— Ik zal je nu… — begon hij, terwijl hij naar haar toe stapte om dat verdomde boek uit haar handen te rukken en haar te dwingen hem in de ogen te kijken.
En precies op dat moment, op het hoogtepunt van zijn woede, sneed een scherpe, dwingende bel door het appartement. Kort. Zelfverzekerd. Dat kon niemand anders zijn dan zij.
Andrej verstijfde halverwege. Hij keek naar Katja, toen naar de voordeur, en een ijzige zweet brak hem uit. Hij zat in de val. En de deur naar die val was zojuist opengegaan.
— Doe open, Andrej. Het is je moeder, — Katja’s stem was gelijkmatig en kalm, maar er klonk een toon in door die meer op een bevel leek.
Als een somnambule liep Andrej naar de deur. Elke stap galmde als een echo in zijn hoofd. Mechanisch draaide hij de sleutel om, sloeg de deur open en probeerde een glimlach van gastvrijheid op zijn gezicht te toveren. Op de drempel stond Tamara Igorevna — kaarsrecht, in een perfect gestreken beige mantel, met een kapsel waarbij elk haartje op zijn plaats zat. Haar scherpe, intelligente ogen namen onmiddellijk de bleke kleur van haar zoon en zijn gespannen houding in zich op.
— Dag, jongen, — zei ze, terwijl ze hem haar met leer beklede hand uitstak, niet om gekust te worden, maar om haar tas aan hem over te dragen. — Je ziet er niet best uit. Ben je ziek?
— Dag, mama. Alles is goed, ik ben gewoon… moe, — mompelde hij, terwijl hij haar elegante, maar zware tas overnam.
Tamara Igorevna stapte de hal binnen en bleef staan. Haar blik gleed langs de vlekkeloze spiegel, de glanzende vloer, de perfecte orde. Ze liep een paar passen verder de woning in, en haar neusvleugels trilden lichtjes bij het oppikken van een onbekende, kille geur. Dit was niet de geur van een thuis. Dit was de geur van een dienst.
— Wat is het hier… steriel, — zei ze. Het klonk niet als een compliment, maar als een vraag in de vorm van een vaststelling. Met haar gehandschoende vinger streek ze langs de lijst van een schilderij in de gang. De vinger bleef vlekkeloos schoon. Op haar gezicht verscheen geen verbazing of vreugde. Alleen een lichte, bijna onmerkbare spanning rond de mondhoeken.
Op dat moment kwam Katja uit de woonkamer. Haar verschijning verbrijzelde volledig de verwachtingen van Tamara Igorevna. Geen schort, geen blozend gezicht van de hitte in de keuken. Een elegant jurkje, een rustige glimlach — eerder die van een salonhoudster dan die van een schoondochter die haar schoonmoeder verwachtte.
— Dag, Tamara Igorevna. Wat fijn u te zien, — zei Katja, terwijl ze licht haar hand aanraakte. — Kom binnen, maakt u het zich gemakkelijk. Andrej, help je moeder.
Ze liepen de woonkamer in. Perfect opgeschudde kussens op de bank, een glazen salontafel zo gepolijst dat de kroonluchter erin weerspiegelde. En midden in dit plaatje — een vrouw in een grijs uniform, die zwijgend en trefzeker het televisiescherm afnam met een speciale doek. Ze werkte efficiënt, zonder overbodige bewegingen, alsof ze deel uitmaakte van het interieur.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
