— Wat is dit nou, Sofja, waarom is het zo’n rommel in huis?! — barstte Oleg uit terwijl hij de woonkamer binnenstormde en zijn aktetas met een klap op de grond gooide.
— Oleg, kalmeer alsjeblieft. Ik ben net klaar met schoonmaken, — antwoordde de vrouw zachtjes, terwijl ze bezorgd naar de verspreide documenten keek.
— Schoonmaken? En waar is het eten? Waar is het warme gerecht? Wat heb je de hele dag eigenlijk gedaan?! — zijn stem werd luider, zijn ogen flitsten van woede en zijn hand zwaaide ongeduldig door de lucht.
— Ik heb voor de bloemen gezorgd, bouillon gekookt… — probeerde Sofja Michajlovna zich te verdedigen.
— Voor de bloemen?! Wie heeft die verdomde planten nodig als ik uitgehongerd ben? Je had tenminste aan je man kunnen denken en hem kunnen voeden! — elk woord van Oleg zat vol sarcasme, hij keek zijn vrouw als met een boor aan. — En trouwens, ik was vandaag uit eten met Lika, maar zelfs daar hoopte ik thuis nog enige orde aan te treffen. Begrijp je?
— Ja, — zei Sofja bijna fluisterend.
Op dat moment klonken er stevige hakken in de gang en Lika kwam de kamer binnen — een opvallende jonge vrouw met een uitdagende glimlach. Zonder omhaal gooide ze haar tas op de grond en begon meteen te klagen:
— Oleg, hoe kun je zo’n onoplettend beest zijn?! Waarom liet je me zo lang wachten? Hoe moest ik nou door de hele stad met een overvolle taxi komen? En dan nog dat domme gedoe over mijn gebak vlak voor het restaurant! Hoe durf je zoiets te zeggen? Als ik er niet was geweest…
— Hou alsjeblieft even je mond, Lika! Mijn hoofd barst al zonder jouw hysterische gedoe! — siste Oleg terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde.
— Jij moet juist zwijgen! Als jij niet zo op me zat te zeuren, zou ik mijn stem niet verheffen! En trouwens… — ze stopte abrupt toen ze Sofja zag.
Sofja hoestte zachtjes om hun aandacht te trekken:
— Misschien willen jullie iets eten? Lika, wil je misschien een kopje thee of limonade?
— Ik geef niets om jouw limonade! — snauwde Lika, draaide zich om en ging op de bank zitten.
— Sofja, breng iets kouds, — zei Oleg ontevreden terwijl hij zijn jasje uittrok en over de rugleuning van de stoel hing.
— Natuurlijk, — antwoordde de vrouw kalm en verdween in de keuken.
Lika wierp haar een spottende blik toe:
— Wat ben jij hier, de huishoudster of zo? Oh, wat een belangrijke dame…
— Genoeg, — masseerde Oleg zijn slapen terwijl hij zijn stropdas losser maakte. — Sofja zorgt gewoon voor orde in huis. En het gaat jou helemaal niets aan hoe wij hier leven.
In de keuken schonk Sofja limonade in een hoge karaf, pakte haar telefoon en belde snel haar dochter.
— Mam, hallo! Hoe gaat het? — klonk de vrolijke stem van Jevgenia.
— Hallo, mijn lieve. Met mij gaat het goed. En hoe is je been? Al beter?
— Niets ernstigs, gewoon een blauwe plek. Maar ik maak me meer zorgen over die nieuwe vrouw van papa… Ze gedraagt zich vreselijk.
— Maak je geen zorgen, ik doe gewoon alsof ik haar niet zie.
— Mam, hij maakt misbruik van je! En die Lika is een echte trut…
— Rustig, lieverd, maak je geen zorgen, — probeerde Sofja kalm te blijven. — Ik blijf bij je vader voor jou, zodat jij alles hebt wat je nodig hebt voor een goede opleiding en toekomst.
