‘Vertel het nog eens. Alles. Misschien hebben we iets gemist.’
Ze vertelde. Hoe Lili in de bladeren speelde, hoe ze even afgeleid was. En toen: leegte.
Samen gingen ze zoeken. Roepend, luisterend, vragend. De mensen kenden hen — het stille meisje met haar kat aan de lijn.
Tegen middernacht keerden ze terug. Marianna begon meteen een affiche te ontwerpen.
‘Deze foto. Haar neusje in de vorm van een hartje. Dat herkennen ze.’
Tom legde zijn hand op haar schouder.
‘Morgen hangen we ze op. Overal. We vinden haar, ik beloof het.’
Twee dagen later
Marianna ging van dierenarts tot dierenwinkel. Plakte affiches, vroeg, smeekte.
‘Heeft u deze kat gezien? Ze is mijn alles.’
Altijd hetzelfde antwoord: medelijden, maar geen nieuws. Toch lieten ze het affiche hangen.
‘s Avonds drukte ze nieuwe. Knipte ze zorgvuldig.
‘Je hebt nog steeds niet gegeten,’ fluisterde Tom.
‘Hoe kan ik eten, wetende dat zij daarbuiten misschien bang is? Koud, alleen… Ze begrijpt niet waarom ik haar niet vind.’
Hij zweeg. En keek toe hoe ze bleef knippen, met precisie en hoop.
Een maand ging voorbij
November kwam, nat en scherp. De zoektocht vertraagde, maar stopte nooit.
Lili’s gezicht hing overal — op bushokjes, in etalages, aan bomen.
Op een dag vroeg een oudere vrouw:
‘Misschien wil je een ander katje? Om de pijn te verzachten?’
Marianna schudde beslist haar hoofd.
‘Er is maar één Lili. Ik wacht op haar.’
Acht maanden later
Marianna werkte inmiddels in een dierenwinkel. Dicht bij de geur van hooi, voer en kleine hartslagen.
Tot mevrouw Van Dalen — een fokster — binnenstapte met een krant.
‘Kijk eens naar deze advertentie. Die kittens lijken wel van Lili. Ik voel het gewoon.’
Ze maakten een afspraak met de verkoper. De politie hield vanop afstand toezicht.
De man arriveerde met een kooi. Marianna hield haar adem in.
Binnen zat Lili.
Mager, vuil, haar ogen groot van angst — maar het hartvormige vlekje was er. Onmiskenbaar.
De politie greep in. Een illegaal netwerk van broodfokkers werd opgerold. Tientallen dieren gered.
Thuis, eindelijk
In het begin verstopte Lili zich. Maar op een avond kroop ze op Marianna’s schoot. En viel in slaap.
Eén van haar kittens bleef bij hen — een pluizig bolletje dat ze Tymon noemden.
‘Misschien moest het zo zijn,’ zei Marianna zacht. ‘Zodat ik écht kon leren wat liefde is.’
En elke nacht, terwijl Lili zacht lag te spinnen in haar armen, wist ze het zeker:
Ware liefde vindt altijd de weg naar huis.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
