— Sveta, — zei ze tegen haar collega, — weet jij waar je snel wat kunt bijverdienen?
— Snel? — herhaalde de collega nadenkend. — Luister, ik ken een opdrachtgever die teksten nodig heeft voor een medische website. Hij betaalt goed, maar de volumes zijn groot. Als je ’s avonds flink doorwerkt, kun je in een week zo’n twintigduizend verdienen.
— Geef me zijn contact!
’s Avonds, nadat Alisa naar bed was gegaan, ging Masja aan de slag met het extra werk. Ze schreef over symptomen van spataders, behandelingen tegen gastritis en preventie van osteoporose. Haar ogen vielen dicht, haar vingers verstijfden, maar ze bleef doorgaan. Eén gedachte spookte door haar hoofd: iedereen laten zien dat háár dochter niet minder was dan de anderen.
Na drie dagen belde haar moeder:
— Masjenka, we komen morgen terug. Zullen we wat schelpen voor Alisa meenemen?
— Hoeft niet, — antwoordde Masja kil. — Wij hebben onze eigen reis gepland.
— Welke reis?
— Naar zee. Naar Sotsji!
Ze loog over Sotsji. Voor zo’n luxe resort had ze zeker niet genoeg geld. Maar dat hoefden haar ouders niet te weten.
— Masjenka, waar heb jij dat geld vandaan? Je zei toch dat het moeilijk was nu…
— Gevonden. Bijverdiend.
In moeders stem klonk ongeruste twijfel:
— Je hebt toch geen schulden gemaakt?
— Nee. Alles eerlijk verdiend.
— Waarom heb je me dat niet eerder gezegd? We hadden toch samen kunnen gaan…
Masja glimlachte schamper. Wat een ontroerende zorg! Nu alles al zonder haar beslist was.
— En jullie hebben mij ook niets gezegd over jullie plannen. Dus we staan quitte! Toch, mam?…
De volgende dag kwamen haar ouders terug van het resort. Opa bracht foto’s mee, oma vertelde enthousiast hoe braaf de kinderen zich hadden gedragen en hoe prachtig de boulevard daar was.
— Wij gaan ook naar zee! — riep Alisa blij toen ze op de datsja aankwamen.
— Waar gaan jullie heen? — opa keek verbaasd naar Masja.
— Naar Sotsji. Voor een week!
— Echt waar? — Dima, die was gekomen om zijn kinderen op te halen, keek op van zijn telefoon. — En waar verblijven jullie?
Masja noemde het eerste hotel dat ze op internet had gevonden:
— “Morskaja Zvezda”. Drie sterren, maar met goede beoordelingen.
— Vast duur, — merkte schoonzus Julia afgunstig op. — Wij hebben vorig jaar naar Sotsji gekeken, maar de prijzen waren niet te doen.
— Valt wel mee, — antwoordde Masja onverschillig.
Ze zag hoe haar ouders elkaar aankeken, hoe Dima zijn wenkbrauwen fronste. Iedereen vroeg zich duidelijk af: waar haalde zij het geld vandaan? Maar niemand durfde het rechtstreeks te vragen.
’s Avonds, toen ze alleen met haar ouders waren, kon haar moeder het toch niet laten:
— Masj, heb je echt niet geleend?
— Mam, ik ben een volwassen vrouw. Ik regel mijn financiën zelf wel.
— Ik maak me gewoon zorgen. Straks heb je uit boosheid op ons besloten…
— Mam, — Masja keek haar indringend aan, — waarom denk jij dat ik boos ben? Waarop zou ik boos moeten zijn?
Galina Petrovna liet schuldbewust haar blik zakken.
Toen Masja al haar gespaarde geld bij elkaar optelde, bleek dat ze bijna dertigduizend tekortkwam voor een vakantie in Sotsji. Anapa zou wel binnen het budget passen, maar ze had haar ouders al over Sotsji verteld, en nu wilde ze geen stap terugdoen.
— Lena, — zei ze toen ze haar jeugdvriendin belde, — kun jij me dertigduizend lenen? Ik betaal je echt binnen twee maanden terug.
— Wat is er gebeurd? — Lena, die als manager bij een bank werkte, was altijd praktisch en voorzichtig als het om geld ging.
— Ik moet mijn dochter naar zee brengen. Het is belangrijk.
— Masj, weet je zeker dat dit de juiste beslissing is? Misschien is het niet verstandig om schulden te maken?
Masja klemde haar kaken op elkaar. Iedereen vond haar onverantwoordelijk. Haar ouders, haar vriendin — iedereen wist beter wat goed voor haar was!
— Lena, help je me nou of niet?
— Goed, ik help je. Maar beloof dat dit geen gewoonte wordt.
Een week later zaten ze met z’n tweeën in de trein Moskou–Sotsji. Alisa kon niet stilzitten: ze keek naar de landschappen buiten, kletste met medereizigers, maakte foto’s van elke paal langs het spoor.
— Mam, zijn er kwallen in zee? En haaien? En gaan we elke dag zwemmen?
Masja glimlachte en beantwoordde de eindeloze vragen, maar vanbinnen groeide de onrust. Het geld was krap. Het hotel was eenvoudig, het eten basic, nauwelijks vermaak. Maar het belangrijkste was iets anders: aan de hele familie laten zien dat ze dit konden.
Hotel “Morskaja Zvezda” bleek bescheiden maar schoon. Ze hadden een kamer op de tweede verdieping met uitzicht op de bergen — voor zeezicht hadden ze extra moeten betalen.
Alisa was dolenthousiast over alles: de airconditioning, het kleine televisietje, het piepkleine balkon met plastic stoeltjes.
Op de derde dag, terwijl haar dochter zandkastelen bouwde, zat Masja de uitgaven door te rekenen. De wiskunde was meedogenloos. Er was nog geld voor drie dagen, maar ze zouden pas over vier vertrekken. Ze moest dringend iets bedenken.
’s Avonds, toen Alisa sliep, opende ze haar laptop en begon naar bijverdiensten te zoeken. Ze bekeek tientallen advertenties: serveersters voor cafés, promotiemedewerkers op de boulevard, souvenirverkopers. Maar met een kind erbij was dat onmogelijk.
Toen stuitte ze op een advertentie: “Gezocht: copywriter voor spoedproject. Thuiswerk. Betaling direct na oplevering.”
Masja toetste snel het nummer in.
— Hallo, goedenavond. Ik bel over de vacature voor copywriter.
— Ja, — antwoordde een vriendelijke vrouwenstem. — Bent u uit Sotsji?
— Nee, uit Moskou, maar ik ben nu hier. Op vakantie met mijn dochter.
— Heeft u ervaring in de toeristische sector?
— Ja. Ik heb voor verschillende reisbureaus geschreven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
