Haar handen trilden toen ze hem de verfrommelde envelop overhandigde.
De brief die hun levens verbrijzelde
Caleb vouwde het papier voorzichtig open. De inkt was vervaagd, de randen verzacht door de tand des tijds.
"Mevrouw Elaine Hartman,
Met spijt moeten wij u mededelen dat uw zoon, Caleb Hartman, op 17 maart 2010 is overleden... Als gevolg van een auto-ongeluk... identificatie onmogelijk... bijgevoegd vindt u een cheque van $ 6.000 ter ondersteuning van de organisatie..."
Hij las het twee keer. Toen een derde keer.
Hij voelde een benauwdheid op zijn borst. "Mam... dit is niet waar. Ik was in 2010 niet eens in Arizona. Ik was in Chicago, bezig met het opzetten van een bedrijf."
Elaine veegde haar gezicht af met de achterkant van haar hand. "Ik wist het niet. Je had je nummer veranderd. Je was boos op me. We hadden elkaar maanden niet gesproken. Toen de man de envelop bracht, geloofde ik hem. Ik had geen manier om het te controleren."
Caleb sloot zijn ogen. Hij herinnerde zich de ruzie – ze hadden allebei dingen gezegd die ze niet hadden moeten zeggen. Hij wilde het ouderlijk huis verkopen en alles in zijn startup investeren. Zij had hem gesmeekt om niet alles op het spel te zetten waar zijn vader zo hard voor had gewerkt. Hij had haar ervan beschuldigd hem tegen te houden. Zij had hem ervan beschuldigd te vergeten wie hij was.
Hij vertrok boos. Zij bleef gekwetst achter.
Hij slikte. "Wie heeft je die brief gegeven?"
"Een koerier. Er zat papierwerk in... ziekenhuisformulieren... een cheque met jouw naam erop. Het zag er echt uit. Ik heb getekend waar hij me dat zei. Ik was er kapot van. Ik heb geld uitgegeven aan je uitvaart. Een kist. Een graf. Ik heb gehuild om de lege plek."
Voor complete kooksets, ga naar de volgende pagina of gebruik de Open-knop (>), en vergeet niet te DELEN met je Facebook-vrienden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
