— Jij denkt toch niet dat jij de enige voor mij bent? — vroeg hij zacht.
— Is dat niet zo? — vroeg Natasha verbaasd.
Natasha haastte zich naar huis, diep weggestopt in een lange, warme sjaal. De herfst dit jaar was uitzonderlijk guur: soms motregende het, soms waaide er zo’n harde wind dat de bomen bogen, en vandaag leek alles tegelijk op haar neer te komen. Natasha kwam terug van het instituut. Haar tas trok zwaar aan haar schouder, haar vingers waren koud, zelfs in handschoenen, de kou sneed door alles heen, en ze verlangde naar maar één ding: snel thuis zijn, opwarmen met een kop hete thee en haar nieuwe boek openslaan.
De straat was bijna leeg. Terwijl ze de plassen probeerde te vermijden om haar schoenen niet vies te maken, sloeg Natasha een steegje in, achter welke haar vertrouwde portiek al zichtbaar was, en ineens stopte ze: vlakbij, vanuit een donkere hoek, klonk een zacht, nauwelijks hoorbaar gehuil. Natasha verstijfde en spitste haar oren: er was niemand te zien, maar het geluid herhaalde zich — zachte, aarzelende snikken.
— Hé… wie is daar? — riep ze voorzichtig, verbaasd over hoe gedempt haar eigen stem klonk.
Er kwam geen antwoord, maar achter een roestige metalen glijbaan bewoog iets. Natasha zette een stap naar voren, haar hart begon sneller te kloppen. Voorzichtig boog ze zich voorover en zag in het donker een klein jongetje. Mager, niet ouder dan vijf jaar. Hij kromp in elkaar, rilde over zijn hele lichaam van de kou en waarschijnlijk ook van angst.
— Wees niet bang, — zei Natasha zacht en stak haar hand uit. — Ik zal je niets doen. Waarom ben je hier alleen, in het donker?
Het jongetje snikte en veegde de tranen met zijn hand weg. Enkele seconden aarzelde hij, alsof hij moest beslissen of hij de onbekende vrouw kon vertrouwen, en uiteindelijk kwam hij voorzichtig uit zijn schuilplaats.
Zijn jasje was dun, de knopen bijna los, zijn laarzen vies en doorweekt van de plassen.
— Ik… ben Vitya… — fluisterde hij. — Mama… mama is aangereden… Ze hebben haar meegenomen… en ik… ik was bang… en ben weggelopen.
Natasha voelde haar hart samenkrimpen. Zo’n klein, fragiel kind, alleen op een koude herfstavond. Ze hield haar tranen bijna tegen, probeerde niet te laten zien hoezeer het beeld haar raakte.
— Kom met me mee, Vityenka… — zei ze, ging op haar hurken zitten om op zijn niveau te zijn. — Je bent verkleumd en hongerig. Thuis kun je opwarmen, en dan bedenken we wat we verder doen.
Ze dacht eraan meteen de politie te bellen, maar toen ze in zijn angstige ogen en natte wangen keek, wist ze: nee, eerst moet hij zich veilig voelen, eten, opwarmen, tot rust komen.
Ze liepen snel, bijna rennend. Vitya hield haar hand vast, zo licht en fragiel dat je hem met één hand had kunnen optillen, en haar hart verkrampte van medelijden.
In het appartement rook het naar borsjtj, gebakken ui, vers huisgemaakt brood — hetzelfde brood dat haar vader altijd bakte als Natasha lang op school of instituut bleef. Natasha haalde diep adem, voelde hoe de kou en nattigheid van de straat langzaam verdwenen.
Zij en haar vader, Igor Vitaljevitsj, woonden samen sinds Natasha tien was. Haar moeder, Julia, had besloten haar leven aan haar carrière te wijden en was voorgoed naar een ander land vertrokken. Sindsdien beperkte hun contact zich tot zeldzame videogesprekken: haar moeder vertelde over haar werk, Natasha over school en het instituut. Het huishouden lag volledig bij haar vader, en hij deed het met waardigheid: het appartement was brandschoon, er stond altijd een warme maaltijd op het fornuis, en Natasha voelde zich nergens tekortgedaan.
— Waar blijf je, Natasha? — klonk een warme, licht vermoeide stem uit de keuken zodra de deur dichtsloeg.
— Papa, ik… — begon ze, maar in de hal verscheen al het silhouet van een man in een zachte, huiselijke trui. Hij stopte en verschool zijn blik van dochter naar het jongetje dat ze bij de hand hield.
— Dit… wie is dat? — vroeg hij zacht, alsof het hem moeite kostte de woorden uit te spreken.
— Papa, dit is Vitya, — legde Natasha haastig uit. — Ik heb hem op het speelterrein gevonden. Hij was alleen. Zijn moeder is aangereden… Hij was bang en weggelopen… Ik kon hem daar niet achterlaten…
Igor Vitaljevitsj haalde langzaam zijn bril af, alsof die hem hinderde om goed te zien. Zijn gezicht werd bleek, maar hij zei geen woord, knikte alleen, alsof hij instemde.
