— Jij… jij hebt Vityenka gevonden?
— Ja, — knikte Natasha en stapte opzij. — Hij slaapt in mijn kamer.
De vrouw stapte het appartement binnen en leek meteen, alsof haar benen het begaven, op een poef in de hal te zakken. De man omhelsde haar schouders, maar was ook gespannen — duidelijk hadden ze een helle avond achter de rug.
— Ik ben Nadezhda, — stelde de vrouw zich eindelijk voor, terwijl ze haar tranen afveegde. — Dit is mijn zoon Matvei, — knikte ze naar de man. — En Vityenka is mijn kleinzoon.
Natasha slaakte een diepe ademhaling, de woorden van haar vader weerklonken in haar hoofd.
— Ik… ik ben Natasha, — zei ze slechts.
Op dat moment kwam Igor Vitaljevitsj de kamer uit. Hij wilde iets zeggen, maar de woorden bleven in zijn keel steken.
Nadezhda keek hem aan en slaakte een kreet zo luid dat Natasha zelfs schrok.
— Heer… — ontsnapte het haar. — Igor…
Hij zette een stap naar voren, maar stopte onmiddellijk. Matvei, die naast haar stond, keek hem vragend aan.
— Mam, wie is dat? — vroeg hij.
— Je vader, — zei Nadezhda zacht.
Daarna volgden gesprekken — verward, nerveus, vol emoties die jaren in hun borst waren opgeborgen.
Igor vroeg om vergeving, vertelde alles wat hij nooit had kunnen zeggen, zei dat hij geen dag Matvei had vergeten, dat elk moment zijn hart gevuld was geweest met gedachten aan zijn zoon.
Natasha zat erbij en keek toe hoe oude muren instortten en nieuwe bruggen werden gebouwd tussen mensen, vlak voor haar ogen. Haar hart werd overspoeld door sterke emoties: shock, opluchting, vreugde.
Nadezhda bleek een ongelooflijk vriendelijke en open vrouw te zijn. Ze bedankte Natasha uitvoerig dat ze niet langs haar kleinzoon was gelopen, glimlachend met een warmte die rechtstreeks tot in Natasha’s hart doordrong:
— Dank je, dochter.
En Natasha voelde dat ze deze vrouw mocht. Voor haar stond geen vijand, geen rivaliserende moeder, maar een wijze, warme, begripvolle grootmoeder en moeder, die kon vergeven en liefhebben.
Het kennismaken met haar broer verliep gemakkelijk, zelfs plezierig. Matvei glimlachte naar haar, gaf ongemakkelijk haar hand en omhelsde haar toen plotseling stevig.
— Dus jij bent mijn zus, — zei hij, en in zijn stem klonk vreugde. — Zo veel jaren en ik wist het niet…
En toen Vitya uit de kamer keek, nog slaperig, met warrig haar, renden Nadezhda en Matvei naar hem toe en drukten hem stevig tegen zich aan. Het jongetje drukte zijn neus tegen de schouder van zijn vader en begon te huilen.
Daarna viel alles op een bijzondere manier op zijn plek. Terwijl de vrouw van Matvei in het ziekenhuis herstelde, bleef Vitya vaak bij Natasha en Igor. Hij raakte snel bevriend met zijn nieuwe tante en grootvader, alsof hij er altijd had gewoond.
Igor Vitaljevitsj probeerde stap voor stap zijn relatie met Nadezhda te herstellen. In het begin hield ze afstand, maar langzaam smolt het ijs. Enkele maanden later, nadat ze al zijn woorden, tranen en spijt had gehoord, zei Nadezhda:
— Goed, Igor. Laten we het opnieuw proberen.
Zo werden ze weer man en vrouw.
Het huis kwam tot leven. Nu zaten ze allemaal samen aan de grote familietafel: Natasha, haar broer Matvei met zijn vrouw, de kleine Vitya, Igor en Nadezhda. In het huis klonken opnieuw stemmen en gelach, afkomstig uit de keuken, waar Natasha en Nadezhda samen taarten bakten, terwijl Vitya stiekem om het hoekje gluurde om een stukje te pakken. Dit alles schepte het gevoel van echte familiale warmte, die zo lang had ontbroken.
Met de tijd bereikte het nieuws natuurlijk ook Yulia. Ze belde onmiddellijk haar dochter, haar stem klonk koud en scherp:
— Houd je verre van die familie! Hoor je me, Natasha? Ze zijn geen familie voor jou. Ik verbied je contact met hen!
Maar Natasha antwoordde resoluut:
— Nee, mama… Zij zijn mijn echte familie, in tegenstelling tot jou, die me in de steek liet en zonder spijt vertrok.
En zonder een antwoord af te wachten, legde ze op.
In de kamer naast haar lachte Vitya, hij maakte ruzie met Matvei over iets onbenulligs. Igor en Nadezhda dronken thee in de keuken en praatten zachtjes met elkaar. Natasha keek naar hen en voelde voor het eerst in lange tijd: dit is het, het echte geluk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
