— “Jij bent toch arm — waar heb je zo’n huis vandaan?” vroeg mijn schoonmoeder, terwijl ze op de drempel stond van het huisje dat ik van geheime middelen had gekocht.

Zijn blik schoot van mijn bleke gezicht naar het purperen gezicht van zijn moeder. De glimlach gleed van zijn gezicht.

— “Wat gebeurt hier? Mam? Anja?”

Igor keek ons aan, en het boeket in zijn hand leek volkomen misplaatst en zielig tegen de gespannen stilte in de lucht.

— “Mama dacht dat je met criminaliteit te maken had, en ik heb een rijke minnaar,” antwoordde ik kalm, terwijl ik Igor recht aankeek. “Omdat we zo’n huis niet konden kopen. We zijn toch arm.”

Tamara Ivanovna rukte zich terug en rende meteen naar haar zoon, grijpend naar zijn hand.

— “Igor, jongen, ze is niet zichzelf! Dit huis… het… ze heeft iets gedaan! Ik voel het!”

Igor keek verward van zijn moeder naar mij. Hij zag haar door woede vertrokken gezicht en het mijne, tot zijn verbazing rustig. Hij kende zijn moeder. En hij kende mij.

— “Anja, wat betekent dit allemaal?” vroeg hij zacht, alleen tegen mij.

Ik haalde diep adem. Het moment was daar.

— “Het is een verrassing, ja. Alleen niet de verrassing die je dacht. Dit huis is van ons. Of beter gezegd, van mij. Ik heb het gekocht.”

— “Gekocht?” Igor fronste. “Hoe?”

— “Ik heb mijn project verkocht. Datgene waaraan ik het afgelopen jaar ’s nachts heb gewerkt. Het is gekocht door een groot IT-concern.”

Ik noemde het bedrag. Igor zweeg, zijn ogen werden groot. Hij keek niet boos of wantrouwig. Hij zag verbluft. Hij zette langzaam het boeket neer op de dichtstbijzijnde doos.

— “Veertig…” fluisterde hij. “Je bedoelt… dat programma van jou voor data-analyse?”

— “Ja. Datzelfde programma.”

Tamara Ivanovna keek ons aan alsof we gek waren.

— “Welk project? Welk programma? Igor, ze bedriegt je! Ze legt je een rad voor ogen!”

Maar Igor luisterde niet meer naar haar. Hij liep naar mij toe. Pakte mijn handen.

— “Anj… waarom heb je niets gezegd?”

— “Ik wilde een verrassing maken,” glimlachte ik scheef. “Ik wilde dat je zou komen en dat ik je de sleutels zou geven en zeggen: ‘Welkom thuis.’ Zonder al deze scènes.”

Hij keek me aan, en er ontstond iets nieuws in zijn ogen. Bewondering. Trots. Plotseling lachte hij. Stil, toen steeds harder. Hij omhelsde me en draaide me rond in de hal.

— “God, Anja! Je bent ongelooflijk! Gewoon ongelooflijk!”

Toen hij me op mijn voeten zette, was Tamara Ivanovna al weer bij zinnen. Haar gezicht kreeg een hooghartige uitdrukking.

— “Nou goed dan,” siste ze. “Gelukkig. Maar nu jullie zo veel geld hebben, moeten de problemen van de familie worden opgelost. Voor de auto van vader, de hypotheek van Lenka…”

Ik trok me terug van Igor. Mijn kalmte vervloog, plaatsmakend voor een ijzige vastberadenheid.

— “Nee.”

— “Wat bedoel je met ‘nee’?” stamelde mijn schoonmoeder.

— “Geen auto’s en geen hypotheken. Dit is mijn geld. Ik heb het zelf verdiend, met mijn eigen harde werk. En ik bepaal wat ik ermee doe.”

— “Hoe durf je!” gilde ze. “Het is toch ook Igors geld! Hij is je man!”

— “Mama, hou je mond,” zei Igor plotseling beslist. “Dit is Anja’s geld. Zij heeft het verdiend. En ik ben trots op haar.”

Hij draaide zich naar mij om.

— “Dit is jouw huis. Jouw regels.”

Ik keek naar Tamara Ivanovna. Voor het eerst in mijn leven had ik geen angst voor haar. Ik zag geen meedogenloze manipulator meer, maar gewoon een ongelukkige, jaloerse vrouw.

— “Ik denk dat het tijd is om te gaan, Tamara Ivanovna,” zei ik rustig. “Mijn man en ik moeten ons housewarmingfeest vieren.”

Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar toen ze mijn blik ontmoette en zag dat Igor naast me stond, kneep ze haar lippen op elkaar en zweeg.

Ze greep haar jas, wierp een blik vol ongefilterde haat op mij en stormde naar buiten, waarbij ze de deur hard dichtsloeg.

Igor draaide de deur op slot, keek naar mij en glimlachte opnieuw.

— “Nou, huisvrouw? Geef je me een rondleiding door je domein?”

Ik lachte, en voor het eerst in lange jaren was het een lach van absolute, onbezwaarde gelukzaligheid.