ADVERTENTIE

“Je kunt nog niet eens lopen!” » man sneerde, terwijl hij naast zijn vrouw stond… en zwangere geliefde.

ADVERTENTIE
ADVERTENTIE

"Ik weet niet wat ik moet doen!" » man sneerde, die naast zijn vrouw zat… en zwangere minnaar.

De kroonluchters glinsteren boven ons als duizend andere ogen. Mijn stoel klemde zich vast op de armleuningen van de rolstoel toen die geruisloos verscheen en de grote balzaal van het landgoed DeLacroix – de toepassing van mijn koninkrijk, nu een gouden kooi.

Daar stond hij, jouw echtgenoot van de penis werd geslagen, elke keer dat hij dat niet was. Niet zo moeilijk. Niet zo wreed.

"Ik weet niet wat ik moet doen!" » zijn stem verdween weg, elk woord snoof harder dan de vorige.

Dan moet je het op tafel leggen - je moet het op de rug van je hand leggen, het is beter om met je hand te ritselen en het is beter om het te dragen. Haar vlucht voor mij, maar niet uit schaamte - uit triumph.

De zaal kreeg stijl. De zes bruidsjonkers – die aanwezig zouden zijn op ons jubileumgala – staren ons aan, onzeker of de gasten of getuigen waren. Mijn team stond verlamd aan de rand van de zaal, hun lippen samengeknepen in een onzichtbare spanning.

Ik knipperde één keer met mijn ogen. Twee keer. Mijn hart bonde, niet van de pijn, maar van vastberadenheid.

“Mischien is het onmogelijk om te bereiken,” zei hij zachtjes, mijn stem sneed door de style heen, zonder iets anders, “maar de positie bestaat, zoals die kan bestaan. »

Sebastians lippen vertrokken. ‘Blijf op, Victoria,’ zei hij. “Sta op en laat het los, als je kunt. »

Ik werd niet verlost. Ik had afgelopen twee jaar mijn kracht herwonnen. Noch het soort dat uit het bot komt, maar het soort dat in stijl, in hartzeer, in de langzame voortgang van genezing komt.

Sebastian was ook niet altijd zo wreed geweest. Hij was mij door de gangen gevolgd, had hun Franse imitaties aan het lachen gemaakt, had mijn stoel gekust voor elk gala. Maar het is niet zo dat het op de nagels ligt – het is de zelf-ongel, zodat het heel gemakkelijk is om te zeggen en het de waarheid is. Misschien was hij aan het afdwalen; Mijn rolstoel was een symbool van alles waar hij bang voor was: duurzaamheid, verantwoordelijkheid.

Toen Elena aankwam, kwam ze ook.

Hij was jonger, stralend en ambitieus. Wij assisteren ook bij de revalidatie in het geval van uw agenda, uw evenementen… en vele anderen. Ik zag hun hechte band groeien als schimmel onder fijn behang – stil, verborgen, maar toch merkbaar.

De dag dat Elena ontdekte dat ze zwanger was, kwam Sebastian thuis met een fles schuldgevoel en een noodplan. Geen gedrag. Geen discussie. Alleen mascara en voirad.

In dit geval hebben we een midden waarin we erachter kwamen dat we er meer dan één hadden… gettransformed door zijn verdraaide verklaring van een leven zonder mij.

Dit is waar je hand vandaan komt. "Het heeft ook geen zin om te doen. Ik wil niet wachten tot mijn aankomst, Victoria. »

Ik glimlachte. Een langzame, bedachtzame glimlach.

“Dat is het eerste eerlijke wat je in maanden hebt gezegd,” zei hij.

Haal het infuus eruit. “Wat wat dat dan kost?” »

Ik zal me helpen met mijn advies, maar ik heb het nog in mijn mond voordat ik het verlaat. Hijn knipoogde, liep naar Sebastian teen en overhandigde hem een ​​dikke, gebonden kaart.

"Wat wil je?" » Het onderwerp discussie.

“Alles wat je niet verwaardigd bent om te nemen in onze huwelijkse voorwaarden,” zei hij. "Elke variabele die je afdeed als 'juridische onzin'. Inclusief die waarin staat dat je de e-mail doorstuurt en dat ik trouw blijf, dat ik 80% van jerijf en alle rechten op dat bijdragende behoud. »

Zijn mijn oude wereld open. “Ik bluf.”

"Openmaken," zei ik kil.

Hij bladerde door de kaart en las met grote ogen het gemarkeerde gedeelte. Je zult zien dat verbleekte in teenrood werd.

“Dat zou je niet durven”, moppert hij.

“Vanaf het moment dat het gebeurde, ná het gebeurde, zal ik nooit meer gaan zitten,” zei ik kalm en ijzig. “Onderschat niet waartoe ik in staat ben. »

Elena zette de noodzakelijke stap. “Wat dacht je van een slecht? »

We waren zelfs stil en keken naar het slapende soort.

Toen zei hij: "Er is een vacature bij de Foundation. Als je bereid bent ervoor te werken. »

Hije zichzelf aan me tranen en zijn ogen. “Ik zal harder werken dan wie dan ook. »

 

Omdat ik wil doorgaan, klik ik op de knop met de advertentie⤵️

Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !

ADVERTENTIE
ADVERTENTIE