— Je zult ook voor de familie van mijn zus koken, — zei de man met bevelende toon, maar hij had er meteen veel spijt van.
Elena stond bij het raam en keek toe hoe er een overladen “Gazelle” het erf opreed. Haar hart kromp onrustig samen — ze wist wat dat betekende. Andrej liep al drie dagen met een schuldbewuste blik door de flat, duidelijk bezig zich voor te bereiden op een serieus gesprek.
— Len, — begon hij voorzichtig gisteravond, — weet je nog dat ik je vertelde dat Ira problemen had met haar appartement?
Elena herinnerde zich dat. Andrej’s zus huurde al vier jaar een tweekamerflat aan de rand van de stad. Ze woonde daar met haar man Sergej en hun twee kinderen — de tienjarige Maksim en de zesjarige Dasja. De woning was best goed, de eigenaresse redelijk, maar er was een probleem: de dochter van de eigenaresse ging trouwen en het jonge stel had een plek nodig om te wonen. De huurders moesten vertrekken…
— Ze hebben gevraagd om voorlopig bij ons in te trekken, — vervolgde Andrej, terwijl hij de blik van zijn vrouw vermeed. — Je weet wel, totdat ze iets vinden…
Elena knikte zwijgend. Wat kon ze zeggen? Ira was de enige zus van haar man, hun relatie was warm, en in nood laat je elkaar niet in de steek. En de nood was groot — je kon een gezin met twee kinderen niet op straat zetten.
— Voor hoe lang? — vroeg ze alleen maar.
— Hooguit twee, drie weken, — antwoordde Andrej haastig. — Ze zoeken actief, Sergej heeft zelfs al een makelaar ingeschakeld.
Nu ze keek hoe dozen, koffers, kinderfietsen en een kattenmand uit de auto werden geladen, begreep Elena dat het zeker niet om twee à drie weken ging.
De kinderen stormden als eersten het portiek in — Maks droeg een rugzak en een voetbal, Dasja sleepte een enorme knuffel mee en legde haar broer iets opgewonden uit. Daarachter volgden de volwassenen — Ira met de kat in de draagmand, Sergej met koffers, Andrej met dozen.
— Lena! — riep Ira blij zodra ze over de drempel stapte. — Ontzettend bedankt dat je ons onderdak wilt geven. We blijven zo kort als mogelijk…
Elena omhelsde haar schoonzus en leefde oprecht met haar mee. Ira was altijd een goede, maar wat hulpeloze vrouw geweest. Ze trouwde jong, meteen na haar studie, kreeg kinderen, en sindsdien draaide haar leven volledig om gezin en huishouden. Ze werkte op afstand, iets met design, maar de belangrijkste beslissingen nam toch haar man.
— Mam, waar gaan wij slapen? — vroeg Dasja meteen terwijl ze rondkeek.
De tweekamerflat van Elena en Andrej was gezellig, maar compact. Een grote kamer — hun slaapkamer, een kleine — de woonkamer met bank en fauteuil, een keuken van tien vierkante meter, aparte badkamer en toilet. Voor twee mensen — ideaal, voor zes…
— Papa en ik nemen de bank in de woonkamer, — zei Ira snel. — En de kinderen… misschien op matrassen op de vloer in de woonkamer? Of in de zaal op de grond?
— In de woonkamer staat al een bank, — merkte Andrej op. — De kinderen passen er wel bij.
— En de kat? — vroeg Dasja ineens bezorgd.
— De kat woont in de gang, — besloot Sergej. — Daar is plek genoeg voor de kattenbak.
Binnen twee uur was de gezellige flat veranderd in iets tussen een commune en een slaapzaal. Kinderspullen bezetten de woonkamer, koffers stonden in de gang, de kat werd in de badkamer gezet — “tijdelijk, totdat hij gewend is”. In de lucht hing de geur van vreemde mensen, vreemd eten, vreemd leven.
Elena keek zwijgend toe hoe haar persoonlijke ruimte voor haar ogen verdween. Wat haar het meest trof, was de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen zich installeerde. Alsof het niet háár flat was, maar een gemeenschappelijk terrein.
— Lena, waar bewaren jullie de wc-rollen? — vroeg Ira terwijl ze met een toilettas de badkamer inliep.
— In het kastje onder de wastafel.
— En mag ik een handdoek pakken? We hebben nog niet al onze spullen meegenomen.
— Natuurlijk.
Tegen de avond was het definitief duidelijk dat het gewone leven voorbij was. De kinderen renden door de flat, speelden verstoppertje, de kat miauwde om aandacht, de volwassenen bespraken hun plannen om een woning te zoeken.
— Morgen gaan we langs het bureau op de Komsomolskaja, daar werkt een aardig meisje, — zei Sergej. — En overmorgen rijden we het district rond, misschien vinden we iets geschikts.
— Maar niet te duur, — zuchtte Ira. — Ons budget is beperkt.
— We vinden wel wat, — zei Andrej zelfverzekerd. — In het uiterste geval kunnen jullie langer bij ons blijven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
