Op de keukentafel stond een kop koffie en een aangebeten toast. Dus Andrej had thuis gegeten. Gewoonlijk wast hij altijd meteen af, maar nu…
Had hij haast? Vreemd.
Mechanisch haalde ik de salade van gisteren uit de koelkast en prikte er met mijn vork in. Er ging geen hap door mijn keel.
Mama’s woorden maalden in mijn hoofd als een vastgelopen plaat. Vroeger wuifde ik haar vermoedens altijd weg, denkend dat het gewone moederlijke jaloezie was.
Maar vandaag was er iets anders…
‘Ik ga mezelf niet gek maken,’ besloot ik en reikte naar mijn telefoon.
De kiestoon klonk lang, maar Andrej nam niet op. Ik draaide nog eens zijn nummer. Hetzelfde resultaat. Vreemd. Gewoonlijk nam mijn man altijd op, zelfs als hij het druk had. Desnoods drukte hij weg en belde later terug.
In drie jaar samenleven was dat onze onuitgesproken regel geworden.
Tien minuten later kwam er een bericht:
“Sorry, liefje, ben bezig. Belangrijke afspraak in café Silva. Ben laat thuis, wacht niet met het avondeten.”
Ik las het bericht meerdere keren.
Wat voor afspraak? Waarom in een café en niet op het kantoor van de klant? En waarom kon hij niet even terugbellen?
Andrej had nog nooit zakelijke afspraken in een café gehouden. Hij zei altijd dat dat onprofessioneel was.
Ik belde hem opnieuw en hoorde weer lange kiestonen die in het niets wegstierven.
Vanbinnen begon boosheid op te borrelen. Wat voor idiote fratsen waren dit? Voor het eerst gedroeg mijn man zich zo vreemd. Zelfs tijdens zakenreizen vond hij altijd een minuutje om terug te bellen.
“Kalmeer,” zei ik tegen mezelf. “Je gedraagt je als een paranoïde vrouw. Hij zit in een bespreking, het is gewoon lastig om te praten.”
Om me af te leiden probeerde ik te gaan schoonmaken, maar tevergeefs. Mijn handen deden de gebruikelijke dingen, terwijl mijn gedachten hardnekkig bij mijn man bleven. Ik stofte af, dweilde de vloer, ruimde zelfs de kast op. Alles deed ik op de automatische piloot, zonder iets om me heen echt waar te nemen.
Daarna belde ik Marinka, mijn beste vriendin, maar zij was druk met de kinderen en kon niet praten.
— Ik bel je na tienen terug, beloofde ze. — Is alles goed? Je stem klinkt een beetje vreemd…
— Nee hoor, alles prima, loog ik, al geloofde ik het zelf niet.
Rond acht uur hield ik het niet meer uit.
“Gewoon even langsrijden,” sprak ik mezelf moed in terwijl ik naar de auto liep. “Even kijken of alles in orde is, en dan ga ik naar huis.”
Een stemmetje vanbinnen fluisterde dat ik me gedroeg als een jaloerse dwaas, maar ik kon niet meer stoppen.
Silva was gevestigd in een oud koopmanshuis. Ik hield vooral van de enorme panoramische ramen daar. Vroeger liepen we vaak langs die zaak. Ik probeerde Andrej steeds over te halen om er eens te gaan dineren, maar hij maakte altijd grapjes:
— Veel te chique voor simpele IT’ers.
Toen ik aan de overkant parkeerde, zag ik mijn man meteen. Hij zat aan een tafeltje bij het raam. Tegenover hem zat een jonge vrouw: een slanke brunette in een elegant blauw jurkje. Op tafel voor hen stond een fles wijn en wat hapjes.
Ik verstijfde, niet in staat mijn blik af te wenden…
Ze praatten geanimeerd over iets. Andrej hield niet op met lachen. De onbekende vrouw liet hem iets op haar telefoon zien, waarbij ze zo dichtbij kwam dat hij zijn hoofd naar haar schouder boog en aandachtig keek. Hun gezichten waren zó dicht bij elkaar…
Het beeld voor mijn ogen begon te vervagen.
Dus dát was het… die “belangrijke afspraak”! Daarom nam hij de telefoon niet op! Daarom wilde hij nooit met mij dit café binnenstappen!
In mijn hoofd begon het te gonzen. Mama’s woorden klonken opnieuw, nog indringender:
“Denk je echt dat hij van je houdt?”
Ik zat verstijfd, mijn handen krampachtig om het stuur, niet in staat om te bewegen. En in het panoramaraam van het café, als in een filmstill, bleef mijn man glimlachen naar de mooie onbekende in het blauwe jurkje.
Ik herinner me niet hoe ik binnenkwam. Volgens mij probeerde de maître d’ iets te vragen, maar ik stoof langs hem heen als een wervelwind. Het bloed bonsde in mijn oren, rode vlekken dansten voor mijn ogen.
— Dus dít is het? — riep ik zo luid dat alle gasten zich omdraaiden naar ons tafeltje. — Dit noem jij een belangrijke afspraak?
Andrej schrok en draaide zich bruusk om. Zijn gezelschap trok verrast de wenkbrauwen op.
— Lena? Wat doe jij…
— Bespaar je de uitleg, ellendige leugenaar! — ik voelde de blikken van de andere gasten, maar ik kon mezelf niet meer stoppen. — Drie jaar heb je me voorgelogen over je werk? Over al die zogenaamde afspraken met klanten?
— Luister eens…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
