— En u, — ik wendde me tot de vrouw in het blauwe jurkje, — weet u eigenlijk dat hij getrouwd is? Of kan het u niets schelen? Is het voor u heel normaal om andermans man af te pakken? Heb ik dat goed?
De wangen van de onbekende kleurden licht, maar ze bleef opmerkelijk kalm.
— Elena, neem ik aan? — zei ze, elk woord koel en beslist articulerend. — Mijn naam is Vera Aleksandrovna. Ik ben mede-eigenaar van het bedrijf waar uw man werkt.
Ik stokte midden in mijn zin, niet wetend hoe ik verder moest reageren.
— Ik ben speciaal uit Singapore gekomen voor een persoonlijk gesprek met Andrej. We waren van plan hem de functie van hoofd van de ontwikkelingsafdeling aan te bieden. Ik benadruk: waren van plan! Want na uw… spectaculaire binnenkomst ben ik genoodzaakt die beslissing te heroverwegen.
Ze depte zorgvuldig haar lippen met een servet en vervolgde:
— Ziet u, voor zo’n functie moet iemand zijn emoties kunnen beheersen en situaties juist inschatten. Helaas passen familieruzies in openbare gelegenheden niet in het beleid van ons bedrijf.
Op dat moment werd ik duizelig. Pas nu zag ik de zakelijke documenten op tafel, een tablet met grafieken en een presentatie op het telefoonscherm.
Vera Aleksandrovna stond op en wierp in één beweging een dure blazer om haar schouders.
— Andrej, het spijt me. U bent werkelijk een uitstekende specialist. Maar onder deze omstandigheden…
— Wacht, — ik greep haar bij de mouw. — Dat was niet mijn bedoeling… ik wilde alleen maar…
— Laat me los, — zei ze afkeurend en trok haar schouder weg. — En leer voortaan, voordat u onbekenden beschuldigt van immoreel gedrag, op z’n minst elementaire manieren.
Vera Aleksandrovna draaide zich om en liep richting uitgang. Haar hakken klonken scherp op het parket in de doodse stilte van de zaal.
Ik keek naar mijn man.
— Andrej, ik wist het niet… Vergeef me, alsjeblieft…
Hij hief langzaam zijn ogen naar me op. Ik had er nog nooit zoveel gekwetstheid en teleurstelling in gezien.
— Weet je, — zei hij zacht, — lang heb ik niet begrepen hoe jij je zo tegen je moeders invloed kon verzetten. Maar nu zie ik dat je precies als haar bent geworden. Dezelfde achterdocht, dezelfde drang om het slechtste in mensen te zien…
Hij stond op, haalde een bankbiljet uit zijn zak en legde het op tafel.
— Jij past beter bij haar dan bij mij. Jullie verdienen elkaar.
— Andrej, wacht!
Maar hij liep al weg, zonder zich om te draaien. Ik bleef midden in het café staan, terwijl de veroordelende blikken van de gasten op mij gericht waren. De tranen stroomden over mijn wangen.
Op de achtergrond doemde een bezorgde ober op, maar ik zag hem niet. Voor mijn ogen stond het gezicht van mijn man, en zijn laatste woorden echoden:
“Je bent precies zoals zij geworden…”
Volledig in de war reed ik naar mijn moeder. Ondanks onze meningsverschillen was zij altijd mijn meest nabije persoon gebleven, het enige steunpunt waarop ik in moeilijke tijden kon leunen.
Ik had raad nodig, steun. Want wie anders dan een moeder wenst haar kind oprecht geluk?
Mama leek te hebben gewacht. Ze deed meteen de deur open, alsof ze erachter had gestaan.
— Lenotsjka! — ze omhelsde me stevig. — Ik maakte me zo’n zorgen na onze ruzie. Godzijdank ben je gekomen. Vergeef me, lieverd. Kom binnen! Zullen we wat thee drinken?
In de keuken floot al de waterkoker, en op tafel stond jam. Mijn favoriete abrikozenjam. Net als vroeger, toen ik als kind met mijn zorgen naar haar toe rende, en zij altijd wist hoe ze me moest troosten.
— Mama, — ik slikte mijn tranen weg, — ik denk dat ik alles kapot heb gemaakt…
En ik vertelde haar alles: over het café, over de vrouw in het blauwe jurkje, over Andrejs misgelopen promotie, over zijn laatste woorden…
— Wat moet ik doen? Hoe krijg ik mijn man terug? Mam, help me!
Mama luisterde zwijgend en roerde langzaam met een lepeltje in de thee. En plotseling… glimlachte ze?
— Lieverd, dit is juist geweldig! Alles wat gebeurt, is voor het beste. Het was jullie blijkbaar niet gegund samen te zijn.
— Wat? — ik kon mijn oren niet geloven.
— Word nou niet boos! Het zijn alleen maar eerste emoties. Over een maand herinner je je zijn naam niet eens meer! Uit elkaar en klaar. Zo is het lot! Ik help je wel met de scheiding, ik ken een goede advocaat…
— Mama, je begrijpt het niet! Ik wil geen scheiding! Ik hou van mijn man!
‘Liefde?’ — snoof mijn moeder misprijzend. — ‘Er is helemaal geen liefde. Alle mannen zijn hetzelfde, lieverd. Denk je dat je vader anders was? Ze verraden je allemaal vroeg of laat.
Het beste wat een man voor een vrouw kan doen, is verdwijnen uit haar leven! Begrijp je, schat? Wij redden ons ook prima met z’n tweeën! Waarom zouden we iemand anders nodig hebben? We verhuren het appartement, volgend jaar gaan we samen naar zee. Ja?’
Ik keek naar mijn moeder en herkende haar niet.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
