«Ongelofelijk hoe jullie het telkens voor elkaar krijgen om een datsja te verwarren met een hotel, en jezelf met koninklijke personen. Hier is geen personeel om je te bedienen!»
– Eindelijk zijn we er, – zuchtte de jonge man, terwijl hij de tassen met spullen op de vloer van de kamer neerzette.
– Ik heb de vakantie alleen voor dit moment verwacht, – antwoordde zijn vrouw en boog zich naar hem toe voor een kus.
Ze had pas kort geleden haar diploma verdedigd, maar werkte al. Over een maand begon een groot nieuw project en ze wilde goed uitrusten en krachten opdoen. Hij had zijn welverdiende vakantie gekregen, en nu waren ze, blij met hun jeugd, het prachtige weer en de volledige afzondering, naar de datsja gekomen.
De datsja lag in een klein dorpje. Het huis stond aan de oever van een kleine rivier, en aan de rand van het dorp groeide een prachtig bos waar de jonge mensen zo graag wandelden.
Op de binnenplaats was er een sauna, een barbecue en zelfs een zone met ligstoelen. In het huis waren alle gemakken aanwezig. De maand die het jonge paar hier van plan was door te brengen, beloofde vol romantiek en gelukkige momenten te zijn.
Drie dagen gingen voorbij als in een sprookje
De zon scheen niet te fel en een lichte bries joeg de muggen weg. Aan internet denken en contact zoeken met de buitenwereld was niet nodig, maar af en toe ging de telefoon toch.
– Neem op, – mompelde Olja, liggend in de hangmat in de schaduw van de appelboom, en knikte naar het geluid. Anton opende met tegenzin zijn ogen en kroop uit de armen van zijn vrouw:
– Ja. O, hallo! Natuurlijk, laten we dat doen, lang niet gezien! Ja, ja, ja… Precies! Nou, tot gauw, we wachten op jullie.
Olja kwam overeind op haar elleboog en keek haar man vragend aan.
– Wie was dat?
– Misja.
– Degene met die vrouw Oksana en hun tweeling?
– Ja.
– En waar wachten we ze op? – Olja fronste een beetje en hief haar kin.
– Hier, waar anders!
– En mij vragen? – zei ze, duidelijk ontstemd en bijna boos.
– Kom nou, dat wordt toch gezellig, je houdt van gasten, en we hebben elkaar lang niet gezien, – verdedigde Anton zich en kwam dichter bij zijn vrouw, – En we zullen nog genoeg tijd samen hebben, ze komen toch niet voor een hele week, Misja zei drie dagen – hij gaf zijn vrouw een kus op de wang en zij lachte.
– Nou, zolang het maar geen week is, – zei Olja vrolijk en begon te bedenken hoe en waar ze de gasten zou onderbrengen.
De volgende ochtend was het op de rustige datsja levendiger dan gewoonlijk. Olja stond vroeg op om de kamer voor de gasten klaar te maken en de laatste dingen op te ruimen die ze de dag ervoor niet had afgekregen. Anton marineerde het vlees.
De gasten arriveerden tegen de middag en werden ondergebracht in de kamer die de zorgzame gastheren voor hen hadden vrijgemaakt. De kinderen renden door de tuin en probeerden later visjes te vangen vanaf de steiger, terwijl de volwassenen wijn in de glazen goten en sjasliek roosterden. Iedereen was in een uitstekende stemming.
– Het was toch leuk op school, ook al heb ik bijna nooit geleerd, – herinnerde Misja zich, terwijl hij een stuk vlees kauwde.
– Ja, ja, vooral toen we met de hele klas naar de wijngaarden gingen – bevestigde Anton, – We woonden bijna een hele maand aan zee, leerden en verzamelden druiven.
– En hoe we ons daar vol aan aten!
– Dat zeker…
– Jullie hadden het goed, – zei Oksana met een licht gekwetste toon, – Jullie groeiden op aan zee, en ik in mijn Oeral deed niets anders dan aardappelen rooien en bomen witten. Daar had ik geen zee, geen zon en zeker geen druiven.
