— Je vrouwtje zorgt maar slecht voor de gasten, je moet haar beter opvoeden, — bromde de broer van haar man, maar de gastvrouw zette hem snel op zijn plaats.

Sindsdien waren Viktors bezoeken aangename gebeurtenissen geworden. Hij bleef de oudere broer, maar nu uitte zich dat in zorg en steun, niet in betweterigheid en kritiek. Anna beefde niet langer bij het idee van zijn komst, en Pavel voelde zich niet meer mislukt naast zijn “succesvolle” broer.

Soms, als ze die avond ophaalden, zei Anna:
— Ik had hem ook met de pan kunnen slaan.
— Goed dat je dat niet gedaan hebt, — antwoordde Pavel. — Dan hadden we zelf geen goulash meer gehad.

Die avond werd een familielegende. Naarmate Viktors kinderen groter werden, hoorden ze vaak van hun ouders: “Gedraag je, anders doet tante Anja het goulashverhaal nog eens over.” En dat werkte beter dan welke andere dreiging ook.

Anna had intussen het belangrijkste begrepen: soms moet je zelfs tegen de mensen die je het meest dierbaar zijn “nee” kunnen zeggen. En als je vastberaden genoeg bent, kan één bord heet stoofvlees genoeg zijn om je leven ten goede te veranderen.