakt door de komst van mijn zoon. Gelukkig had ik tijdig de ware aard van Valentina Petrovna en Viktor doorzien en was ik uit hun slangenhol ontsnapt. Nu werd Semen en mij niets meer bedreigd, en we leefden rustig en vredig, blij met elke dag.

‘s Ochtends en ‘s avonds maakten we wandelingen in het park, voerden de eenden en de mussen. ‘s Nachts sliep de baby diep, zonder humeurig te zijn. Hij at met plezier en groeide snel. En ik keek naar hem, soms slikte ik bijna van de overvloedige tederheid. Met mijn zoon vervulden alle dierbare wensen zich, en de eenzaamheid verdween voorgoed. Semen had me daarvan verlost.