‘Ik wilde je geen pijn doen,’ zei hij zacht. ‘Ik dacht gewoon… dat liefde betekende dat een vrouw voor het huis zorgt. Zo was het bij ons thuis. Het rook altijd naar versgebakken taart, alles was altijd schoon…’
‘Heb je er ooit bij stilgestaan dat ze misschien geen keus had? Dat het de enige manier was om te overleven?’ Maria ging tegenover hem zitten, haar stem rustiger. ‘Maar wij hébben een keuze, Panos. We kunnen gelukkig zijn, als we elkaar respecteren. Niet als baas en ondergeschikte. Niet als “huisvrouw” en “huisheer”, maar als gelijken.’
Het werd stil. De ketel begon zachtjes opnieuw te fluiten op het fornuis.
‘Misschien… kunnen we samen koken,’ zei Panos aarzelend. ‘Tenminste in het weekend. Ik weet niet hoe je gevulde koolbladeren maakt, maar ik wil het proberen. Of iets anders. Jij houdt toch van dat pompoengerecht?’
Maria glimlachte — voor het eerst die avond. Haar vermoeidheid was niet verdwenen, maar ze voelde zich lichter.
‘Dank je, Panos. Dat is echte samenwerking. Echt partnerschap. Elkaar proberen te begrijpen.’
Panos stond op, liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Wat onhandig, wat stijf, maar oprecht. Maria legde haar hoofd op zijn schouder. En in die stilte beseften ze allebei: als je de waarheid durft te spreken, kun je samen zelfs de oudste rollen herschrijven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