– Och, ik weet niet waar jullie schooltijden hadden, maar bij mij was er geen arbeidsonderwijs op school, dat had ik thuis al genoeg, – antwoordde Olja, – Hoewel, waarover zou ik klagen, – ze zakte achterover in de rieten stoel en keek naar de kinderen, – De schooljaren zijn de meest zorgeloze en gelukkige. Wat er ook gebeurt, de herinneringen blijven licht en warm…
Zo ging de eerste dag voorbij met eten en gesprekken. De oude vrienden hadden een geweldige tijd, en de kinderen waren zo moe van het rennen in de tuin dat ze in enkele minuten in slaap vielen.
– Jullie hebben een uitstekende tak aan die appelboom, daar kan je een schommel van maken, – zei Misja tegen zijn vriend, toen de vrouwen de afwas gingen doen en de kinderen naar bed brachten.
– Denk je dat dat de moeite is? – antwoordde Anton slaperig en geeuwde.
– Ik maak het zelf wel, geef me alleen een plank en een stevig touw.
– Hoe weet jij dat ik dat heb?
– Wie heeft dat nou niet op een datsja? We vinden wel iets…
De ogen van Anton vielen onverbiddelijk dicht, dus hij zei niets terug tegen zijn vriend, ook al vond hij Misja’s opmerking een beetje grof. De gastheer had het gevoel dat de gast zich met zaken bemoeide die hem niet aangingen, maar de slaap verdoofde zelfs dat gevoel.
De volgende dag had Olja voor de gasten een vermaakprogramma bedacht in de vorm van een picknick aan de rivier.
Terwijl de mannen bezig waren met het zoeken naar een plank voor de schommel en Oksana met de kinderen, pakte Olja twee grote manden in.
In één mand lagen handdoeken, zwembandjes voor de tweeling en een paar reisspelletjes, en in de andere, luchtdicht afgesloten, lagen tussen zakken met ijs appels, een watermeloen, druiven, broodjes, crackers en flessen met drankjes koel te worden.
Voor de picknick besloten ze naar het einde van het dorp te gaan – daar lag het “gemeenschappelijke” strand. De plek was schilderachtig en er was zelfs schoon zand. De vrienden nestelden zich in de schaduw van een brede eik en begonnen de gezelschapsspelletjes te spelen, terwijl ze met een half oog de kinderen in de gaten hielden, die elkaar bij de oever natspetterden.
De uitstap was een groot succes. Ze kwamen zelfs toe aan de boot. Anton en Olja bliezen die zelden op, maar nu dachten ze eraan. Zowel de kinderen hadden plezier als de volwassenen maakten een tochtje.
Onmerkbaar ging er weer een dag voorbij, en nog een paar…
De schommel hing inmiddels al aan een touw dat ze bij buurman oom Kolja hadden geleend, en de gasten waren vermaakt, gebaad en gevoed. Tijdens het heetste deel van de dag trokken Anton en Olja zich terug in huis om onder de airco te liggen, terwijl de hitte de gasten niet deerde – zij lagen te zonnen en luisterden buiten naar muziek.
– Rustig toch, we zijn hier niet alleen, – duwde Olja haar man van zich af toen hij haar probeerde te kussen.
– Waarom schaam je je daarvoor? – vroeg Anton, terwijl hij zich terugtrok.
– Ik schaam me tegenwoordig voor alles… – Olja ging op bed zitten en keek hem bedroefd aan. – Ik weet niet meer hoe ik Misja en Oksana morgen moet bezighouden. Met de kinderen is het eenvoudig, die zijn blij als ze gewoon in de aarde mogen wroeten, maar volwassenen moet je voortdurend entertainen… Ze hadden gisteren al moeten vertrekken, maar ze maken nog geen aanstalten… Ik ben moe…
– Dan vermaak ze toch niet, als je geen zin hebt, – zei Anton, en begreep meteen dat hij iets doms had gezegd. Hij kende zijn vrouw maar al te goed. Ze was nu eenmaal zo opgevoed dat gasten voor haar het allerbelangrijkste waren, zodra zij de gastvrouw was – ze wilde niet dat iemand haar ongastvrij vond. – Trouwens, je hebt gelijk, het is inderdaad tijd dat ze naar huis gaan.
– Natuurlijk is het tijd! Ik ben heel blij dat ze gekomen zijn, maar hun kinderen maken zo’n lawaai! En we hebben maar één badkamer, ik ben niet gewend om steeds op mijn beurt te moeten wachten… Praat jij met hen, – zuchtte Olja en sloot vermoeid haar ogen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
