— En, hoe is het gegaan?
Anna vertelde alles: over de vijftigduizend voor het huwelijk, over het moederlijke minachting, over het eisen van maandelijkse betalingen.
— Vijfentwintigduizend per maand? — Igor zette zijn kopje op tafel. — Meent ze dat serieus?
— Absoluut. En ze vroeg niet eens of we het konden betalen.
Ze zaten in de keuken, en voor het eerst voelde Anna niet de behoefte om haar moeder te verontschuldigen. Vroeger zou ze iets hebben toegevoegd als “ze maakt zich gewoon zorgen om Marinka” of “misschien is ze moe”. Maar nu zweeg ze.
— Je hebt geweigerd?
— Ja. Ik zei dat ik niet verplicht ben mijn zus met haar man te onderhouden.
Igor knikte en sloeg zijn armen om haar heen. Ze begrepen elkaar zonder woorden.
De volgende ochtend werd Anna wakker met een ongewoon gevoel van lichtheid. Igor werkte al in het kantoor — het getik op het toetsenbord en gedempte stemmen uit de speakers waren hoorbaar.
Tijdens het ontbijt opende ze de familiechat. Tien ongelezen berichten van moeder, drie van Marinka. Anna sloot de messenger zonder te lezen.
— Wil je het niet bekijken? — vroeg Igor terwijl hij koffie inschonk.
— Later. Of misschien helemaal niet.
Een week later schreef Marinka persoonlijk — ze vroeg naar het huwelijksgeschenk. Anna antwoordde eerlijk: vijftigduizend. Haar zus bedankte, zonder verwijten of hints.
Het werk ging zijn gang. Anna hoefde zich niet langer voor elke pauze te verantwoorden tegenover een denkbeeldige moeder. Ze voelde zich niet schuldig wanneer ze tijdens de lunch een serie keek in plaats van “echt werk” te doen.
Een maand later stelde ze zelf voor om Marinka online designcursussen te betalen — haar zus had al lang gedroomd van een carrièreswitch. Het was haar beslissing, zonder dwang of schuldgevoel.
— Weet je, — zei ze ’s avonds tegen Igor, — voor het eerst in mijn leven voel ik me geen slechte dochter.
— Omdat je dat ook nooit bent geweest, — antwoordde hij.
En voor het eerst geloofde Anna dat ook werkelijk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
