— Jullie hele familie van moederskant is vervloekt, je overgrootmoeder heeft het onheil over zichzelf afgeroepen…
In het dorp werd haar naam alleen fluisterend uitgesproken – Charlotte, de vrouw met het zwarte haar, die tijdens de oorlog verliefd werd op een Russische soldaat. Ze zeiden dat de man nooit terugkwam, maar het kind werd geboren. Sindsdien gebeurde er altijd iets met de vrouwen uit haar lijn: vreemde ongelukken, verdwijningen, onverklaarbare ziekten.
Mijn moeder sprak nooit over haar – behalve één keer, op mijn achttiende verjaardag. Die avond zei ze: “Ga niet naar het meer na zonsondergang, en open nooit de kist op de zolder.” Maar natuurlijk wilde ik de waarheid weten.
In de kist vond ik oude brieven, een zakhorloge en een militair identiteitsbewijs: Aleksej Ivanov – luitenant. Onderaan de laatste brief stond één zin die ik niet uit mijn hoofd kreeg: “Als je dit leest, is het al te laat.”*
Vanaf die nacht hoorde ik in mijn dromen een stem die mijn naam fluisterde vanonder het water… en elke dag kwam ik dichter bij het meer.
Charlotte bracht het onheil niet alleen over zichzelf. Wij dragen het allemaal met haar mee.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
