De woorden bleven in de lucht hangen als ijsblokjes op een snikhete dag.
— “Wat voor plannen?” — Slava kwam terug met een dienblad, waarop de borden met warme gerechten scheef stonden. — “Wat verzin je nu weer?”
Zijn stem trilde van irritatie en verwarring. Hij was zo gewend dat ik altijd instemde, dat mijn weigering voor hem klonk als een oorlogsverklaring.
— “Ik verzin niets,” zei ik rustig, terwijl ik hem aankeek en daarna zijn moeder, wiens blik zich vulde met woede.
— “Ik heb zakelijke plannen. Ik koop een nieuw appartement.”
Ik pauzeerde even, genietend van het effect.
— “Dit hier, weet u, is een beetje te krap geworden.”
Er viel een oorverdovende stilte. De eerste die deze verbrak, was natuurlijk Tamara Pavlovna. Ze slaakte een kort, schor lachje.
— “Zij gaat kopen? En waarvan, als ik vragen mag? Neem je een hypotheek voor dertig jaar? Ga je je hele leven voor betonnen muren werken?”
— “Mama heeft gelijk, Len,” haakte Slava onmiddellijk in, gesterkt door haar steun. Hij zette het dienblad met een klap neer, waardoor de saus op het tafelkleed spatte.
— “Hou op met die komedie. Je zet ons allemaal voor schut. Een appartement? Je bent gek geworden.”
Ik liet mijn blik over de gezichten van de gasten gaan. Op ieder gezicht stond minachtend ongeloof te lezen. Ze keken naar me alsof ik een lege plek was die zich ineens iets verbeeldde.
— “Waarom zou ik een hypotheek nemen?” — ik glimlachte zacht. — “Nee, ik houd niet van schulden. Ik koop het contant.”
Oom Zjenja, die tot dan toe stil was gebleven, snoof in zijn snor.
— “Erfenis zeker? Een oud dametje in Amerika doodgegaan?”
De gasten gniffelden. Ze voelden zich opnieuw meester van de situatie. Deze omhooggevallen vrouw bluft.
— “Je kunt het zo noemen,” zei ik terwijl ik me naar hem toe draaide. — “Alleen dat oude dametje… dat ben ik. En ik leef nog steeds.”
Ik nam een slokje sap, gaf ze de tijd om het te begrijpen.
— “Gisteren heb ik mijn project verkocht. Datzelfde project waarvoor ik volgens jullie ‘mijn tijd zat te verdoen op kantoor’. Het bedrijf dat ik drie jaar lang heb opgebouwd. Mijn startup.”
Ik keek Tamara Pavlovna recht aan.
— “De deal bedroeg twintig miljoen. Het geld staat al op mijn rekening. Dus ja, ik koop een appartement. Misschien zelfs een huisje aan zee. Dan weet ik zeker dat het nooit meer krap is.”
Er viel een ijzige stilte. De gezichten werden lang. De glimlachen verdwenen, en maakten plaats voor verbazing en schok.
Slava keek me met grote ogen aan, zijn mond ging open, maar er kwam geen geluid uit.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