In de keuken zette Natasha Vitya op een kruk. Hij hield de lepel stevig in zijn vuist, terwijl zijn ogen nog steeds de ruimte argwanend in zich opnamen. Maar al snel overwon de honger — hij begon haastig en gul te eten.
Natasha streelde zachtjes zijn hoofd en probeerde hem gerust te stellen:
— Neem je tijd, alles is van jou, niemand zal het afpakken.
Igor Vitaljevitsj stond bij het raam, iets gedraaid, alsof hij naar de regen buiten keek, hoewel zijn blik steeds terugkeerde naar het kind. Hij leek iets te willen zeggen, maar durfde niet en zuchtte alleen diep. Natasha begreep: haar vader maakte zich zorgen, denkt na over wat te doen en hoe hij de familie van het jongetje kan vinden.
Toen Vitya eindelijk had gegeten, leidde Natasha hem naar haar kamer. Het jongetje kroop onder de deken, drukte zijn neus in het kussen en viel bijna onmiddellijk in slaap. Op zijn wangen glinsterden nog sporen van tranen, maar zijn ademhaling werd rustig en regelmatig. Natasha stond even boven hem, streek de deken recht, en haar hart vulde zich met een onverwachte, bijna moederlijke tederheid.
— Arme jongen… — fluisterde ze. — Wat ben je geschrokken…
Zachtjes sloot ze de deur en liep naar de woonkamer. Daar, in de stoel bij het raam, zat haar vader. Hij was bleek, zijn schouders licht gebogen, zijn handen klemden zich om de armleuningen en zijn blik was op de vloer gericht, alsof daar alle antwoorden op zijn vragen verborgen lagen.
— Papa? — riep Natasha voorzichtig. — Wat is er met je? Je kijkt alsof je een spook hebt gezien…
Langzaam hief hij zijn ogen, en Natasha voelde zich ineens ongemakkelijk. In zijn blik zat niet de gebruikelijke zachtheid, niet het vertrouwde rustige licht. Er flitsten verwarring en pijn, en iets anders — een verborgen angst, een geheim dat hij niet kon uitspreken.
— Alles is in orde, — antwoordde hij schor, terwijl hij probeerde zijn gebruikelijke toon terug te vinden. Maar zij zag het: er was helemaal niets “in orde”.
— Papa… — zei Natasha zacht en liep naar hem toe, ging op de rand van de stoel naast hem zitten. — Ik zie dat er iets met je aan de hand is. Vertel alsjeblieft.
Igor Vitaljevitsj zweeg lange tijd. Het leek alsof elk woord vastzat in zijn keel. Hij zuchtte een paar keer diep, streek met zijn hand over zijn gezicht, alsof hij herinneringen wilde wegduwen. Maar uiteindelijk begon hij te spreken, zacht, beheerst:
— Jij denkt toch, Natasha, dat jij de enige voor mij bent, nietwaar? — zei hij en richtte zijn blik op zijn dochter. In zijn ogen flitste een schaduw van pijn, die ze nog nooit eerder had gezien.
— Nou… natuurlijk, de enige. Is dat niet zo? — reageerde Natasha verbaasd.
Het antwoord kwam zo onverwacht dat Natasha een schok door haar lichaam voelde gaan:
— Nee, dochter… jij bent niet de enige voor mij. Ik had nog een zoon, Matvei.
— Een zoon? — herhaalde ze, niet in staat om het te geloven. — Maar… waarom wist ik nooit van hem?
Igor Vitaljevitsj zuchtte opnieuw diep en begon te vertellen:
— Dat is allemaal lang geleden, nog vóór ik jouw moeder ontmoette. Ik was getrouwd met een vrouw genaamd Nadezhda. We leefden eenvoudig, maar gelukkig. Toen onze zoon drie jaar oud was, keerde ik terug van een zakenreis per trein… en toen ontmoette ik Yulia, we zaten in hetzelfde coupé.
Natasha luisterde, haar adem inhoudend, en voelde alsof de tijd om haar heen vertraagde.
— Ze… betoverde me, snap je? — ging haar vader verder. — We begonnen te daten. Naar de bioscoop, naar restaurants, naar het theater. Ze kon zo praten, zo kijken, dat de grond onder mijn voeten verdween. Ik, een volwassen man, verloor mijn hoofd. En precies toen zei Yulia: of we trouwen, of we gaan voorgoed uit elkaar. Ik aarzelde niet. Diezelfde avond bekende ik het aan Nadezhda, diende ik de echtscheiding in en vertrok ik naar Yulia.
Tranen welden op in Natasha’s ogen. Ze had haar moeder altijd zacht, vriendelijk en bijna perfect gevonden. En nu stortte haar vertrouwde wereld in, en opende zich een andere kant van de werkelijkheid.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
