– Ja, – sneed Olja kortaf. – Ik ben jullie beu. Ik wil dat jullie weggaan!
Olja stond op, waarmee ze duidelijk maakte dat dit onderwerp niet verder besproken werd. Er viel immers niets te bespreken.
Anton begreep dat het beter was zijn vrouw nu niets te zeggen – hij had Olja zelden in zo’n toestand gezien. Zijn vrienden daarentegen verbaasden hem. Misja bewoog zich niet, hij bleef zitten zoals hij zat, onderuitgezakt in de stoel. Oksana daarentegen verstijfde met een lichte grijns op haar gezicht:
– Ongelooflijk, wat een verrassing, – zei ze alleen maar, terwijl ze haar blik van Anton naar Michail liet glijden.
Anton keek naar de gasten en voegde eraan toe:
– Ik hint jullie nu al vier dagen dat het tijd is om te vertrekken, en jullie doen alsof je het niet begrijpt. Jullie zijn zelf schuldig. Noch Olja, noch ik wilden dit, we waren echt blij jullie te zien, maar jullie brutaliteit kent gewoon geen grenzen.
Oksana begon langzaam uit de stoel op te staan. Ze draaide zich naar de keuken, waar Olja naartoe was gegaan.
– Nou, dát noem ik vrienden! Eerst nodigen jullie ons uit, en nu dit? Is het soms dat jullie het eten niet kunnen missen? We zouden jullie alles hebben vergoed bij ons vertrek, misschien zelfs nog wat extra. Of hebben onze kinderen jullie gestoord? Je bent gewoon jaloers dat je zelf geen kinderen hebt, daarom word je zo kwaad! En je speelt Anton tegen me uit! – schreeuwde Oksana plotseling met een vreemde stem tegen Olja. – We vertrekken! We vertrekken meteen!
De vrouw liep scherp richting haar kamer om de spullen te pakken. Misja sjokte achter zijn vrouw aan. Anton en Olja wisselden een blik.
Nog een half uur lang laadden de gasten hun spullen in, die ze overal op het terrein bijeen moesten rapen. De kinderen jengelden en wilden niet weg. Oksana siste alleen maar:
– Tante Olja heeft het druk, daarom kunnen we hier niet blijven. Ja, we hadden jullie twee weken aan het meer beloofd, maar goed, het is iets korter geworden…
Olja luisterde en kon alleen maar verbaasd zijn over zo’n schaamteloze houding.
Ze waren van plan geweest om twee weken bij hen te blijven, zonder het ook maar nodig te vinden hun plannen met de gastheren af te stemmen, zonder te bespreken wat ze aan boodschappen of drankjes mee zouden nemen. In al die dagen dat ze te gast waren, had Misja geen enkele keer aangeboden om mee te doen met het kopen van eten – chips, snacks, snoep en fruit voor zijn kinderen inbegrepen. Oksana had ook nooit hulp bij het schoonmaken aangeboden, zich steeds beroepend op het feit dat de kinderen geholpen moesten worden met baden, haren kammen, en dat ze daarna tijd nodig had om met hen te praten voor het slapen.
“Benieuwd of ze dit kunstje vaker met andere bekenden hebben geflikt?” – met die gedachte zat Olja op het bankje bij het huis en keek toe hoe haar man het hek sloot achter de auto van de vrienden.
In huis heerste stilte. Alleen de grote wandklok tikte met zijn wijzers.
– Misschien had ik dat niet moeten doen? Ik kon me niet inhouden! Het kwam zo bot over. En jou heb ik nog met Misja gebrouilleerd… – zei Olja nadenkend tegen haar man.
– Jij… wij hebben het zo lang mogelijk volgehouden… Ik ben zelf schuldig, ik had het meteen moeten oplossen zodra het weekend voorbij was. Gewoon er rechtuit naar vragen. Maar ik bleef maar omfloerst doen… en zo heb ik de situatie tot het uiterste laten komen, – antwoordde hij. – Maar jij bent geweldig! Je hebt het helemaal goed gedaan! Zulke mensen moet je leren en op hun plek zetten.
– Tosja, laten we de rest van de vakantie zonder gasten doorbrengen… Als jij iemand wilt zien, gaan we zelf wel een dag of twee op bezoek, maar hier wil ik niemand meer. En alsjeblieft, overleg de volgende keer eerst met mij, voordat je instemt met zulke logeerpartijen.
– Olja, er komt geen volgende keer. Zeker niet zonder jouw toestemming! Misjan heeft me voorlopig wel de lust ontnomen om gasten uit te nodigen, – grapte Anton. – Film kijken of… geen film? – vroeg hij aan zijn vrouw.
De volgende drie dagen verliepen als in een sprookje. Er bleef nog ruim een week van de vakantie over.
De jonge mensen hadden hun telefoons uitgezet, zodat niets en niemand hun rustige rust kon verstoren.
– Verbeeld ik het me of klopt er iemand op het hek? – Olja legde haar boek neer en keek vragend naar Anton. Hij opende zijn ogen en spitste zijn oren. Inderdaad, bij het hek werd aan de klink gerammeld. Een bel hadden ze nooit laten installeren, en de deur hielden ze altijd gesloten.
Anton rolde uit de hangmat, en Olja stond ook op.
– Weet jij wie dat zou kunnen zijn? – vroeg Anton.
– Natuurlijk niet!
De stemmen achter het hek klonken Anton bekend. Hij opende het poortje.
– Antosja! Hier zijn we dan! Verrassing! – riepen verschillende mensen door elkaar heen.
“Niet dit!” – dacht Anton en wierp een blik op Olja. Zij sloeg haar ogen ten hemel en trok haar pet dieper over haar gezicht…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
