— Jij bent mijn vrouw, dus je moet je gedragen en voor mij zorgen zoals mijn moeder dat deed! En daar valt niet over te discussiëren! Begrepen?
‘Wat is dit?’ vroeg Panos terwijl hij in de deuropening van de keuken bleef staan en naar het bord keek dat Maria net voor hem had neergezet.
‘Pasta met gehakt,’ antwoordde Maria terwijl ze haar handen afveegde aan een doek. ‘Ik heb basilicum toegevoegd, zoals jij het lekker vindt.’
Panos legde zijn aktetas langzaam op een stoel en liep naar de tafel. Zijn gezicht kleurde rood.
‘Ik had om gevulde koolbladeren gevraagd,’ zei hij met scherpe stem terwijl hij het bord van zich af schoof. ‘Vanmorgen zei ik het nog duidelijk: “Maak ze zoals mijn moeder ze maakte.” Ben je het vergeten?’
Maria zuchtte en ging op de rand van een stoel zitten. Na een twaalfurige dienst in de supermarkt deden haar rug en benen pijn.
‘Ik ben het niet vergeten, Panos. Ik had gewoon geen tijd. Gevulde koolbladeren kosten minstens twee uur om te maken. Ik was pas een uurtje geleden thuis van mijn werk.’
‘En? Wat dan nog?’ Panos kruiste zijn armen. ‘Mijn moeder werkte ook, maar ze kookte altijd fatsoenlijk. En jij? Jij kunt nog geen simpel gerecht maken? Elke vrouw kan dat!’
‘Jouw moeder werkte parttime in een bibliotheek, Panos, niet twaalf uur rechtop bij de kassa,’ zei Maria terwijl ze haar slapen masseerde. ‘Pasta is ook gewoon eten. Ik heb mijn best gedaan.’
Panos snoof spottend en keek weg. Zijn ogen gleden door de keuken en bleven hangen bij de vuile pan in de gootsteen en de kruimels op het aanrecht.
‘Waarom is het hier zo’n troep?’ vroeg hij, wijzend naar de woonkamer, waar nog lege flessen en schalen met chips van de vorige avond lagen, toen zijn vrienden op bezoek waren geweest. ‘Ik dacht dat je tenminste zou opruimen, als je al geen moeite doet om te koken.’
‘Geen moeite doet?!’ Maria’s wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Panos, ik kán gewoon niet alles tegelijk doen. Ik sta om zes uur op, kom pas na acht uur ’s avonds thuis. Ik heb geen energie meer om te koken, schoon te maken en ook nog achter jou en je vrienden aan te ruimen.’
‘Achter mij en mijn vrienden?!’ riep Panos, zijn stem verhogend. ‘Dit is mijn huis! Ik nodig uit wie ik wil! En het is jouw taak om te zorgen dat het netjes is!’
Maria haalde diep adem, probeerde kalm te blijven.
‘Het is ons huis, Panos. En ik heb ook recht op rust na mijn werk. Ik heb niets tegen je vrienden, maar waarom zou ík moeten opruimen na volwassen mannen?’
‘Omdat je mijn vrouw bent!’ riep hij, terwijl hij met zijn vuist op tafel sloeg, waardoor het bestek rammelde. ‘Mijn moeder klaagde nooit toen mijn vader mensen uitnodigde. Ze kookte, ze maakte schoon. En ze klaagde niet!’
Maria stond op zonder iets te zeggen, liep naar het fornuis om de fluitketel uit te zetten, en kwam terug. Ze keek hem kalm maar vastberaden aan.
‘Ik ben niet jouw moeder, Panos. En ik wil haar ook niet zijn. Ik ben je vrouw. Je partner. Niet je dienstmeisje.’
Panos verstijfde alsof iemand koud water over hem heen had gegoten. Hij keek naar Maria alsof hij haar voor het eerst zag — niet als ‘huishoudmachine’, maar als een mens, moe maar trots rechtop staand.
‘Vrouw… partner…’ herhaalde hij langzaam, alsof hij de woorden proefde.
‘Ja, partner,’ zei Maria vastbesloten. ‘We werken allebei. We zijn allebei moe. En als jij een warme maaltijd en een schoon huis wilt, dan moet je ook meedoen. Niet alleen bevelen geven en mij met je moeder vergelijken.’
Panos vouwde zijn handen ineen en ging zitten. Zijn blik werd zachter.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
