Pjotr ging tegenover zijn vrouw zitten en nam haar handen.
— Sasja zat in de problemen. Haar man bleek een schoft. Hij mishandelde haar en hun zoon. En het werd zo erg dat ze besloot te vluchten… Maar ze had geen geld, geen mogelijkheid om dat te doen. Het enige wat ze hadden was de oude auto van oom Kolja. Oom zelf is ernstig ziek en kon alleen zo helpen. Hij schreef me een brief en vroeg om hulp, en ik besloot de wagen te repareren, zodat Sasja en haar zoon weg konden en zich daar tenminste geen zorgen meer over hoefden te maken. En nog iets… Ik heb Sasja geld gegeven. Maar dat beïnvloedt ons budget niet, maak je geen zorgen.
Pjotr slikte. Svetlana huilde; ze kon haar man niet aankijken.
— Sasja’s man ging drie dagen op zakenreis. En dit was de enige kans om alles snel te regelen. Ik heb de hele nacht niet geslapen, ik heb de auto volledig opgeknapt. ’s Ochtends zijn ze vertrokken… Ik weet dat ik je alles meteen had moeten vertellen, maar gisteravond had ik daar geen kracht voor! Ik moest gewoon werken, niet stoppen, niet om me heen kijken. En ik heb het gehaald… Nu zijn ze veilig. Ze heeft de jongen meegenomen… Begrijp je? Nou, Sveta!
Svetlana bedekte haar gezicht met haar handen en begon te snikken.
— Ik weet wat je had kunnen denken. Ik weet het. Maar zo is het niet… Ik zweer het je! Huil niet, alsjeblieft! Sveta, ik smeek je.
Hij sloeg zijn armen om zijn vrouw heen, probeerde haar te kalmeren.
— Waarom is ze niet naar de politie gegaan?
— Omdat hij connecties heeft. En ook omdat, tegen de tijd dat ze de zaak zouden hebben uitgezocht, hij hen al zou hebben vermoord. Dat is alles. Geloof me, ik weet waar ik het over heb. Zulke beesten als hij kennen geen grenzen. In hun woede doen ze dingen die je je nauwelijks kunt voorstellen.
En jij hoeft daar niet over na te denken. Het is voorbij. Op afstand kunnen ze deze kwestie oplossen. Maar Sasja en haar zoon zullen veilig zijn.
— Jij bent goed… Jij bent zo’n goed mens… — zei Sveta door haar tranen heen.
En Pjotr sloeg zijn armen om haar heen.
— Jij bent de beste mens die ik ken.
Plots verstijfde ze en hief haar betraande ogen naar haar man.
— En ik ben zo blij…
Pjotr keek naar haar en begreep niet wat er gebeurde.
— En ik ben blij dat mijn kinderen jou hebben, dat jij er voor hen zult zijn…
— Kinderen? Niet alleen Masja? Kinderen? — Haar man keek verbaasd naar zijn vrouw.
Svetlana knikte en begon opnieuw te huilen. En Pjotr tilde haar op in zijn armen en begon met haar door de kamer te draaien. Opeens keek Masja uit haar slaapkamer.
— Draai maar door! Straks wordt ze nog misselijk van jou… Toxische misselijkheid is geen grap!
Pjotr en Svetlana keken naar Masja en glimlachten. Ze stak haar tong naar hen uit en verdween weer in haar kamer.
— Ik was zo bang dat het niet zo was, maar toen deed ik ’s nachts een test. Ik was zo bang dat jij misschien niet meer naar ons terug zou komen…
En eerlijk gezegd was ik ook bang dat al mijn vreselijke gedachten over een andere vrouw en een buitenechtelijk kind waar bleken te zijn. Maar ik ben blij dat het niet zo is. Ik ben blij dat wij een normale familie zullen hebben.
Pjotr kuste zijn vrouw en begon haar opnieuw door de kamer te draaien.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
