Svetlana rukte zich los en liep weg. Masja trippelde achter haar moeder aan. Pjotr ademde zwaar, hij keek hun na, maar kon niet achter hen aan rennen. Hij moest blijven.
Masja hoorde vroeg in de ochtend de voordeur opengaan. Ze gleed uit bed en liep op haar tenen naar de woonkamer. Pjotr was bleek en stond nauwelijks op zijn benen. Hij zag zijn stiefdochter en glimlachte.
— Hoi, Masja… Hoe gaat het met jullie?
Masja keek naar haar stiefvader en probeerde te beslissen hoe ze met hem moest omgaan. Ze mocht hem graag; in veel opzichten had hij haar vader vervangen. En ze wist ook dat hij niet kon liegen. Pjotr was een pathologisch eerlijk mens. Maar gisteravond, toen ze thuis waren gekomen, had ze haar moeder moeten kalmeren, haar kalmerende middelen gegeven en gewacht tot ze in slaap viel. Nu moest Masja in elk geval een tijdje aan de kant van haar moeder blijven.
— Slecht natuurlijk! Wat dacht je dan?!
Pjotr zag aan de ogen van het meisje dat ze geen zin had om dit toneelstukje te spelen, en hij ging meteen over op de kern.
— Ik heb je moeder niet bedrogen. Dit is helemaal niet wat het lijkt. Ik kan je alles vertellen, als je wilt… Maar ik denk dat ik het beter eerst met Sveta kan bespreken.
Masja geloofde hem, en gaf zich bijna meteen gewonnen.
— Goed dan… Wil je koffie? Je ziet er vreselijk uit…
Pjotr schudde zijn hoofd.
— Laat maar. Ik ga zachtjes even douchen… Dan zien we wel.
Svetlana werd anderhalf uur later wakker. Ze vond haar man op de bank in de woonkamer; hij dommelde. Ze kuchte om hem wakker te maken.
— Goedemorgen… — zei ze.
— Sveta…
Pjotr sprong overeind.
— Laten we meteen praten, goed? — zei hij, terwijl hij in zijn ogen wreef. — Alsjeblieft.
Svetlana ging naast hem zitten. Pjotr reikte naar zijn jas, haalde er een dubbelgevouwen vel papier uit en gaf het aan zijn vrouw.
— Wat is dit, Petja? Waarom?
— Lees het… Lees het alsjeblieft…
Svetlana vouwde het vel open, haar ogen gleden over de regels. Toen keek ze naar Pjotr.
— Petja, ik begrijp helemaal niet wat dit met de zaak te maken heeft… Echt niet… Kun je het me gewoon in je eigen woorden uitleggen?
Pjotr zuchtte diep en knikte toen.
— Goed. Dit is een brief van de oom van mijn moeder. Hij vraagt me om hulp. Het meisje dat je gisteren hebt gezien – dat is zijn kleindochter.
Svetlana luisterde, maar ze kon nog steeds niet begrijpen wat er aan de hand was.
— En ze moest precies ’s nachts geholpen worden… Ja?!
— Ja! — Pjotr sprong op en begon heen en weer te lopen. — Sveta, ik heb je duizend keer verteld over mijn jeugd! Toch?
Svetlana knikte.
— Je weet dat mijn vader dronk, en daarna mij en mijn moeder sloeg? Dat weet je! Nou, opa Kolja was de enige die ons beschermde… En ik heb hem altijd gezegd dat hij me om hulp kon vragen. Op elk moment! En dat moment is gekomen…
— Ik begrijp nog steeds niet wat dit allemaal te maken heeft met wat ik gisteren zag…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
