Mijn vriendin verkoopt een mooi tweekamerappartement in het centrum met meubels en apparatuur. Het zou perfect voor mij zijn. En het is dichtbij het ziekenhuis.
Kostya’s ogen begonnen te dwalen. Met samengeknepen lippen dacht hij na…
Lida keek naar hem en probeerde te bedenken wat hij dacht…
“Het appartement zal duur zijn, natuurlijk. Maar ik hoef mijn vrouw niet meer te zien, kan rustig met Yana afspreken en meer tijd doorbrengen. Ik denk dat Lida niet lang meer te leven heeft, gewoon even geduld hebben. En dan, vrijheid!
Nu kan ik nog niet weg, iedereen zou me bekogelen met stenen, het zou zonde zijn om mijn zieke vrouw achter te laten. Maar na haar dood zal ik doen alsof ik treur, en dan trouw ik met Yana. Katya zal in dat appartement gaan wonen dat ik koop. Iedereen tevreden en gelukkig…”
— Goed idee, Lida. Als je je dan rustiger voelt, laten we het kopen. Voor jou doe ik alles. Hier, op je bankkaart, daar staat geld voor je behandeling en je leven.
En met het appartement zal ik morgen meteen beginnen. Een investering in vastgoed, zogezegd. Stuur me het adres, ik regel alles op mijn naam.
— Nee, zet het op de naam van onze dochter. Dan voel ik me rustiger, wetende dat zij een eigen plek heeft.
— Goed, Lida, onze dochter, dan zij het zo.
Kostya vertrok, en Lida viel uitgeput op de bank. Ze begon pas echt te beseffen dat Kostya haar had verraden. Dertig jaar geleden was hij bijna op zijn knieën gegaan om haar ten huwelijk te vragen.
En nu droomt hij ervan alleen te zijn en van het leven te genieten met een jonge, mooie vrouw. Hoe pijnlijk en vernederend… En dan die verdomde ziekte ook nog…
Maar het geeft niet. Ze zal zichzelf herpakken, zeker herstellen en leven. Om iedereen te laten zien. En Kostya zal zijn verdiende loon krijgen…
Het appartement werd gekocht, de spullen verhuisd. Katya verhuisde mee met haar moeder. Lida onderging haar behandeling, het was zwaar, maar ze doorstond alles dapper.
Kostya kwam af en toe langs, en zoals het haar leek, observeerde hij hoe ze eruitzag, of het slechter met haar ging. Lida deed expres alsof het heel slecht met haar ging, probeerde te laten merken dat ze niet lang meer te leven had.
Liggend in het ziekenhuis aan de infusen, ontmoette Lida Michail. Hij onderging ook een behandeling. Hij moedigde haar aan en bood steun. Hij begreep als geen ander hoe Lida zich voelde.
Zijn vrouw had hem verlaten, bang dat ze voor een zieke man zou moeten zorgen. Michail leed natuurlijk, maar hield geen wrok. Iedereen wil gelukkig zijn. Hij had geen kinderen, iets waar hij erg verdrietig over was.
Na de behandeling wisselden Lida en Michail telefoonnummers uit, en ze belden elkaar af en toe om te horen hoe het ging. Michails steun was heel belangrijk voor haar.
Aan haar ouders, die in een andere stad woonden, vertelde Lida niets over haar ziekte, ze wilde hen niet van streek maken. Haar moeder had een zwak hart; waarom haar extra zorgen geven?
Toen Lida besefte dat ze opknapte, kreeg ze nog meer moed. Nu kon ze zich ook op haar man richten.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
