— Zie je wel? Zelfs mama zegt dat we een hypotheek moeten nemen. Ik kan niet mijn hele leven in dit hok zitten.
Hij werd prikkelbaarder met de dag. Zijn hand sloeg steeds vaker boos op tafel, zijn blik werd kouder.
En toen begonnen de vreemde dingen. Late telefoontjes. Gesprekken die hij meteen wegklikte als zij eraan kwam. Op de vraag “met wie?” antwoordde hij geïrriteerd:
— Werk. Bemoei je er niet mee.
Maar op die avond, toen alles instortte, stond Jegor onder de douche — en zijn telefoon, achtergelaten op tafel, lichtte op met een bericht.
“Jegor, ik wacht op de betaling. Je had het gisteren beloofd. Stel het niet uit. We hadden een afspraak.”
Masja wilde eigenlijk niet kijken. Echt niet. Maar haar hand reikte vanzelf naar de telefoon. Haar adem stokte toen ze de berichten opende. Schulden. Dreigementen. Bedragen waar ze zich niets bij kon voorstellen. En dit alles — in de afgelopen maanden.
Toen hij uit de badkamer kwam, zat zij al met zijn telefoon in haar handen.
— Wat is dit? vroeg ze vlak.
Hij verstijfde. Zijn gezicht trok scheef.
— Jij hebt in mijn telefoon zitten neuzen?
— Ik vraag: wat is dit?
— Dat gaat jou niets aan. Ik los het zelf op.
— Zelf? Masja lachte kil. — Zelf — dat betekent dat je je gezin niet meesleept in schulden. Dat je niet liegt. Jegor, waar ben jij in verzeild geraakt?
Hij zuchtte zwaar en ging tegenover haar zitten.
— Ik heb geïnvesteerd in een project. Een gast stelde het voor. Het had een knaller moeten worden. Maar het mislukte.
— Je hebt tegen mij gelogen. Je deed alsof je succesvol was, je kleineerde mij, mijn ouders — en ondertussen zit jij tot over je oren in de schulden. Waarvoor?
— Voor ons! schreeuwde hij. — Ik wilde dat we beter zouden leven. Als jouw ouders niet zo armzalig waren, hadden we een normale start gehad! Het is allemaal door hen! Door jou!
Masja stond langzaam op.
— Genoeg. Pak je spullen.
— Wat?
— Ga weg. Uit míjn appartement.
— Het is ook mijn appartement!
— Nee, Jegor. Dit appartement is betaald met het geld van mijn ouders. Jij woont hier niet meer.
Hij keek haar aan, ongelovig dat ze zo kon spreken — kalm, vastberaden, zonder emotie.
— Je zult hier spijt van krijgen, siste hij.
— Ik héb al spijt, antwoordde ze. — Van elke dag met jou.
Die herfst leek eindeloos — het regende vrijwel elke dag. En Masja betrapte zich erop dat het getik van de druppels tegen de vensterbank bijna als muziek klonk. Het huis was leeg geworden, maar die leegte voelde vreemd genoeg als vrijheid. Geen geschreeuw meer, geen verwijten, geen ijzige stiltes aan tafel. Alleen zij — en de stilte.
De eerste dagen waren als een langdurige kater. Geen lichamelijke — een zielskater. Ze wilde soms huilen, soms lachen. ’s Ochtends werd ze wakker en moest ze even beseffen dat ze nu alleen woonde. Dan herinnerde ze het zich — en er kwam een stille, maar hardnekkige pijn op in haar borst. Geen woede, geen wanhoop — maar pijn. Zoals na een brandwond.
Ze kwam vaak laat thuis van werk, zette thee, deed een lamp met zacht licht aan en ging gewoon bij het raam zitten. Beneden ritselden auto’s voorbij, buiten stonden natte bomen in de wind, de lucht rook naar asfalt en bladeren. Het leek alsof de stad zijn eigen leven leefde, en zij — een ander, ergens aan de rand.
Svetka belde elke avond.
— En? Hoe is het met je?
— Gaat wel, antwoordde Masja dan.
— Hoor eens, als je wil, kom je dit weekend naar ons. De sauna is lekker warm en mijn vader poft kastanjes. Je komt even op andere gedachten.
— Ik wil niet, Svet. Ik moet eerst… mezelf weer bij elkaar rapen.
En dat was ook zo. Ze wilde niet weglopen. Ze wilde dit eerst voelen, doorstaan.
Maar de rust duurde niet lang.
Twee weken later, op een regenachtige avond, ging de deurbel.
Op de drempel stond Ljoedmila Petrovna — zoals altijd perfect: beige mantel, parels, het kapsel strak in model.
— Masjenka, zei ze koel beleefd. — We moeten praten.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
