Anna keek naar haar zoon, daarna naar haar man, vervolgens naar haar schoonmoeder. Drie maanden — en alles was ingestort. Illusies, hoop, het geloof dat je een nieuw gezin kon opbouwen.
— Goed, — zei ze kalm. — Pak je spullen, Misja.
Maksim had duidelijk zo’n reactie niet verwacht.
— Anja, kom nou. Doe niet zo. Zo bedoelde ik het niet.
Maar Anna liep al naar de slaapkamer en begon haar spullen in een tas te stoppen. Haar bewegingen waren vastberaden. Misja bracht zwijgend zijn schooltas en schriftjes.
— Mama, is oma slecht? — fluisterde hij.
— Nee, lieverd. We passen gewoon niet bij elkaar.
— En oom Maksim?
Anna hield even stil en keek naar de trouwfoto op het nachtkastje.
— Oom Maksim… hij is niet slecht. Hij is gewoon de weg kwijtgeraakt.
Maksim stond in de deuropening toen ze zich klaarmaakten om te vertrekken.
— Anja, ga niet weg. Laten we normaal praten.
— Waarover, Maksim? Jij bent bereid het bezit van mijn zoon te verkopen voor een cadeau aan je moeder. Waar moeten we het nog over hebben?
— Maar ze is mijn moeder! Ze heeft zoveel voor mij gedaan!
— En dus moet ik mijn zoon zijn toekomst ontnemen vanwege haar grillen?
— Het zijn geen grillen! Een datsja is haar droom!
Anna keek hem lang aan.
— Weet je, Maksim, toen ik klein was, droomde mijn moeder ook van van alles. Van een nieuwe jurk, van een reis, van veel dingen. Maar ze vroeg me nooit om daarvoor iets op te geven dat van mij was. Omdat ze begreep: kinderen moeten iets hebben dat onaantastbaar van henzelf is.
— Anja, wacht…
Maar ze nam Misja al bij de hand en liep naar de deur.
De kamer bleek piepklein, maar knus. Anna had hem in een week tijd op orde gebracht, en nu was het er schoon en licht. Misja maakte in de hoek een speelhoekje en hing tekeningen aan de muur.
— Mama, is het goed, zo met ons tweeën? — vroeg hij op een avond terwijl hij hielp de tafel te dekken.
— Heel goed, lieverd.
En dat was de waarheid. Zonder constante spanning, zonder rekening te hoeven houden met andermans humeur, zonder zich voor elke stap te moeten verantwoorden. Anna had niet eens meteen beseft hoe moe ze van dat oude leven was geweest.
Maksim belde de eerste twee weken nog. Hij smeekte haar terug te komen, beloofde met zijn moeder te praten, zwoer dat hij het onderwerp van de kamer nooit meer zou aansnijden. Maar Anna herinnerde zich zijn ogen die avond, herinnerde hoe gemakkelijk hij bereid was geweest de belangen van haar kind op te offeren.
— Begrijp je, — zei ze in hun laatste gesprek, — het gaat niet om die kamer. Het gaat erom dat jij Misja nooit als je eigen zoon hebt beschouwd. Voor jou bleef hij altijd een ‘aanhangsel’, zoals je moeder zei.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
