— We trouwden, — vervolgde Igor Vitaljevitsj, — en kort daarna werd jij geboren. Maar Yulia stelde meteen een voorwaarde: geen verleden. Ze verbood zelfs te denken aan Nadezhda en onze zoon.
— Verboden? — fluisterde Natasha. — Hoe kun je dat verbieden?!…
— Ze kon het wel, — zei hij bitter glimlachend. — Je hebt geen idee hoe ze altijd haar zin kreeg. In het begin bezocht ik Matvei nog stiekem, bracht cadeautjes mee. Maar op een dag zei Nadezhda: “Kom niet meer bij ons. Na jouw bezoeken huilt hij ’s nachts. Speel niet met zijn gevoelens.” En ik vertrok. Maar geld stuurde ik altijd, regelmatig.
Natasha zweeg. Het leek alsof de grond onder haar voeten wegzakte.
— En daarna vertrok Yulia, — sprak haar vader steeds zachter, — en ik besloot mijn zoon te zoeken, om contact op te bouwen. Maar op het oude adres woonden ze al niet meer. Sindsdien weet ik niets van hen.
Hij zweeg, alsof hij een punt had gezet.
— Hoe kan dat?! — sprong Natasha overeind, tranen stroomden over haar wangen. — Je hebt mama laten bepalen dat je je zoon niet meer mocht zien? Waarom? Waarom heb je me nooit aan hem voorgesteld? Ik heb altijd zo verlangd naar een broer!
— Sorry, dochtertje, — zei haar vader zacht. — Toen dacht ik dat ik het juiste deed. Ik dacht dat ik jullie, jou en Yulia, een gelukkig leven zou geven… Maar het liep anders…
Er viel stilte in de kamer, alleen het zachte getik van de klok aan de muur was te horen. Eindelijk vroeg Natasha:
— Maar waarom vertel je het me juist nu?
Igor Vitaljevitsj hief plotseling zijn ogen, zijn stem trilde:
— Zie je… Vitya… hij lijkt op Matvei. Alsof het twee druppels water zijn. Precies zoals ik hem me herinner.
Opnieuw viel er stilte. Natasha werd overspoeld door gemengde gevoelens; ze wist niet hoe ze moest reageren: haar vader had een deel van zijn leven verborgen gehouden, haar moeder bleek niet te zijn zoals ze dacht; en ergens bestond er een broer van wie ze nooit had geweten.
— Wat moeten we nu doen? — fluisterde ze, kijkend naar de deur van de kamer waar Vitya sliep.
— Doen wat juist is, — antwoordde haar vader. — De jongen moet bij zijn familie teruggebracht worden. Maar eerst moeten we weten wie ze zijn.
Natasha knikte. Haar hart deed pijn. Maar samen met de pijn kwam een nieuw gevoel — vastberadenheid. Het verleden kon niet worden teruggedraaid, maar ze hadden het heden. En daarin zat deze jongen, aan wie ze konden helpen.
Het eerste wat Natasha deed, was het nummer van het stadsziekenhuis bellen. Terwijl de telefoon rinkelde, voelde ze hoe haar angst met elke seconde groeide: haar handen trilden en haar gedachten fladderden als bladeren in de herfstwind.
Eindelijk nam een slaperige verpleegster op:
— Ja, vandaag is er een vrouw binnengebracht die door een auto is aangereden, — bevestigde ze. — Ze is nu op de intensive care. Hersenschudding, kneuzingen, maar geen levensgevaar. Ze zal herstellen.
Van deze woorden voelde Natasha een steen van haar hart vallen. Ze zuchtte van opluchting:
— Heel erg bedankt, — en ze hing op, terwijl ze nogmaals in gedachten zei: “Godzijdank… niets ernstigs.”
De volgende taak was bellen naar de politiebureaus — ze moesten controleren of iemand de jongen zocht.
Bij het eerste bureau waar ze belde, kregen ze kort antwoord: nee, er was niemand die zo’n melding had gedaan. Maar tijdens het tweede telefoontje werd de dienstdoende medewerker ineens actiever:
— Ja, bij ons is een melding binnengekomen van een vermist kind, — meldde hij. — De jongen Vitya, klopt dat? Waar is hij nu?
Natasha gaf het adres door, hing op en haalde diep adem.
— Ze komen eraan, — meldde ze aan haar vader. — Zijn moeder is in het ziekenhuis, maar niets ernstigs. En de familie komt de jongen ophalen.
Igor Vitaljevitsj knikte alleen, terwijl hij probeerde zijn emoties onder controle te houden.
Nog geen uur later ging de deurbel. Natasha rende open en zag op de drempel een vrouw van ongeveer vijftig en een jonge man. De vrouw stapte als eerste naar voren.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