— Kom op, ik ben al volwassen, ik red me wel zelf! Weggaan daar, ik word er verdrietig van om te zien.
— Het is nog niet tijd. De omstandigheden… Begrijp me, ik regel het zelf wel. Zeg eens, zijn de papieren al klaar?
— Donderdag zouden ze klaar moeten zijn, dan kom ik je ophalen, mam.
— Nog te vroeg, hoe zit het met de koper?
— Die is er al, maar Zinaida Pavlovna kan pas vrijdag langskomen. Wanneer is papa niet thuis? — Jevgenia fluisterde alsof ze bang was dat iemand meeluisterde.
— Van tien uur ’s ochtends tot vier uur ’s middags is er niemand, spreek af rond lunchtijd, dat is zeker.
— Goed, mam, maar als er iets misgaat…
— Haast je niet, alles op zijn tijd.
Sofja beëindigde snel het gesprek. Ze veegde met de hoek van een doek haar tranen weg en liep terug naar de woonkamer. Daar zat Lika al met een humeurige blik aan een glas cola te nippen, terwijl Oleg verdiept rapporten op zijn laptop zat door te bladeren.
— Oh, meegenomen? — zei Lika terwijl ze haar glas nauwelijks optilde. — Koud? Nou, dat heb je tenminste goed gedaan.
Sofja zweeg. Ze stapte opzij, streek haar haar achter haar oor en liet met haar hele houding zien dat ze geen zin had het gesprek voort te zetten.
’s Avonds kwam Olegs zakenpartner en vriend — Slavik — op bezoek. Hij was lang, gespierd, met een constante spottende glimlach. Hij was degene die “de goederen leverde” en Oleg hielp met de verdeling over de verkooppunten.
— Sofja, lieverd, kan ik een kopje thee krijgen? — vroeg hij luid terwijl hij al met zijn kenmerkende charmante glimlach naar de keuken liep.
— Natuurlijk, ik zet zo de waterkoker aan, — antwoordde zij rustig.
Intussen sprong Lika meteen op naar Slavik, nieuwsgierig naar de datum van de volgende levering van merkkleding:
— Slavik, lieverd, zeg eens, wanneer kunnen we de nieuwe collectie verwachten? Mijn garderobe raakt op en de fotoshoots komen eraan!
— Schat, — zei Slavik met een ondeugende knipoog, — zodra de vracht arriveert, ben jij als eerste aan de beurt in het magazijn. Maar nog even geduld, lieverd.
Met z’n drieën gingen ze naar de tweede verdieping, waar de biljarttafel stond. Sofja hoorde de mannen boven haar hoofd lopen en het luide gelach van Lika. In haar eigen huis voelde ze zich als een ongewenste gast.
Ze dacht terug aan de tijd dat zij en Oleg hun bedrijf begonnen: een klein kraampje met kleding bij het station, toen een marktkraam, daarna een winkeltje in hun kleine stadje… Sofja was de stille kracht achter het bedrijf: zij naaide, maakte oude kledingstukken weer mooi, creëerde unieke accessoires en veranderde gewone producten in ware kunstwerken. Oleg hield ervan het “gezicht” van het bedrijf te zijn — contact met klanten, onderhandelen, genieten van elke verkoop. Samen verdienden ze hun eerste geld en waren ze blij met elk klein succes.
Toen besloten ze een deel van de winst te investeren in grond en begonnen ze een huis voor hun gezin te bouwen. Maar alles veranderde toen hun dochter naar groep 1 ging en Oleg plotseling interesse kreeg in nieuwe “avonturen”. Na een grote ruzie stelde Sofja een scheiding voor, maar die kwam er toen niet: Oleg smeekte haar te blijven, want het hele bedrijf hing van haar af. Ze maakten toen een afspraak — het huis werd op naam van hun dochter gezet en Sofja bleef in het huis wonen. Maar een paar jaar later, toen Oleg weer een andere vrouw ontmoette, gingen ze toch uit elkaar.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
