— En wat ga je nu doen? — vroeg ze rustig.
— Bedoel je dit serieus? Wil je echt alles kapotmaken?
— Wat valt er nog kapot te maken? — Ze wees naar de oude keuken, de gootsteen vol vuile afwas. — Al drie jaar hoor ik: ‘nog even, dan verandert alles.’ Maar zelfs die koelkast kreunt net als jouw start-ups. Snap je dat?
Kostja deed zijn mond open, maar zei niets. Hij zakte in een stoel, kromde zijn schouders en zei zacht:
— Ik heb het echt geprobeerd, Olga. Ik geloofde dat als het zou lukken… als ik tenminste één investeerder vond…
— Het is je niet gelukt, Kostja. Niet omdat je een slecht mens bent. Maar omdat een gezin niet alleen uit dromen bestaat — maar uit daden. Nastja wil op dansles — te duur. Ik wil naar de kapper — ik knip mezelf. En jij… jij wacht gewoon.
Hij keek op. Hij zag er moe uit, alsof hij pas nu begreep hoe scheef alles was gegroeid.
— Dus… je zet me eruit?
— Ik vraag je om weg te gaan. Tijdelijk. Totdat je weet wat je echt wilt met je leven. Want nu ben jij een passagier, en ik ben de chauffeur met een kind op de achterbank.
Kostja stond op. In de gang pakte hij automatisch zijn laptop, oplader, wat boeken. Bij de deur draaide hij zich om:
— Ik wil nog even met Nastja praten. Haar uitleggen. Vind je dat goed?
Olga knikte. Haar lippen trilden, maar ze bleef stevig staan. De deur sloot. Het huis vulde zich met stilte.
’s Avonds lag Nastja met haar hoofd op Olga’s schoot en speelde met een knoop van haar ochtendjas.
— Mama, is papa voor altijd weg?
Olga kuste haar in het haar.
— Nee, liefje. Soms hebben grote mensen tijd nodig om na te denken. Zelfs als ze al lang samen zijn.
— Heeft hij je pijn gedaan?
Olga zuchtte.
— Hij is vergeten hoe belangrijk het is om er écht te zijn. Ik heb hem er gewoon aan herinnerd. Misschien begrijpt hij het later.
— Ik hou van jullie allebei.
— En wij houden van jou, Nastja.
De volgende ochtend werd Olga vroeg wakker. De regen tikte tegen het raam, het huis voelde koud en leeg. Maar in die stilte zat geen spanning meer. Ze stond op, liep naar de keuken en zette voor het eerst in lange tijd koffie — alleen voor zichzelf.
Op tafel lag een briefje:
“Dank je voor alles. Ik was blind. Ik kom terug wanneer ik echt bij jullie kan zijn — niet gewoon naast jullie. K.”
Ze keek er lang naar. En voor het eerst in maanden — huilde ze niet.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
